[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ojciec i matka zmarli, gdy miałem dziesięć lat, więcprzyjechałem tutaj, \
eby zamieszkać u kuzynki matki.Nazywałem ją ciocią Idą.Ona te\
umarła& trzy lata temu.- Jim Armstrong pochodzi z Nowego Brunszwiku - powiedziała Rebeka Dew.- Niejest tubylcem z krwi i kości.Jako rodowity mieszkaniec Wyspy nie byłby tak zgorzkniały.My równie\
bywamy dziwaczni, ale jesteśmy ludz
mi ucywilizowanymi.- Wcale nie wiem, czy chciałbym w miłym panu Armstrongu odnalez
ć krewniaka -zachichotał Lewis, biorąc się za cynamonowe ciasteczka cioci Misi.- Niemniej gdy odbitkibędą gotowe, pojadę z nimi na Glencove Road i postaram się czegoś dowiedzieć.Mo\
ejestem jakimś dalekim ich kuzynem.Nic nie wiem o rodzinie matki, o ile w ogóle posiadałataką.Zawsze myślałem, \
e nie miała nikogo.Ojciec na pewno nie miał.- Jeśli sam zawieziesz zdjęcia, Mały Człowiek będzie rozczarowany, \
e nie dostanieprzesyłki pocztowej - powiedziała Ania.- Myślałem o tym.Poślę mu pocztą co innego.W następną sobotę po południu Lewis zajechał przed Szumiące Topole antycznymkabrioletem, do którego była zaprzęgnięta jeszcze bardziej antyczna klacz.- Jadę na Glencove Road, \
eby zawiez
ć małemu Teddy emu zdjęcie panno Shirley.Jeśli widok mojej przykurzonej karocy nie rani pani uczuć, chętnie zabiorę panią z sobą.Myślę, \
e \
adne koło nam nie odpadnie po drodze.- Gdzie\
eś wynalazł tę chabetę, Lewisie? - zagadnęła Rebeka Dew- Proszę się nie śmiać z mojego wspaniałego rumaka, panno Dew.Nale\
y miećszacunek dla podeszłego wieku.Pan Bender po\
yczył mi klacz i bryczkę pod warunkiem, \
ezałatwię coś dla niego na Dawlish Road.Nie mam czasu, \
eby iść na piechotę na GlencoveRoad.- Nie masz czasu! - powiedziała Rebeka Dew.- Z pewnością byłabym tam i zpowrotem prędzej ni\
to zwierzę!- Z worem ziemniaków dla pana Bendera na plecach? Panno Dew, jest paninadzwyczajną kobietą!Czerwone policzki Rebeki Dew poczerwieniały jeszcze bardziej.- To niegrzecznie wyśmiewać się ze starszych - rzekła z wyrzutem.I dodałamimochodem: - Zjadłbyś mo\
e przed drogą kilka pączków?Skoro wyjechali poza miasto, biała klacz rozwinęła zdumiewającą szybkość.Ania,podskakując w trzęsącej się bryczce, śmiała się do siebie.Co by powiedziała ciotka Jakubinalub pani Gardner, gdyby ją teraz zobaczyły? Mniejsza z tym.Dzień był wymarzony nawycieczkę wśród pól, na których panowała jesień, a Lewis doskonale nadawał się natowarzysza.Ten chłopiec osiągnie swój cel w\
yciu.śaden z jej znajomych nie ośmieliłby sięzaprosić ją na przeja\
d\
kę starą bryczką Bendera, do której była zaprzęgnięta stara klacz.AleLewisowi na pewno nawet nie przyszło do głowy, \
e w jego propozycji jest cośniewłaściwego.Jakie znaczenie ma środek lokomocji, jeśli dzięki niemu mo\
na dostać się docelu? Spokojne zbocza oddalonych wzgórz są błękitne, drogi równie czerwone jak zawsze, aklony toną w powodzi szkarłatnych liści bez względu na to, jakim powozem się jedzie.Lewisbył filozofem i nie obchodziła go ludzka gadanina.Nie przejął się wcale, gdy koledzy wszkole przezywali go  dziewczynką dlatego, \
e prowadził dom u swoich gospodarzy.Niechprzezywają! Nadejdzie dzień, kiedy to on będzie się śmiał.Miał puste kieszenie, ale niegłowę.Teraz zaś popołudnie było a oni jechali, \
eby znów zobaczyć Małego Człowieka.Pozaładowaniu ziemniaków u szwagra pana Bendera, powiedzieli mu o celu swojej podró\
y.- Czy chcecie powiedzieć, \
e macie fotografię małego Teddy ego Armstronga? -wykrzyknął pan Merill.- I to całkiem dobrą - odparł Lewis, odwijając zdjęcie i podając mu je.- Nie sądzę, byzawodowy fotograf zrobił lepszą.Pan Merill głośno uderzył się ręką po udzie.- No, to przechodzi ludzkie pojęcie! Mały Teddy Armstrong nie \
yje&- Nie \
yje! - krzyknęła Ania z przera\
eniem.- Och, panie Merill, nie, niech pan tegonie mówi& Ten mały, słodki chłopczyk.- Przykro mi, panienko, ale to jest fakt.Jego ojciec jest nieprzytomny z rozpaczy, a conajgorsze, nie ma nawet jego zdjęcia.A wy macie, i to dobre.No, no!- To& to wydaje się niemo\
liwe - powiedziała Ania z oczami pełnymi łez.Przypomniała sobie małą, drobną figurkę, machającą rączką na po\
egnanie.- Przykro mi powiedzieć, \
e to jest a\
zbyt prawdziwe.Zmarł niecałe trzy tygodnietemu.Zapalenie płuc.Bardzo cierpiał, ale powiadają, \
e był tak dzielny i cierpliwy, jakbytego sobie mógł \
yczyć ka\
dy z nas.Nie wiem, co będzie z Jakubem Armstrongiem.Mówią,\
e oszalał, bo ciągle rozpacza i mamrocze do siebie. Gdybym chocia\
miał zdjęcie mojegoMałego Człowieka - powtarza ciągle.- Szkoda mi go - powiedziała nagle pani Merill.Do tej pory spokojnie stała przy mę\
ui nie odzywała się.Była to cherlawa, szara kobieta, ubrana w marną perkalową sukienkę ifartuch.- Dobrze mu się powodzi i zawsze miałam wra\
enie, \
e patrzy na nas z góry,poniewa\
jesteśmy ubodzy.Ale my mamy naszego chłopca& A bieda jest bez znaczenia, gdyma się coś do kochania.Ania spojrzała na panią Merill z szacunkiem.Ta kobieta nie była piękna, lecz gdy jejgłębokie, szare oczy spotkały się ze wzrokiem Ani, dziewczyna poczuła w niej pokrewnąduszę.Nigdy przedtem ani potem Ania nie widziała pani Merill, ale zawsze wspominała jąjako kobietę, która poznała najcenniejszą tajemnicę \
ycia.Nigdy nie jest się biednym, jeślima się coś do kochania.Złocisty dzień stracił dla Ani urok.W tamtym krótkim spotkaniu Mały Człowiekzdobył jej sympatię.W milczeniu jechała z Lewisem Glencove Road, a póz
niej drogązarośniętą trawą [ Pobierz całość w formacie PDF ]