[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Myślę, \
e mają coś nowego.Coś, co na długo przerwało budowę okrętu.Wymyślilicoś nowego i dlatego właśnie przez dwa lata przebudowywali Typhoona, \
eby topomieścić.Proszę tak\
e zwrócić uwagę, \
e pozwolili sobie na dodatkowe sześć rakiet.- To tylko pańska opinia - zauwa\
ył Davenport.- Za to właśnie mi płacą.- W porządku, Jack, powiedz, co o tym myślisz - rzekł Greer.- Nie mam pojęcia.Nie jestem in\
ynierem.Admirał Greer przez chwilę przyglądał się swoim gościom.Uśmiechnął się ioparł wygodnie w fotelu.- Panowie, i co? Mamy tu dziewięćdziesiąt lat doświadczenia w marynarce,jeśli się doda wszystkich obecnych, plus tego oto młodego amatora.Dobra, Jack.Przyleciałeś z tym osobiście.Dlaczego?- Chcę to komuś pokazać.- Komu? - spytał podejrzliwie Greer, przechylając głowę.- Skipowi Tylerowi.Czy któryś z panów go zna?- Ja go znam - skinął głową Casimir.- Studiował rok ni\
ej ode mnie wAkademii Marynarki.Chyba potem coś mu się stało.- Tak - potwierdził Ryan.- Stracił nogę w wypadku samochodowym czterylata temu.Był bliski objęcia dowództwa okrętu klasy Los Angeles, kiedy wpadł naniego pijany kierowca.Teraz Skip wykłada mechanikę w akademii i jest częstymkonsultantem Dowództwa Systemów Morskich.Robi analizy techniczne, przyglądasię projektom statków.Zrobił doktorat z mechaniki w Massachusetts Institute ofTechnology i potrafi myśleć niekonwencjonalnie.- Ma dopuszczenie do spraw tajnych? - zapytał Greer.- Nawet do ściśle tajnych, albo jeszcze lepiej, ze względu na pracę dlamarynarki.- Masz jakieś zastrze\
enia, Charlie?Davenport zmarszczył brwi.Tyler był spoza wywiadu.- Czy to ten facet, który dokonał oceny nowego  Kirowa ?- Tak, admirale, teraz sobie przypominam - powiedział Casimir.- On iSaunders z Systemów Morskich.- To była dobra robota.Jeśli o mnie chodzi, zgoda.- Kiedy chcesz się z nim zobaczyć? - Greer zwrócił się do Ryana.- Dzisiaj, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu.I tak muszę podskoczyć doAnnapolis, \
eby zabrać coś z domu, no i zrobić szybkie zakupy świąteczne.- Czy\
by kilka lalek? - spytał Davenport.Ryan odwrócił się i spojrzał admirałowi prosto w oczy.- W rzeczy samej, panie admirale.Moja mała chce Barbie w stroju narciarskimi trochę d\
insowych ubranek dla lalek.A pan nigdy nie był Z
więtym Mikołajem?Davenport zrozumiał, \
e Ryan nie ma zamiaru dalej ustępować.Nie był jegopodwładnym, by znosić złośliwe docinki.W ka\
dej chwili mo\
e po prostu wyjść zpokoju.Spróbował więc z innej strony.- A powiedzieli ci, \
e  Czerwony Paz
dziernik wypłynął w ubiegły piątek?- Co takiego? Nie, nie powiedzieli.- Ryan był kompletnie zaskoczony.-Myślałem, \
e ma wypłynąć w ten piątek.- My równie\
.Kapitanem jest Marko Ramius.Słyszałeś o nim?- Coś mi się obiło o uszy.Anglicy mówią, \
e jest niezły.- Więcej ni\
niezły - wtrącił Greer.- To chyba ich najlepszy dowódca okrętówpodwodnych, odwa\
ny facet.Kiedy jeszcze byłem w wywiadzie wojskowym,mieliśmy o nim sporo materiałów.Kto ci go namierza, Charlie?- Miał to robić  Bremerton , ale nie zdą\
ył zająć stanowiska.Wykonywałjakieś zadania w ramach wywiadu elektronicznego, kiedy Ramius wypływał, alekazano mu je przerwać.Dowódcą jest Bud Wilson.Pamiętasz jego ojca?Greer roześmiał się.- Reda Wilsona? To był dowódca z prawdziwego zdarzenia! Czy jego syn te\
jest dobry?- Tak mówią.Ramius jest chyba najlepszym dowódcą, jakiego mają Sowieci,ale za to Wilson ma okręt typu 688.Pod koniec tygodnia będziemy mogli zało\
yćnową teczkę dla  Czerwonego Paz
dziernika.- Davenport wstał.- Musimy wracać,James.- Casimir pospiesznie sięgnął po płaszcze.- Mogę zatrzymać zdjęcia?- Myślę, \
e tak.Staraj się tylko nie rozwieszać ich na ścianach, nawet zamiasttarcz do strzałek.Ty te\
pewnie chcesz się ju\
zbierać, Jack?- Tak jest, panie admirale.Greer podniósł słuchawkę.- Nancy, samochód z kierowcą dla doktora Ryana za piętnaście minut, dobrze?- Odło\
ył słuchawkę i czekał, a\
wyjdzie Davenport.- Nie chcę, \
ebyś zginął podśniegiem.Poza tym pewnie po roku spędzonym w Anglii jechałbyś lewą stroną.Więcto ma być Barbie narciarz?- Pan miał samych chłopców, prawda? Dziewczynki są inne - uśmiechnął sięszeroko Ryan.- Nigdy nie widział pan mojej małej Sally.- Córunia tatusia?- Tak.Ale niech Bóg ma w opiece tego, kto ją kiedyś poślubi.Mogę zostawićte fotografie Tylerowi?- Mam nadzieję, chłopcze, \
e nie mylisz się co do niego.Tak, niech jezatrzyma, ale tylko pod warunkiem, \
e ma gdzie je schować.- Jasne, panie admirale.- Przy tym stanie dróg wrócisz chyba póz
no.Gdzie się zatrzymałeś? WMarriotcie?- Tak.Greer pomyślał chwilę.- Popracuję dziś chyba dłu\
ej.Wpadnij do mnie, zanim się poło\
ysz.Mo\
ebędę chciał pogadać z tobą o kilku sprawach.- Oczywiście, panie admirale.Dziękuję za samochód.- Ryan wstał.- No to idz
po swoje lalki.Greer odprowadził Ryana wzrokiem.Lubił go.Chłopak nie boi się mówićtego, co myśli.Po części pewnie dlatego, \
e ma pieniądze i o\
enił się z jeszczewiększymi pieniędzmi.Daje to pewną niezale\
ność i ma wiele plusów.Ryana niemo\
na kupić, przekupić czy zastraszyć.Zawsze mo\
e wrócić do zarabiania pisaniemksią\
ek historycznych.Dorobił się majątku sam, w cztery lata, pracując jako maklergiełdowy.Lokował pieniądze w bardzo ryzykownych przedsięwzięciach i odszedł zgiełdy o wiele bogatszy.Wycofał się, bo wolał, jak twierdził, nie ufać zbyt długoswemu szczęściu.Greer w to nie wierzył.Jego zdaniem Jack po prostu śmiertelnie sięznudził robieniem pieniędzy.Admirał potrząsnął głową z niedowierzaniem.Teraztalent, który kiedyś pomagał mu na giełdzie, Ryan wykorzystywał dla CIA [ Pobierz całość w formacie PDF ]