[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bo dopiero tutaj, na tych pustkowiachSteinheia, stwierdziÅ‚a, jakÄ… Å›licznÄ… dziewczynÄ… jest Annika, jaka jest Å‚agodna, otwarta iniezależna.Annika byÅ‚a niczym magnes przyciÄ…gajÄ…cy zarówno Rona, jak i cynika MartinaØyena.Jak siÄ™ to wszystko skoÅ„czy?ROZDZIAA
XIVKiedy siedzieli przy śniadaniu w dużym pokoju, bo w kuchni prawie nie było mebli,rozległo się stukanie do drzwi i weszła Lisbeth, a za nią Parkinson.Lisbeth najwyraz
niej byław złym humorze, ale na widok wszystkich mężczyzn zebranych przy stole natychmiastwróciła do swojej roli czarującego dziecka natury.Annika bez trudu wyczytała z twarzyLisbeth, co ta piękność myśli na temat Rona, który siedział samotnie w drugiej części pokoju.Lisbeth zadrżała, ale przyglądała mu się po kryjomu z zaciekawieniem, prawdopodobnie nieprzepadała za chorymi ludz
mi.Tone przyniosła jeszcze dwie filiżanki i wszyscy zaczęlirozmowę na jakiś obojętny temat, nikt nie chciał pierwszy wspomnieć o tym, o czym wszyscymyśleli.Dopóki Lisbeth nieco pogardliwie nie zwróciła się do Anniki:- No, i jakie to uczucie znalez
ć się w otoczeniu tylu przystojnych młodych mężczyzn?Trochę niezwykłe, prawda? Ale chyba dość podniecające?Tone aż podskoczyła w obronie siostry:- Annika nie interesuje się współczesnymi mężczyznami.Jej serce bije dla księcia zmarzeń o imieniu Feornin Mac Cadallan.- A któż to taki? - zapytał Parkinson.Kilka par oczu wpatrywało się w Tone z wyrzutem, ona sama najchętniej cofnęłabyswoje słowa, ale cóż mogła zrobić.- Kim był ten Feornin Mac Cadallan? - powtórzył pytanie Parkinson, a jego wąskieoczka błyszczały podejrzliwością.- Nazwisko brzmi z celtycka i wydaje się bardzo stare.- To postać z sag - wyjaśnił Martin spokojnie.- Annika nieustannie zakochuje się wbohaterach sag.Prawdopodobnie boi się współcześnie żyjących chłopców i jest to najpewniejlęk o podłożu seksualnym, to jedyne wytłumaczenie.- Martin! - krzyknęła Tone z płonącymi policzkami.- Tak może mówić tylkoodprawiony zalotnik!- Och, przestańcie! - jęknęła Annika, zanim Martin zdążył wystąpić z kolejnąmorderczą repliką.Miała ochotę zapaść się pod ziemię.Mimo woli rzuciła pospiesznespojrzenie na Rona w nadziei, że on nie rozumie zbyt wielu norweskich słów z dziedzinypsychologii.On tymczasem spotkał jej wzrok spokojny i jakby odrobinę rozbawiony, jakzawsze.Annika natychmiast odwróciła oczy.- Feornin Mac Cadallan.- mruczał Parkinson sam do siebie.- Czy to nazwiskonaprawdę tak brzmi?- Może niedokładnie tak - powiedział Martin.- Zostało zrekonstruowane.A nie jestłatwo.Umilkł.Nie wiedział, ile może powiedzieć.Parkinson jednak nie dawał za wygraną.- Jak to jest, Martin? Jak daleko udało wam się posunąć z odczytaniem inskrypcji?Czy mógłbym ją teraz zobaczyć?Martin na moment zacisnął szczęki, ale powiedział swobodnie:- Oczywiście! Ron, czy zechciałbyś przynieść drewno?Ron wstał bezszelestnie.Martin zwracał się do niego po galijsku, na co Parkinsonnatychmiast zareagował.Zerwał się i dosłownie zalał Rona pytaniami w języku galijskim,chcąc oczywiście wszystkim zaimponować swoimi umiejętnościami.Ron odpowiadałzaskakująco niechętnie, bąkał coś pod nosem, uprzejmie i to, co trzeba, ale nic ponadto.Jeszcze go takim nie widzieli.Zdawało się, że nie chce trwonić swego zasobu słów.Kiedy Ron wyszedł, Parkinson wrócił do stołu.Brwi miał ściągnięte, patrzył gdzieś wbok.- Nad czym się tak zastanawiasz? - zapytał Martin ostrożnie.- Dziwne - mruknął Parkinson.- Bardzo dziwne!- Ale co?Parkinson ocknął się.- Ech, nic.Po prostu słowa, którymi on się posługuje.Kilka wyrażeń, których użył,brzmiało jak.Posłuchajcie, czy wy jesteście pewni, że on jest Celtem? Nie jest toprzypadkiem jakiś oszust?- Oszust? Jaki, na Boga, miałby interes w tym, by się ukrywać w takim zapomnianymprzez wszystkich kącie, zwłaszcza, że jest tak poważnie chory?Rozmawiali przyciszonymi głosami, bo wiedzieli, że ściany w tym domu są cienkie.- Nie, nie, z pewnością masz rację.Ale czy on naprawdę jest normalny? Moimzdaniem jest w nim coś psychopatycznego, zwłaszcza te oczy.Martin i Annika wpatrywali się w podłogę.Przecież oni zastanawiali się prawie nadtym samym.Martin jednak natychmiast uniósł głowę.- To chyba przesada, mówić o psychopatii! Całkiem normalny pewnie nie jest, ale czyty byłbyś normalny, gdybyś wiedział, że się powoli, lecz nieuchronnie kończysz? Zachowaniew takiej sytuacji równowagi i godności musi człowieka wiele kosztować, nie rozumiesz tego?Annika patrzyła na Martina z podziwem i wdzięcznością.Ileż w nim współczucia! Ijak wiele rozumie!Umilkli, gdy Ron wrócił i położył na stole drewno z inskrypcją.- Proszę bardzo! - zawołał Martin agresywnie.- Oto nasze znalezisko.Możemyoczywiście pomóc w odczytaniu tekstu [ Pobierz całość w formacie PDF ]