MacDonald Ann Marie Co widziały wrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trzeba wziąć byka za rogi.Podchodzi do sąsiada.- Hank, przepraszam.- Za co?- Taki ze mnie.baran.- A to dlaczego?- Chodzi o to.- znów oblewa się rumieńcem.Nie może przeprosić go wprost za to, żekiedyś palnął głupio: Jesteś typowym Niemcem, Henry".Zahaczyłby znów o bolesny,zastrzeżony obszar - przecież przypadkiem tylko dowiedział się o jego obozowym tatuażu.- Wszystko w porządku, Jack?- Tak, Henry.Ja tylko.słuchaj, dopiero co uświadomiłem sobie, że wy nie świętujecieBożego Narodzenia, więc przykro mi, jeśli.- Ależ świętujemy.- Froelich wiesza wieniec na drzwiach.- Moja żona lubi obchodzićzimowe przesilenie.- Przesilenie?- Zwięto światła.Jak Chanuka.- Ach tak.Więc przyjmij ode mnie najlepsze życzenia z okazji Chanuki.Na twarzy Froelicha pojawia się śmiech.- Jack, jestem %7łydem, ale niewierzącym.Nieprzejmuj się tak.Z Jacka ulatuje napięcie.Jego uwagę zwraca chrobot szufli; odwraca się i zzadowoleniem spostrzega, że Mike po drugiej stronie ulicy odśnieża podjazd.A u Froelichówogromny pies właśnie tarza się w śniegu.Jacka niespodziewanie ogarnia poczucie błogiegoszczęścia.- Henry, nie obchodzi mnie, czy jesteście poganami, muzułmanami, hindusami czyprzybyszami z Marsa.Zapraszam ciebie i Karen na noworoczny bal w mesie.Przyjdzieciejako nasi goście, Mimi i moi.- Nie, nie, tego nie zrobimy.- Aber ja! - woła Jack, wyliczając na palcach, uderzając nimi o rozwartą dłoń.-Naprawiłeś mi samochód, kosiarkę do trawy, częstowałeś winem własnej roboty, pora, żebymci się odwdzięczył.Froelich ma zamiar sprzeciwić się po raz drugi.Stoją naprzeciwko siebie, mierzą sięwzrokiem, w oczach Henry'ego naraz błyska rozbawienie.Wzrusza ramionami.- Ach, co mitam.To znaczy, dziękuję za zaproszenie.Kiedy oznajmia Mimi, że Froelichowie przyjdą na noworoczny bal, żona posyła muuśmiech Mony Lisy i kieruje się z powrotem do kuchni.- O co chodzi? - pyta Jack.- Rien du tout.To ładnie z twojej strony, że ich zaprosiłeś.Jack idzie za nią.- Wcale tak nie uważasz.O czym teraz myślisz?Mimi staje przed kuchenką, zagryza dolną wargę - odrobina złości nadaje jej seksownywygląd - i mówi: - Ciekawa jestem, co ona na siebie włoży, c est tout.- Jesteś okropna.Mimi unosi brew, potem odwraca się i pochyla, bardziej, niż jest to potrzebne, żebysprawdzić placki z mięsnym farszem.W sobotę dwudziestego trzeciego na gwiazdkowym przyjęciu w ośrodku rekreacyjnymdzieci szaleją przy piskliwych, jak po zażyciu helu, zawodzeniach The Chipmunks z ichświątecznej płyty.Zarumienione policzki nabrzmiewają przeżuwanymi słodyczami, głosydorosłych przekrzykują wrzawę: Nie biegaj z pełną buzią!".Wokół strzelistej choinkiusypana jest góra podarunków, każda paczka opatrzona jest etykietką dla chłopca" albo dladziewczynki".Madeleine jest za mądra na to, żeby zadać sobie trud otwarcia paczkiprzeznaczonej dla dziewczynki", ale zarazem przezornie unika publicznego upokorzeniaprzez sięgnięcie na oczach wszystkich po paczkę dla chłopca".Oddaje się z zapałem dzikimharcom i wrzaskom.Wszystkie dzieci z SKR-ów są obecne, a także wiele dzieciaków zmiasteczka i okolic - w tym cały zastęp sierot, dowiezionych autobusem przez zakonnice,które - wygląda na to - dobrze znają panią Froelich.Chociaż raz Madeleine bawi sięjednocześnie ze wszystkimi koleżankami, włączając w to Colleen.Przeżywa chwilę trwogi nawidok autentycznie grubego Zwiętego Mikołaja.Ale to nie pan March, to pan Boucher. Hoho ho, wesołych świąt, Joyeux No�l!".W świąteczny poranek Mimi otwiera pudło z domu towarowego Simpsona,wypowiadając zwyczajową formułkę: - Lepiej, żeby to nie było, no wiesz co.Nie znajduje w nim futra z norek, ale i tak Jack igrał z ogniem, kupując jej przepysznyjedwabny szlafrok.Mike otrzymuje wymarzone walkie-talkie.Madeleine wprawdzie niedostaje pistoletów, ale nie zostaje też obarczona nowymi lalkami.Do jej łupów należą PanBulwa, magiczna tablica, tobogan, jo-jo, teatrzyk dla marionetek, Alicja w krainie czarów iinne skarby, których nie sposób wyliczyć - poczesne miejsce wśród nich zajmuje zestaw Mały psycholog", ze sztuczną bródką i okularami.Tylko jeden prezent wymaga odegrania małej komedii.Spoczywa w małymniebieskim pudełeczku i Maman ma taką szczęśliwą minę, kiedy Madeleine go rozpakowuje,że ogarnia ją dojmujący smutek.Tego rodzaju smutek występuje tylko w świąteczny poranek:kochana mamusia uśmiecha się, w nadziei, że jej córce przypadnie do serca specjalnyupominek, który dla niej wybrała.Kosztowna srebrna bransoletka - z dołączoną już jedną ozdobą.- To na początek - mówi tata, uradowany, że może wręczyć swojej małej dziewczyncepodarunek stosowny dla młodej damy.- Merci, Maman.- Madeleine rozciąga usta w uśmiechu, z trudem przełykając ślinę.Matka zapina ją na nadgarstku Madeleine i wszyscy podziwiają jej nową bransoletkę.Madeleine ściąga ją po powrocie z kościoła, gdyż chce wyjść na dwór pojezdzić na toboganie.Umieszcza ją w niebieskim pudełku na komódce.Zastanawiając się, kiedy znów będziemusiała ją założyć, zatrzaskuje wieczko nad srebrną bransoletką i jedyną ozdobą - zwygrawerowanym jej imieniem.FOR AULD LANG SYNE"W ostatni wieczór starego roku Jack już o piątej jest gładko ogolony, wykąpany iwypomadowany.Zciera parę z lustra w łazience, osusza ściany wanny, wykłada nowy ręczniki krzyczy: - Aazienka wolna, moja pani.Mimi, w halce, wyciąga z włosów lokówki, kiedy dzwoni telefon.Jack woła: - Jaodbiorę! - i uprzedzając dzieci, podnosi słuchawkę.- Halo?.Ojej.och, to smutne, Vimy.Tak, nie martw się, przekażę jej.Wtyka głowędo sypialni i oznajmia żonie siedzącej przed toaletką: - To Vimy Woodley.Marthazachorowała.Mimi zwiesza bezwładnie ręce, wyjęta przed chwilą lokówka wypada jej z dłoni iodbija się od podłogi.- Merde!Bez opiekunki do dzieci, i to za pięć dwunasta.- Marsha - mówi, patrząc na Jacka gniewnym wzrokiem.- Co takiego?- Och, nieważne, Jack.Niech to cholera! - wyrzuca z siebie najcięższe akadyjskieprzekleństwo, bijąc się otwartymi dłońmi w uda.Wyszarpuje lokówki i ciska je na toaletkę,między srebrne grzebienie i szczotki.- Spokojnie, skarbie, nie załamuj się, mam pomysł.- Całuje ją w odsłonięte ramię.-Skrop się na dzisiejszy wieczór Chanel nr 5.To moje ulubione.Jack wręcza Mike'owi aparat Kodaka i lampę błyskową.Chłopiec ustawia rodziców na*�Tytuł tradycyjnej pieśni śpiewanej w sylwestrową noc.tle kominka i obrazu Alp.Jack ma na sobie galowy strój - krótką niebieską marynarkę, czarnąmuszkę, białą koszulę i czarną szarfę wokół bioder.Niebieskie spodnie ze złotymi lampasamizwężają się w kostkach, a usztywnione końce sprawiają, że przylegają dokładnie do lśniącychbutów, którym niewiele brakuje do pełni elegancji.Mimi ubrana jest w jedwabną sukienkębez rękawów, mieniącą się odcieniami zieleni i złota, na ramionach ma udrapowanymigotliwy satynowy szal.Jej fryzura jest gotowa, oczy błyszczące, rzęsy długie, dekolt wgranicach przyzwoitości, niebudzący nieskromnych myśli.Błysk [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne