§ Eriksson Kjell Komisarz Ann Lindell 04 Księżniczka Burundi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pchnął ją, upadła na kanapę. Cześć, Gunilla powiedział. Pomyślałem, że wpadnę do ciebie.Szukała nerwowo w pamięci.Głos brzmiał znajomo.Spojrzała na twarz mężczyzny.Była szczupła, dwie głębokie bruzdy przecinały policzki, czarny zarost, uśmiech na ustach.To przeraziło ją najbardziej. Mówię do ciebie. Co takiego?Oczywiście, pomyślała, skoro jego usta się poruszały. Poznajesz mnie?Skinęła głową.Nagle wiedziała już, kim był.Zaczęła drżeć. Czego ode mnie chcesz?Mężczyzna znów się roześmiał.Miał popsute zęby, zniszczone, z kamieniemnazębnym. Ty zabiłeś królika?Twarz Vincenta Hahna zastygła niczym maska, śmiejąca się maska. Chcę zobaczyć twoje piersi.Wzdrygnęła się, jakby ktoś dał jej w twarz. Nie dotykaj mnie powiedziała i zaczęła szlochać. Kiedyś już mi to mówiłaś, ale teraz ja tu decyduję.Nie wygląda na szczególnie silnego, pomyślała.Wąski w ramionach, szczupłe ręce, alewiedziała też, że pozory mogą niekiedy mylić.Nawet dzieci w napadzie złości potrafiły byćniesamowicie silne.W pracy często rozmawiali o samoobronie, jedna z jej koleżanek chodziłanawet na kurs.Gunilla wiedziała, że ma szansę, tylko musi poczekać na właściwy moment.Każdy ma jakiś słaby punkt. Pokaż mi piersi, to zaraz sobie pójdę.Wyglądał na zmęczonego.Może jest na lekach? Pójdę sobie powtórzył i nachylił się nad nią tak, że znów poczuła jego kwaśny,cuchnący oddech.Starała się nie okazać swojego obrzydzenia.Co mam mu powiedzieć, zastanawiała się. Zdejmij bluzkę. Dawno się nie widzieliśmy. Jeśli sama jej nie zdejmiesz, położę cię na podłodze.Wstała, nagle zrobiło jej się żal mężczyzny.W szkole zawsze był kozłem ofiarnym,popychadłem.Inni uczniowie gardzili nim, nie chcieli mieć z nim do czynienia, byłdziwakiem, budził niepokój.Ale z nauką sobie radził.Kilka lat temu przeglądała szkolny album ze zdjęciami wszystkich uczniów i zwróciłauwagę właśnie na niego.Przez całe gimnazjum właściwie się nie zmienił.Chuda, pryszczatatwarz.Jakby emocjonalne i hormonalne burze, ogarniające jego kolegów, jego w ogóle niedotyczyły.Po prostu zawsze był taki sam, nieuważny na lekcjach, wywyższający się wobeckolegów, ale głównie schodzący z drogi, starający się wszystkim schlebiać. Muszę się czegoś napić powiedziała głośno. Bardzo się boję.Mogę poczęstowaćcię winem?Patrzył na nią, twarz bez wyrazu.Zastanawiała się, czy jej słowa w ogóle do niegodotarły. Napijesz się wina? powtórzyła.Chwycił ją, kiedy próbowała go wyminąć.Zabolało ją.Próbował przyciągnąć ją dosiebie, ale się mu oparła. Puść mnie.Chcę tylko napić się wina.Potem pokażę ci piersi.Nie wolno mi pokazać, że się boję, pomyślała.Przypomniała sobie powieszonego nabalustradzie królika, jego rozcięty brzuch, i zaszlochała.Zdjęła bluzkę, zobaczyła, jakVincent zadrżał na widok jej nagich piersi. No dobrze, niech będzie, jeden kieliszek powiedział i się roześmiał.Szedł tuż obok niej.Czuła na plecach ciepło jego ciała, jego ciężki oddech.Butelkauderzyła o stojak do wina.Dzwięk chyba go przestraszył, bo nagle chwycił ją za ramiona, takjak Martin ją chwytał, kiedy bolał ją kark czy plecy, tylko znacznie mocniej.Odwrócił ją dosiebie. Nie pamiętasz mnie? Pamiętam, tylko bardzo się zmieniłeś. Ty też.Wyswobodziła się z jego uchwytu, sięgnęła ręką po wiszący na haczyku nadkuchennym blatem korkociąg.Vincent Hahn stał tuż obok niej.Odór jego kwaśnego, zgniłegooddechu wypełniał całą kuchnię.Nagle pomyślała, że ten zapach zostanie tu już na zawsze, żenigdy się go nie pozbędzie. Lubisz czerwone wino? spytała, unosząc butelkę.Uderzenie zaskoczyło i Vincenta, i ją.To był odruch, broniła się, instynktownie jakzwierzę.Butelka trafiła go w skroń i w czoło, Gunilla poszła za ciosem, chwyciła korkociąg iwbiła mu go w klatkę piersiową.Wino obryzgało kuchnię.Na twarzy Vincenta pojawił się grymas bólu i zdziwienia.Zachwiał się, sięgnął ręką do blatu, osunął się na podłogę, ściągając na siebie krzesło.Napodłodze wino zmieszało się z krwią.Stała chwilę jak sparaliżowana, w prawej ręce trzymała rozbitą butelkę, w lewejkorkociąg, spięta, gotowa do odparcia kolejnego ataku, chociaż leżący u jej stóp mężczyznaledwie się ruszał.Plama krwi rosła, ciemna róża na tle podłogi.Lekko słodki zapach krwizmieszał się z ciężką wonią wina.Nogi mężczyzny zaczęły drżeć, odchrząknął, otworzył oczy. Ty bydlaku powiedziała, zbliżając rozbitą butelkę do jego twarzy.Nagle puściła ją,wybiegła z kuchni, otworzyła drzwi na klatkę i zaczęła uciekać, dając się pochłonąćgrudniowym ciemnościom.Uderzyło ją zimno.Poślizgnęła się, ale biegła dalej, zaczęła krzyczeć.Jej krzykwypełnił podwórko.Sąsiedzi opowiadali jej pózniej, że brzmiał jak wycie przerażonego,rannego zwierza.Pierwszy zjawił się na miejscu �ke Bolinder, który właśnie wyszedł na spacer zeswoim wilczurem.Ledwie wyszedł zza rogu, zobaczył osuwającą się na śnieg kobietę.Natychmiast rozpoznał Gunillę Karlsson.Nie znał jej dobrze, ale widział ją kilka razy nazebraniach wspólnoty mieszkaniowej i pewnie też kilka razy w osiedlowym markecie,Konsum.Nachylił się nad nią, poczuł zapach wina, zauważył, że kobieta trzyma kurczowokorkociąg.Nakazał psu, żeby usiadł, i stał tak, nie bardzo wiedząc, co dalej robić.Spojrzał naszeroko otwarte drzwi do mieszkania.Bolinder był spokojnym człowiekiem, koło pięćdziesiątki, kawaler, bardzo dbał o swójwygląd.Stał i wpatrywał się w piersi Gunilli, w czarny stanik na tle białego śniegu, uklęknął,odgarnął włosy z jej twarzy.A jeśli zwymiotuje, pomyślał i cofnął się nieco.Ale jej twarzbyła spokojna.Wokół rozległy się teraz kroki, ktoś otworzył balkon, ktoś coś zawołał, niezrozumiał co.Pies, który dotąd siedział karnie przy nodze pana, nagle zaczął warczeć.Bolinderuniósł głowę i zobaczył stojącego w drzwiach mężczyznę, którego twarz była ściągnięta wgrymasie bólu i nienawiści.Z brody kapała mu krew.Jupiter, wilczur, zaczął szczekać.Bolinder wstał. Co się stało? spytał.W tym samym momencie pies rzucił się do ataku.Trudno powiedzieć, czy dlatego, żeusłyszał strach w głosie pana, czy dlatego, że mężczyzna w drzwiach zrobił krok do przodu,ale jego atak był dla wszystkich zaskoczeniem.Tym bardziej że Jupiter nigdy nie przejawiałtakich skłonności.Był równie spokojny jak jego pan, dzieci na podwórku uwielbiały się z nimbawić.Teraz jednak rzucił się do przodu, zjeżony, z obnażonymi zębami.Mężczyzna w drzwiach zachwiał się i w ostatniej chwili zdołał cofnąć się domieszkania.Bolinder widział, jak Jupiter rzuca się do przodu, usłyszał głuche uderzenieciężkiego cielska zwierzęcia o drzwi.Pies odbił się od przeszkody i upadł, ale natychmiastznów wstał i zaczął szczekać, czy raczej ujadać.Bolinder usiłować przywołać go doporządku, ale Jupiter nie zwracał na niego najmniejszej uwagi.Kobieta poruszyła się,Bolinder pochylił się nad nią [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne