Nahai Gina Księżyc i anioł

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przez dłuższą chwilę stała wytrzeszczając oczy,z ustami otwartymi w niemej zgrozie.Potem nagle krzyknęła przerazliwie i rzuciła się dowody, wołając brata, jak gdyby mogła go obudzić z martwych.Zaalarmowani jej krzykamilokatorzy zaczęli wyglądać przez okna i również ujrzeli to, co odkryła Miriam.Potemrozpętało się istne pandemonium i tylko Miriam stała zimna jak posąg, usiłując doszukać sięsensu w śmierci syna.Lokatorzy wyciągnęli Józefa z wody i położyli go na trawie.Sara z krzykiemprzywarła do ciała chłopca, nie dając się od niego oderwać, aż w końcu Miriam podeszła iszarpnięciem postawiła ją na nogi.Dziewczyna rzuciła się w jej ramiona.- Uspokój się! - Miriam uderzyła ją w twarz.- To t w o j a wina.T y go zabiłaś.Przez dwadzieścia dziewięć dni Księżycowa Miriam ani słowem nie odezwała się docórki.Sara zamykała się w sypialni, rzucała w ubraniu na łóżko i łkała aż do omdlenia.Miriam w salonie odsiadywała sziwę z Panem Karolem i resztą rodziny.Pan Karol płakał bezprzerwy.Miriam zapewniała wszystkich, że nic jej nie dolega.Rochelle i Zuzanna kilkakrotnie usiłowały porozmawiać z nią o Sarze.TłumaczyłyMiriam, że dziewczyna straszliwie cierpi, że obwinia siebie i nie przestanie, dopóki Miriamjej nie wybaczy.- Moje przebaczenie nie ma tu nic do rzeczy - odparła Miriam.- Musi wiedzieć, że jestza to odpowiedzialna.Trzydziestego dnia sziwy Rochelle weszła do sypialni, żeby sprawdzić, co z Sarą, izastała ją skuloną na podłodze, z pianą na ustach, wymiotującą odplamiaczem do tkanin.Umarła w szpitalu, błagając matkę o ratunek.Księżycowa Miriam odprawiała sziwę przez kolejne trzydzieści dni.Potem zdjęłaczarną bluzkę z naderwanym kołnierzykiem, oświadczając, że żałoba dobiegła końca.Spakowała ubrania i zabawki swoich dzieci i upchnęła je w kącie patio.Zamknęła pokój Saryi Józefa na klucz, osuszyła basen i ponownie zasadziła w nim słoneczniki.Następnie jakbynigdy nic udała się na poszukiwanie nowych inwestycji.Jej poglądy pozostały równiezdecydowane, krok równie pewny, ale pod czarnym szalem i okularami w grubychoprawkach jej twarz postarzała się w ciągu roku o dwadzieścia lat, a z dawnej urody niezostało nawet śladu.- Jeszcze mnie nie złamałeś - mruczała pod adresem Boga w każde święto Jom Kipur,kiedy stała w synagodze głodna i wyczerpana, udając, że się modli (by znajomi nie domyślilisię, jak bardzo cierpi).Gdy Pan Karol z rozpaczy pogrążył się w głębokiej apatii i nie chciałomu się kiwnąć palcem, sama poprowadziła sklep.Kiedy się skarżył, że cisza panująca wdomu doprowadzi go do obłędu, kupiła papugi i kanarki, by przez cały dzień zabawiały gośpiewem.Wydawało się, że przebolała stratę.Pozostała stanowcza, uparta i szorstka.Tak bardzozależało jej, by nie dać Bogu satysfakcji oglądania jej łez, że nie pokazywała ich nikomu,nawet mężowi.Przyjaciółki Sary zapraszały ją na wesela i szła bez krzty goryczy.KoledzyJózefa zostawali lekarzami i prawnikami - chodziła do nich i słono płaciła za wizyty, choć anirazu nie zastosowała się do ich rad.Ale jej własne dzieci nigdy nie dorosły.Sara wciąż byłanazbyt skorą do śmiechu siedemnastolatką o kruczoczarnych włosach, a Józef szczerbatymdziesięciolatkiem, który biegał po podwórku.Miriam nie mogła oprzeć się wrażeniu, że sątuż, na wyciągnięcie ręki.Widziała ich przed sobą codziennie, w każdej chwili.Tylko w deszczowe noce zrywała się z łóżka, przerażona myślą, że jej dzieci sądaleko, mokną w błotnistych grobach, podczas gdy ona, która pragnęła dać im tyle szczęścia,ma suchy dach nad głową.*Fr�ulein Claude czuła swąd pożarów na długo przedtem, nim wybuchły; nim jeszczeskrzesano pierwsze iskry.Przez wiele miesięcy prześladował ją zapach krwi i dymu, szareniebo Teheranu barwiła pomarańczowa łuna.Zanim tłum po raz pierwszy wyległ na ulice,Fr�ulein Claude widziała miasto w płomieniach.Było lato 1978 roku i przerwy w dostawie prądu codziennie utrudniały ludziom życie.Następowały bez ostrzeżenia, obejmowały całe miasto i trwały dowolnie długo.Nagle gasłyświatła, klimatyzatory zamierały z sykiem, lodówki zaczynały kapać.Trącące myszką serialeniknęły z telewizyjnych ekranów, a korki uliczne, już przedtem kilometrowe, w ogóleprzestały się rozpraszać.Ludzie zostawiali samochody na jezdni, szli pieszo do domu, żebyzjeść kolację przy lampie naftowej, i wracali po kilku godzinach, by się przekonać, iż ulicawciąż jest nieprzejezdna.W przygnębiającej atmosferze miasta wściekłość mieszała się zwyczerpaniem, frustracją i poczuciem nadciągającej zagłady, której nie mogły zapobiecniewydolna gospodarka i bezradny rząd.Krążyły pogłoski o strajkach na prowincji, o jednoczeniu się wrogów szacha iprzygotowaniach do zrzucenia go z tronu.Większość chciała zastąpić jego dyktaturę inną,rzekomo bardziej dobrotliwą.Reza Pahlawi - mówiono - obiecał narodowi Wielką Persję,niewyczerpane bogactwo, system polityczny "bardziej demokratyczny niż w Szwecji".Tymczasem rządził za pomocą dekretów, kazał zamykać wszystkich, którzy go krytykowali,występował w telewizji w mundurze wojskowym udekorowanym dziesiątkami medali, któresam sobie nadał, i wmawiał ludziom, że jest wyższy od Boga, potężniejszy od prezydentaUSA i niezbędny do życia bardziej niż chleb i woda.Przez cały czerwiec Fr�ulein Claude czuła smród palonych ciał.Chodziła po domu wprzejrzystej letniej sukience, ignorując zmieszanie Zohraba i Masztiego patrzących na jejnagość, i macała wokół siebie rękami, jakby chciała nimi znalezć to, co dawno straciła z oczu.Nie ufała już nikomu, nawet Jakubowi.Odzywała się coraz rzadziej.Spędzała wiele godzinprzy kuchennym zlewie, ochlapując się wodą, która parowała w momencie, gdy dotknęłaskóry.Wiele rozmyślała o nowinach przynoszonych przez Masztiego z miasta.Najstarszacórka Morada przeszła na islam i poślubiła mężczyznę starszego o trzydzieści lat.%7łonaMorada pożyczyła trzy tysiące dolarów od jednej z dawnych kochanek męża i za te pieniądzewysłała synów do Ameryki.%7łona Jakuba Galarety wyjechała z dziećmi do Izraela, gdzienajmłodszy syn Natan, raniony przez snajpera, stracił nogę.Wszyscy zamożni znajomi isąsiedzi, dawni wspólnicy Timura i rówieśnicy Zohraba uciekali z kraju jak szczury.W sierpniu upał doprowadzał ludzi do obłędu.Asfalt na ulicach topił się i uginał jakmiękka guma pod stopami przechodniów.Szerokie na stopę kolumny mrówek maszerowałytam i z powrotem po zewnętrznych ścianach domu i wchodziły do sypialni.We względnymchłodzie tarasu gromadziły się jaszczurki.Fr�ulein Claude, opętana upałem i własnymniepokojem, goniła je z rzeznickim nożem i siekała na pół.Dygotały i biegły dalej.W południowej części Teheranu wojskowe buldożery zrównały z ziemią skupisko budz blachy i kartonu, ziemianek i namiotów rozpiętych nad pojemnikami na śmieci.Mieszkalitam przyjezdni z innych prowincji, którzy ściągnęli do stolicy w nadziei na poprawę swegolosu.Prorządowa gazeta wieczorna opublikowała obrazliwy list pod adresem ajatollahaChomeiniego.W odpowiedzi wybuchły zamieszki w mieście Kom nieopodal Teheranu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne