Vandever Jennifer Projekt Brontë

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Powinno jej to schlebiać.PanEmmons miał doskonały gust.Sara uśmiechnęła się słabo, co jeszcze bardziej zbiło go z tropu.Prośba Sary ouzasadnienie jej obecności w jego życiu, mieście, łóżku i biznesie była piekielnie trudna do spełnienia.Równiedobrze mogła mu się kazać przecisnąć przez ucho igielne.Wygładziła dłonią serwetkę, wstała od stołu iwyszła.RLT Saro, przez cały tydzień mamy spotkania! przypomniał jej pan Emmons, gdy wpychała ubraniado torby.Nie mógł uwierzyć w jej odejście, nawet gdy zatrzasnęła za sobą drzwi.Nie sądził, że kiedykolwiek nacoś takiego się odważy.Nie zamierzał jednak za nią biec.Nie był typem mężczyzny, który gania za kobietami.To nie w jego stylu.Sara wpatrywała się w zewnętrzną stronę drzwi, równie zdumiona jak pan Emmons.Dramatyczne gestynie leżały w jej naturze.Przypomniała sobie, że za każdym razem gdy oglądała Dom lalki, wyobrażała sobiekomiczną sytuację poza sceną, za scenografią z desek, za którą stała Nora, czujna i skonsternowana.Patrzyła nadrogę, gotowa stawić czoło swojej wspaniałej przyszłości, a w jej głowie kołatała się jedna myśl: Kurwa.Dokąd mam teraz iść?Obawiać się znów odczuwać.pragnienie towarzystwa beznadziejność ulgi powinnam się obawiać znów je odczuwać.Charlotte Bront�, list do Ellen Nussey, 1850Charakter pisma pana Ivesa był nienaganny, a jego wskazówki nader precyzyjne.Sara wysiadła zautobusu przeszło trzydzieści kilometrów za Florencją.Na rogu ulicy mieściła się kawiarnia, którą pan Ivesopisał w najdrobniejszych szczegółach, łącznie z właścicielami.Rzecz jasna, Sara znalazła tam kogoś, ktozawiózł ją do oddalonego o ponad sześć kilometrów klasztoru. Va'al letto dei sogni? spytał kierowca. S� odpowiedziała.Owszem, jechała do łoża snów.Była zażenowana, lecz Scarpa, który ją wiózł,zdawał się nieporuszony. Mnóstwo ludzi przyjeżdża sprawdzić to łoże wyjaśnił dziewczynie, wzruszając ramionami.Młodzi, starzy, samotni, zamężne i żonaci, a wszyscy patrzą nieśmiało, niby w szoku wyobrażałasobie swoich poprzedników Sara. Creda? A pan w to wierzy? spytała.Mężczyzna uśmiechnął się.Dobiegał chyba pięćdziesiątki. Myślę, że Signora robi dobry interes powiedział po prostu.Sara dopytywała się, czy według niego kobieta prowadząca hotel zmyśliła całą historię.Mężczyznaponownie wzruszył ramionami, sugerując, że zwykł podejrzewać ludzi o cyniczne intencje.Sara nie chciała jużdalej słuchać.Przykre przeżycia i tak przyprawiły ją o podejrzliwość, a interesowność dodatkowokomplikowała sprawę.Patrzyła przez okno na ciągnące się bez końca ciemnozielone toskańskie wzgórza.Przypomniała sobie, jak Claire opowiadała o księżnych Grace i Dianie.Obie zwróciły się kuparapsychologii i zjawiskom paranormalnym, poznawszy od podszewki niebezpieczny rozdzwięk pomiędzypowszechnym wyobrażeniem a rzeczywistością ich rzekomo bajkowego życia.Ich domniemane szczęściemusiało je przytłaczać.O wiele lepiej być nieszczęśliwym szarym człowiekiem jak ja, stwierdziła Sara.Gdybybyła sławna, musiałaby po wyjściu z samochodu Scarpy chować twarz przed kamerami, skrywać łzy, udawać,RLTże nie przechodzi załamania.Załamania? Czy właśnie to jej się przydarzyło? Po czym dokładnie można to po-poznać?Zawsze jej się wydawało, że załamanie nerwowe ma w sobie jakiś pierwiastek romantyczny i przytrafiasię jedynie bohaterkom Fitzgeralda, no i uzależnionym od alkoholu gwiazdkom.Naraz straciło na egzotyce.Sara była po prostu przerażoną, głupiutką dziewczyną, która niezbyt mądrze zafundowała sobie bardzo drogiprzelot do Włoch, opłacony zresztą kartą kredytową, z przyczyn niejasno związanych z suchym pstrągiem iutraconym naszyjnikiem.Zupełnie nie tak wyobrażała sobie najbliższą przyszłość.Przypomniały jej się zdjęcia Marilyn Monroe rejestrującej się w klinice psychiatrycznej.Zamieszczonoje w jednej z książek głoszących maksymę wariaci są w porządku", którą znalazła w biblioteczce rodziców.Marilyn z trudem powstrzymuje płacz.Na jednej fotografii opuszcza głowę, na następnej ją podnosi, jakbywłaśnie przyjęła cios zadany przez flesz aparatu.Zaczesane do góry włosy spływały luznymi lokami poprzedniego wieczoru musiała je zakręcić.Sara pomyślała, że wygląda świetnie jak nigdy.Dzięki niej rozstrójpsychiczny niezaprzeczalnie zyskał na atrakcyjności.Sara pamiętała, że Marilyn miała na sobie białą koszulę, awłosy opadały jej swobodnie, nieco przysłaniając widoczne na twarzy zmarszczki cierpienia.Ludzie zawszewypadali korzystniej na czarno-białych fotografiach i z czysto estetycznego punktu widzenia Saracieszyła się, że załamanie gwiazdy nie przypadło na czasy kolorowych dzienników. Ecco oznajmił Scarpa, gdy skręcili za jedno z ciemnozielonych wzgórz.Zatrzymali się przedklasztorem.Sara zapłaciła i wysiadła. Buona fortuna. Mrugnął do niej, odbierając pieniądze. Grazie.W drzwiach budynku ukazała się kobieta, obdarzona według Claire energią wiedzmy".Było póznepopołudnie, więc podawała posiłek.Niska i przygarbiona staruszka emanowała dziwną siłą niczymśredniowieczny kamień z klasztornych murów.Poprowadziła Sarę długim ciemnym korytarzem i otworzyładrzwi starym kluczem na wielkim stalowym kółku.Mówiła łamaną angielszczyzną.Gdy dziewczynazagadnęła, że ma pewnie sporo szczęścia, bo nie musiała czekać, aż pokój się zwolni, kobieta tajemniczopokręciła głową. Jeśli się zadzwoni, pokój jest wolny powiedziała, unosząc rękę teatralnym gestem.Trochę todziwne, pomyślała Sara, jeszcze bardziej powątpiewając w autentyczne właściwości pomieszczenia. Panipaszport?Dziewczyna wręczyła jej dokument.Kobieta chmurnie i złowieszczo spojrzała na łóżko, po czympoinformowała, że w cenę pokoju wliczone jest śniadanie, lecz nie obiad.Do jedenastej należało sięwymeldować.Płatność gotówką, per favore.Sara nie miała ochoty z nikim rozmawiać.Z radością przebywała w kraju, którego języka niemal nieznała.Czuła się zaangażowana w każdą rozmowę, a zarazem poza nią, była czujna i spostrzegawcza, cieszyłasię, że dogaduje się jedynie na najprostsze tematy.Jadła obiad w samotności.Przy sąsiednim stole siedzieliMark i Mary ze stanu Maryland i zabawiali się odgadywaniem jej narodowości.Założyli, że milczenie Sarywynika z jej nieznajomości języka angielskiego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne