[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po raz pierwszy soczewkę wyjął z oka  w 1747 roku  FrancuzDaviel, ale autorem pomysłu, by w jej miejsce wszczepiać sztuczną, jestangielski okulista sir Harold Ridley.Podczas II wojny światowej dbało wzrok brytyjskich lotników.Zauważył, że jeśli w oku tkwią drobinytworzywa z rozbitych szyb samolotowych, nie wywołują stanówzapalnych.Uznał, że skoro plastik jest tolerowany przez oko, być możeuda się z niego zbudować sztuczną soczewkę.Pierwsza powstaław latach 50.z akrylu zbliżonego do tworzywa, z którego budowanoszyby samolotów.Fiodorow przeczytał o eksperymentach Ridleya, a ponieważw Rosji radzieckiej pleksi nie brakowało, postanowił, że też wszczepisoczewkę.Zabieg przeprowadził na młodej dziewczynie, która straciławzrok po wypadku.Operacja zakończyła się sukcesem, Fiodorow opisałją w gazecie medycznej.Wybuchł skandal, bo na zabieg nie miał zgodykomisji etycznej.Z
wiatosław stracił stanowisko ordynatora okulistyki.Jego kariera mogła się na tym zakończyć, ale sprawą zainteresował siędziennikarz z  Komsomolskiej Prawdy , a była to gazeta poważnai wpływowa, ukazywała się na terenie całego ZSRR.Nie minął miesiąc od ukazania się artykułu, a Fiodorow dostałpismo z ministerstwa zdrowia, że został przywrócony na stanowiskoordynatora oddziału okulistyki, ale.w Kraju Krasnodarskim, jakieśsześć tysięcy kilometrów na wschód od Moskwy.Pojechał tam, skupiłwokół siebie zdolnych asystentów, a ze swoim współpracownikiemZacharowem na przełomie lat 60.i 70.zbudowali soczewkęwewnątrzgałkową z tworzywa sztucznego, mocowaną na tęczówce.Soczewki nazwali Sputnik Fiodorow-Zacharow 1 i SputnikFiodorow-Zacharow 2.Pół Związku Radzieckiego jez
dzi do Kraju Krasnodarskiegoleczyć zaćmę u Fiodorowa.Pacjenci zadowoleni, wyniki leczeniaznakomite, powikłań prawie nie ma.Klinika zyskuje sławę.Dziennikarz Komsomolskiej Prawdy znów pisze o sukcesie.W 1971 rokuFiodorow zostaje przeniesiony do Moskwy na stanowisko kierownikakliniki okulistyki Akademii Medycznej.Ma tylko doktorat, a jest już kierownikiem kliniki! Profesuramoskiewska nie może tego znieść.Cała stolica przeciwko niemu.W mieście działają dwa potężne instytuty okulistyczne, ale w żadnymdla Fiodorowa nie ma miejsca.Klinika działa na papierze, władze każączekać na przydział pomieszczeń.W końcu znajduje się miejsce  w szpitalu miejskim pod Moskwą.Fiodorow zaczyna tam uprawiać okulistykę jak na warunki radzieckieniezwykle nowoczesną.Mimo niechęci środowiska robi habilitację,tworzy Eksperymentalny Instytut Chirurgii Okulistycznej.Właśniewtedy w jego progach pojawia się Ariadna Gierek.Synowa I sekretarza partii komunistycznej w Polsce, ulubieńcaBreżniewa.Warto zainwestować w taką znajomość, może się uda wejśćdo elity moskiewskiej polityki, utrzeć nosa przeciwnikom? Szczęścieznów się do Fiodorowa uśmiecha.Natalia Bianki, rosyjska dziennikarka, w 1986 roku byłaoperowana przez Fiodorowa, a potem napisała o nim książkę.Tytuł: Zwyczajny cud.Czy to Fiodorow opowiadał jej o swoim życiu inaczejniż polskim lekarzom, czy to ona nie mogła wszystkiego napisać? W jejhistorii nie ma ani słowa o aresztowaniu ojca Fiodorowa, ani zdaniao czystkach, ani akapitu o niechęci radzieckiej profesury do metodZ
wiatosława Nikołajewicza.W radzieckiej książce historia Fiodorowa jest prostsza: urodził sięw 1927 roku w Chmielnickim na Ukrainie.Ojciec Nikołaj Fiodorowiczbył zastępcą dowódcy pułku kawaleryjskiego.Gdy wybuchła wojna,Z
wiatosław wraz z matką ucieka do Armenii.Wspomina o nędznychkopiejkach, jakie matka zarabiała w drukarni.%7łeby nie umarli z głodu,syn zaczął polować.W 1943 roku wstąpił do szkoły artyleryjskiejw Erewanie, a potem przeniósł się do lotniczej.Dwa lata póz
niejspieszył się, wbiegł na ulicę, było ciemno, nie zauważyłnadjeżdżającego tramwaju.Stracił stopę i nadzieję, że kiedykolwiekzasiądzie za sterami samolotu.Nie załamuje się.W 1952 roku kończy medycynę w Rostowie nadDonem i specjalizuje się w okulistyce.Trzy lata póz
niej wyjeżdżado miasteczka Czeboksary pod Kazaniem, pracuje od świtu do świtu [ Pobierz całość w formacie PDF ]