Stendhal Czerwone i czarne cz. I

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Obracał w głowie zdanie, które chciał ubrać w grzeczną formę, inie umiał. I cóż, chłopcze, nie idziesz? Bo, proszę ojca rzekł nieśmiało Julian powiadają, że przez cały czas rektoratu ojciecnic nie odłożył.Mam sześćset franków.Azy nie pozwoliły mu mówić. I t o b ę d z i e z a p i s a n e rzekł chłodno rektor. Idz do biskupa, pózno jest.Przypadek chciał, że tego wieczora ksiądz de Frilair urzędował w biskupim salonie.JegoDostojność był na obiedzie w prefekturze.Julian wręczył tedy list samemu księdzu de Frilair,którego nie znał.Julian ujrzał ze zdziwieniem, jak ksiądz otwiera śmiało list adresowany do biskupa.Pięknatwarz wikariusza przybrała wyraz zdziwienia połączony z żywą przyjemnością, po czym ob-lekła się w powagę.Podczas czytania Julian, uderzony jego imponującą fizjonomią, miał czasmu się przyjrzeć.Twarz ta miałaby jeszcze więcej powagi, gdyby nie spryt przebijający się wniektórych rysach, spryt, który łatwo przybrałby odcień fałszu, gdyby właściciel pięknej twa-rzy przestał się nią choć chwilę zajmować.Nos, bardzo wydatny, tworzył zupełnie prostą linięi na nieszczęście dawał wytwornemu profilowi podobieństwo z fizjonomią lisa.Ksiądz ten,tak widocznie zainteresowany dymisją księdza Pirard, ubrany był z wykwintem, który za-chwycił Juliana: nigdy nie widział nic podobnego u żadnego księdza.Pózniej dowiedział się Julian o specjalnym talencie księdza de Frilair.Umiał zabawić biskupa,miłego staruszka stworzonego do życia w Paryżu i czującego się w Besan�on jak na wygnaniu.Biskup miał słaby wzrok, a namiętnie lubił ryby: ksiądz de Frilair wyjmował mu ości.Julian przyglądał się w milczeniu księdzu, który odczytywał po raz wtóry list z rezygnacją,kiedy nagle drzwi otwarły się z trzaskiem.Bogato ubrany lokaj przeszedł spiesznie.Julianledwie miał czas obrócić się ku drzwiom; ujrzał małego staruszka z krzyżem biskupim napiersiach.Skłonił się nisko: biskup przechodząc uśmiechnął się dobrotliwie.Piękny ksiądzudał się za nim.Julian został sam w salonie i mógł podziwiać do woli jego zbożny przepych.Biskup, człowiek ciężko doświadczony, ale nie złamany na duchu długimi latami emigra-cji, miał przeszło siedemdziesiąt pięć lat i bardzo niewiele troszczył się o to, co się stanie zalat dziesięć. Kto jest ten seminarzysta, któremu tak sprytnie patrzy z oczu? spytał. Czy wedlemoich przepisów nie powinien już spać o tej porze?119 Och, ten jest bardzo rozbudzony, ręczę za to.Wasza Dostojność, i przynosi nam wielkąnowinę: dymisję jedynego jansenisty, jakiego mieliśmy w diecezji.Wreszcie niewzruszonyksiądz Pirard zrozumiał. Ba! rzekł biskup śmiejąc się. Spróbujcie znalezć kogoś godniejszego na jego miejsce.%7łeby wam pokazać, jak go wysoko cenię, zaproszę go jutro na obiad.Wielki wikariusz chciał natracić parę słów co do wyboru następcy, ale prałat, nie usposo-biony do poważnej rozmowy, rzekł: Nim zamianujemy nowego, dowiedzmy się, czemu ten odchodzi.Zawołaj mi seminarzy-stę; prawda przemawia przez usta maluczkich.Przywołano Juliana. Stanę wobec dwóch inkwizytorów pomyślał.Nigdy nie czuł wduchu więcej męstwa.W chwili gdy wszedł, dwaj lokaje, ubrani lepiej niż sam pan Valenod, rozbierali Jego Dostoj-ność.Nim prałat spytał o księdza Pirard, uważał za właściwe zagadnąć Juliana o nauki.Zaczął oddogmatów i zdumiał się.Niebawem przeszedł do klasyków: do Wergilego, Horacjusza, Cycero-na. Te nazwiska pomyślał Julian zyskały mi numer 198.Nie mam nic do stracenia, starajmysię popisać. Udało mu się; prałat, sam wyborny humanista, był zachwycony.Podczas obiadu w prefekturze młoda panna, ciesząca się słusznym rozgłosem, deklamo-wała poemat o Magdalenie; to usposobiło biskupa do rozmowy o literaturze.Zapomniał ry-chło o księdzu Pirard i o wszystkich kłopotach, zagadawszy się z seminarzystą o tym, czyHoracy był biedny, czy bogaty.Prałat przytoczył kilka ustępów, ale niekiedy pamięć go za-wodziła; natychmiast Julian ze skromną miną recytował całą odę.Najbardziej uderzyła bisku-pa naturalność Juliana; recytował kilkadziesiąt łacińskich wierszy tak, jakby opowiadał wyda-rzenia z seminarium.Długo mówili o Wergiliuszu, o Cyceronie.Wreszcie prałat nie mógł sięwstrzymać, aby nie powinszować młodemu seminarzyście. Niepodobna lepiej opanować przedmiotu. Wasza Dostojność rzekł Julian znajdzie w seminarium stu dziewięćdziesięciu sied-miu uczniów o wiele godniejszych jego zaszczytnego uznania. Jak to? spytał prałat zdziwiony tą cyfrą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne