Żółte oczy krokodyla 01 Żółte oczy krokodyla Pancol Katherine

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jedyne możliwebezpieczeństwo polegałoby na tym, żeby odwrócić się od mężczyzn, niepotrzebować ich, ale oznaczałoby to częściową śmierć - przynajmniej dla mnie".Mimo wszystko to niezłe.Nie jest aroganckie. Nie ma mężczyzn idealnych.Mężczyzną idealnym jest ten, którego się kocha.Może mieć osiemnaście lubdziewięćdziesiąt lat, nie ma żadnej reguły.Ważne, żeby go kochać! Nie znammężczyzny idealnego, znam mężczyzn, niektórych lubię, niektórych nie.-Mogłaby pani zakochać się w osiemnastoletnim chłopcu? - Dlaczego nie? Kiedysię kocha, nie liczy się.- Ile ma pani lat? - Tyle, ile daje mi mężczyzna, któregokocham".Poczuła, że łzy irytacji napływają jej do oczu.Wzięła inne czasopismo,sprawdziła, na której stronie jest mowa o niej.Nie było gazety, w której nienatrafiłaby na siebie.Patrzyła na swój wizerunek nieraz z czułością, a nieraz zirytacją.Za dużo różu na policzkach, złe światło, och! Jaka jestem śliczna natym! Lubiła nade wszystko pozować fotografom.Oddawała im się, robiła miny,wybuchała śmiechem, nakładała duży kapelusz, przygniatała czubek nosapalcem w rękawiczce.Nie nużyło jej to.Artykuł starego krytyka literackiego, rozkapryszonego intelektualisty.Znany byłz jadowitych puent i bezapelacyjnych sądów.Iris przeczytała z obawą pierwszesłowa i z ulgą odetchnęła.Książka mu się podobała: Wiedza i talent połączonew jednym piórze.Przykuwające uwagę szczegóły i rozpalające wyobraznięporywy duszy.Słownictwo, które nie ma w sobie hermetyzmu, ale potrafi byćprzejrzyste, nie będąc przezroczystym.".To piękne, przejrzyste, nie będącprzezroczystym"! Iris przykryła stopę końcem szala, było jej zimno, zadzwoniłana Carmen, bo chciało jej się pić.Dobrze pamiętała tego dziennikarza.Poznałago na kolacji, na którą poszli z Philippe'em, gdy Jos�phine była w trakciepisania.Słuchała go z pokorną miną i wspominała o Chamforcie.Był specjalistąod Chamforta. Człowiek, który nie jest mizantropem w wieku czterdziestu lat,nigdy nie kochał ludzi".Dostrzegła w jego oku błysk wdzięczności i wzruszeniai zamilkła.W następnej powieści Jos�phine powinna dać popis erudycji, stosować mniejuproszczeń.Bardzo fajna jest ta historyjka o kolejnych mężach, którzypomnażają jej majątek, ale to trochę naiwne.W sumie działa na moją niekorzyść.Nic dziwnego, że biorą mnie za głupią gąskę! Następna powieść musi byćbardziej zagmatwana, bardziej diaboliczna, niekoniecznie skierowana do takszerokiej publiczności, lecz równie przejrzysta.Kopnęła stos czasopism i postanowiła je zignorować.Przyjdzie czas nanastępny etap, kiedy to będą rozmawiać ze mną jak z prawdziwą pisarką.Niechwreszcie przestaną mi zadawać te idiotyczne pytania! Cóż ja mogę wiedzieć orelacjach damsko-męskich?! Jestem mężatką od piętnastu lat, wierną doznudzenia, a jedyny mężczyzna, którego kocham, mieszka gdzieś międzyLondynem, Nowym Jorkiem, Budapesztem, południem Francji i północą Mali.Włóczy się tam, gdzie ma ochotę, nie przynależy do żadnego kraju, żadnejkobiety, przestaje kręcić film, bo grożą mu śmiercią, i wraca wesoły, beztroskido swoich aktorów, którzy wielbią go i przyjmują z jego strony wszystko! Nosiwciąż te same brudne dżinsy i wełniany beret.Genialny Cygan.To powinnambyła rzucić w twarz tej kretynce! Gabor Minar.Piękny sławny Gabor Minar byłmoim kochankiem i nadal go kocham. Pozostać wiernym dawnej miłości tonieraz tajemnica całego życia".Wtedy trafiłabym na pierwszą stronę.Gabor.Miała znów go zobaczyć.Philippe zaproponował, że zabierze ją do Nowego Jorku na festiwal filmowy.Gabor tam będzie.Jako gość honorowy.Iris skuliła się otulona szalem ipomyślała: %7łałuję jego miłości czy chwały, blasku sławy, której zaznałabym,gdybym z nim została? Bo przecież gdyśmy się poznali, był nikim.Mojanamiętność rosła wraz z dzielącym nas dystansem i jego sławą.Czy japrzypadkiem nie kocham Gabora dlatego, że został Gaborem Minarem, wielkimreżyserem uznanym na całym świecie? Natychmiast odpędziła tę niewygodnąmyśl i zmieniła zdanie: byli dla siebie stworzeni, to jej małżeństwo z Philippe'embyło błędem.Zobaczę go, zobaczę, a wtedy być może całe moje życie sięodmieni.Cóż znaczy piętnaście lat nieobecności, skoro kochaliśmy się takbardzo? On nie będzie się bał, porwie mnie jak huzar i zadusi pocałunkami.Dusił mnie pocałunkami, gdy studiowaliśmy razem na Uniwersytecie Columbia.Skuliła się pod szalem i oglądała swój doskonały manicure.Przeszkodziła jej Carmen, która przyniosła herbatę.- Alexandre wrócił ze szkoły.Dostał siedemnastkę z matematyki.- Nic mi nie powiedział! Wie, że jestem w gabinecie?- Tak, mówiłam mu.Odpowiedział, że ma masę nauki na jutro.Ile on sięuczy!- Naśladuje ojca.Iris wyciągnęła ramię, wzięła parującą filiżankę, którą podała jej Carmen, iznów się położyła.- Naśladuje go we wszystkim! A mnie unika.To normalne w jego wieku.Ojciec staje się wzorem, matkę można wyrzucić na śmietnik, a potem to sięzmienia.Jacy mężczyzni są przewidywalni, Carmen!Ziewnęła, eleganckim gestem zasłaniając dłonią usta.Josiane budziła się około dziewiątej, wzywała room service, prosząc ośniadanie, wchodziła na wagę, zapisywała wynik, spryskiwała się mgiełkąperfum Chance Chanel i znowu się kładła, oglądając horoskop na RTL.Astrolognigdy się nie mylił.Słuchając go, mogła przewidzieć, w jakim humorze będzieprzez cały dzień.Zawsze zamawiała continental breakfast i nigdy niezdecydowała się na jajka mimo rad ginekologa, który zalecał, żeby już rano jadłaproteiny.Te smażone tłuste potrawy są może dobre dla Anglików - mówiła,zatykając sobie nos.Przyzwyczaiła się mówić do siebie, nie miała innegotowarzystwa.Potrzebowała dobrej bagietki, masła, miodu i dżemu.Odcinałazłoty wierzchołek brioszki, jadła trochę z wierzchu, a resztę odkładała na bok.Ach! Gdyby matka to widziała! Dałaby mi w twarz, żebym wszystko zjadła, albowepchnęłaby ją sobie do kieszeni.Coraz częściej myślała o matce.Razem ze śniadaniem przynoszono jej gazety, przeglądając je, włączałatelewizję i oglądała program Sophie Davant.Mówiła do niej: Dzień dobry,Sophie, co tam dzisiaj słychać? Posyłała jej całusa i układała się wygodnie napoduszkach.Ta przynajmniej się nie snobuje! Patrzyła na nią z przyjemnością,zapadając się w puch poduszek, i mówiła na głos: Masz rację, Sophie, złam nostemu tępakowi! Kiedy Sophie się z nią pożegnała, wstawała, szła na taras irozprostowywała ramiona we wszystkich kierunkach, aby się przeciągnąć.Biegła wziąć prysznic, potem schodziła do restauracji, wybierała menu,zamawiając najdroższe potrawy.Chciała spróbować to, czego nie znała.Tuzajmuję się własną edukacją, zapominam o swoim nieszczęściu, odbijam sobiebiedę - myślała, degustując bliny z kawiorem.Po południu wychodziła.Szła na spacer ubrana w pelisę z norek, którą kupiłasobie przy avenue Georges-V, gdzie oglądała wystawy.Jaką minę miałasprzedawczyni, kiedy wyjęła platynową kartę, mówiąc chcę to", i palcempokazała pelisę jak cukierek! Ale miała ubaw! Odtwarzała sobie nieustannie tęscenę od początku do końca jak film.Pani? - mówiła zniesmaczona minadziewczyny.- Pani, taka zwykła bidusia, przywdzieje ten niesłychanieluksusowy produkt? Tak, ja, %7łabcia, konfiskuję pani skórę eleganckiegokróliczka! Musiała przyznać, że dobrze grzeje w krzyże.Nie ma co, bogaciwiedzą co dobre.To mistrzowie komfortu.Kiedy my walczymy w sweterkach,oni otulają się futrami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne