[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jest! Spostrzegł diabelskiego wodza, jak opuszcza się nad miastem.Trudno będzie go znalez
ć w labiryncie budynków, ulic, alei.Tal przyśpieszył i zmniejszyłdystans.Rafar widać dostrzegł, że przybliża się do niego z tyłu - zły książę wzbił się w górę znadzwyczajną szybkością, a potem opadł nagle w kierunku jakiegoś biurowca.Tal zauważył, jak znika poprzez dach i zanurkował za nim.Przed sobą ujrzał naglemasywny strop, który błyskawicznie przebił.Wpadł do środka.Dach, przestrzeń, podłoga, przestrzeń, nieco w górę, potem korytarzem, przez ścianę,znów w górę, zakręt, przez biuro, po ścianie, przez podłogę, prosto, wszystko to szybkoucieka do tyłu w oka mgnieniu.Dymiący czarny pocisk ścigany przez płonącą kometę pruł korytarzem, potem kilkapięter w dół, znów w górę, przez biuro, nad biurkami, w górę przez sufit, przez dach, znów wotwartą przestrzeń.Rafar pędził w przód, gnał w bok, robił pętle, śmigał zygzakiem między spadającymidemonami, zawracał, dawał nura w boczne uliczki - ale Tal nieustannie deptał mu po piętach iszedł za nim krok w krok.***Drugie drzwi do sali konferencyjnej otworzyły się gwałtownie i ciało Alex-andraKasepha jakby czymś potężnie uderzone przeleciało po posadzce korytarza.Zwijał się wkonwulsjach i wył.***Generał raz po raz nacierał na Mocarza.Ten słabł ledwo wytrzymując cios za ciosem.- Jestem niepokonany! - pysznił się dalej ale była to daremna przechwałka.Broczyłjuż czerwonymi oparami i smołą niby żałosne, porwane sito.Oczy były pełne zła i nienawiści.Ciął wielkim mieczem, ale przeszkadzały mu modlitwy.! Wszędzie się je czuło i Generałanie sposób było pokonać.***Sernice zgromadziła właśnie swój oddział sprawiedliwych w hallu na dole izastanawiała się, jak im wszystko wytłumaczyć, gdy z klatki schodowej wypadli Marshall iSandy.- Biegnijcie na górę! - krzyknął Marshall obejmując zapłakaną córkę.- Kogoś tam zastrzelono.Agenci Lemleya natychmiast ruszyli do akcji.- Zawołać policję! Trzeba otoczyć budynek!- O, tam są jakieś gliny.- zauważyła Bernice.Policja przybyła dlatego, iż została poinformowana, że jakaś grupa religijnychfanatyków zebrała się na terenie uczelni.Waśnie próbowali rozpędzić zgromadzenie, gdypodbiegł do nich Norm Mattily i jeden z agentów, pokazali legitymacje i nakazali otoczyćrektorat.Ludzie Brummela nie byli frajerami.Posłuchali natychmiast.***Rafar pędził i kluczył po niebie, wciąż ciągnąc za sobą smugę czerwonego dymu zrany, która zdradzała jego położenie.A
atwo było go śledzić i Tal bezlitośnie dotrzymywał mukroku.Rafar pędził w stronę ogromnego magazynu parę przecznic dalej.Wpadł do środka, przez mur na wysokości mniej więcej trzeciego piętra, a Talzanurkował zaraz za nim.Piętro było puste, żadnych kryjówek.Rafar błyskawicznie runąłpiętro niżej, Tal poszybował za wstęgą dymu.Natrafili na szare betonowe podłoże.Tal wypadł na pierwsze piętro i zauważył, jak wstęga dymu rozpływa się po bokach iwkręca się w jakąś odległą ścianę.Ruszył za nią.Zasadzka!Płonące ostrze wbiło się w jego bok! Zawirował w szoku, miecz wypadł mu z dłoni.Spadł na podłogę i zwinął się z bólu.Przed nim stał Rafar, skulony, ranny, oparty o ścianę, którą Tal właśnie przeniknął.Czekał tu jak w kryjówce.Koniuszek ohydnego miecza wciąż był przybrany kawałkiemTalowej tuniki.Nie ma czasu na myślenie! Nie ma czasu na ból! Tal ruszył za swym mieczem.Trzask! Rafar ciął w dół całą mocą wśród deszczu iskier.Tal przekoziołkował i usunąłsię z drogi.Wielka czerwona klinga znów przecięła powietrze, prześlizgując się tuż nadgłową anioła.Tal uskoczył dwa metry w bok.Potworne ostrze przecięło powietrze jaskrawą czerwoną smugą.%7łółte ślepia Rafaranabrały czerwonego odcienia, kły ociekały cuchnącą pianą.Zahuczały potężne skrzydła,Rafar ruszył na Tala, jak buldożer.Wzniósł ostrze w potężnym ramieniu, by zadać kolejnycios.Tal pochylił się do przodu i przemknął pod wzniesionym ramieniem Rafara, uderzającgłową w demona.Z potężnych płuc buchnęło siarką, a Tal okręcił się wokół Rafara i umknąłkoniuszkowi czerwonej klingi, która znów cięła powietrze.Tego właśnie trzeba było Talowi: znalazł się akurat pomiędzy Rafarem a swymmieczem leżącym na posadzce.Jeszcze sekunda.chwycił go.Brzęk! Piekielne ostrze spadło na Talowy miecz z blaskiem ognia.Stanęli naprzeciwsiebie, z orężem w pogotowiu.Rafar uśmiechał się drwiąco.- Więc nareszcie, Kapitanie Zastępu, jesteśmy sami, jeden na jednego,ty ranny i ja ranny.Będziemy się potykać kolejne dwadzieścia trzy dni?Chyba jednak skończymy dużo wczesnej, co?Tal nie odpowiedział.To był cały Rafar - ostre słowa to część jego taktyki.Znów spotkały się miecze.Pomieszczenie przyoblekało się w ciemność, przejmującod Rafara jego podstępną niegodziwość.- Co, światło słabnie? - szydził Rafar.- A nie zdaje ci się przypadkiem,że to twoja siła słabnie?Z
więci Boży, gdzie wasze modlitwy?Kolejny cios! W ramię Tala.Odwzajemnił się uderzeniem, które trafiło Rafarowi podżebra.Powietrze wypełniało się ciemnością, czerwonymi oparami i dymem.Znów kilka starć ognistych błyskawic.Coraz większa ciemność.Z
wiÄ™ci! Módlcie siÄ™! MÓDLCIE SI
!***Kiedy policjanci znalez
li się na trzecim piętrze, sądzili najpierw, że to Kaseph jestofiarą strzału.Zmienili zdanie natychmiast, kiedy dzika bestia zrzuciła ich z siebie, jakby nicnie ważyli.- Jestem niepokonany! - wrzeszczał Kaseph.***Miecz Generała znów prześliznął się po Mocarzu, piekielny książę zawył.Mieczestarły się dz
więcząc i połyskując ogniem.- Jestem niepokonany!***Policja wycelowała rewolwery.Jaki numer ten wariat jeszcze wykręci?- Nie! - krzyknął Hank.- Spokojnie! To nie on!W ogóle nie zrozumieli, o czym mówi.Hank podszedł do przodu i spróbował jeszcze raz:- Mocarzu, wiem, że mnie słyszysz.Zostałeś pokonany.Pokonała cięprzelana krew Jezusa.Milcz i wyjdz
z niego.Odejdz
z tych okolic!Policja wycelowała w Hanka!Mocarz nie mógł jednak wytrzymać więcej gromień Modlącego się.Zwinął się z bólu.Wypuścił miecz z dłoni.Generał zadał jeszcze tylko jeden cios swym płonącym ostrzem.PoMocarzu nie było już śladu [ Pobierz całość w formacie PDF ]