[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sądząc po wpływie, jaki Weleda miała dotąd na wyda-rzenia w skali międzyplemiennej, jej wujowie czy stryjowie ibracia musieli wydeptać w lasach szeroki trakt.A to oznaczało,że wcale nie była taka nieuchwytna.- Czy Weleda stanowi część twojej misji? - szepnął pod-ekscytowany fryzjer, otwierając szeroko oczy.Jego naiwnereakcje zaczęły mi coraz bardziej doskwierać.- Z kobietami sobie radzę.Ale nie zaliczam druidek! -Byłato typowa odzywka.Dwóch z nas dobrze ją znało, ale naiwnyKsantus był pod wrażeniem.Musiałem działać szybko.Nasza barka zbliżała się doimponującego mostu w Mogontiakum; wkrótce mieliśmyprzybić do przystani.Skierowałem zamyślone spojrzenie nahandlarza.- Gdyby ktoś chciał się skontaktować z Weleda, czyudałoby mu się przesłać jakoś wiadomość do jej wieży?- Może.122Dubnus robił wrażenie zaniepokojonego tą sugestią.Dałemmu wyraz
nie do zrozumienia, że przemawiam z pozycjiczłowieka o pewnym autorytecie, i rozkazałem nie opuszczaćmiasta.Handlarz przybrał minę człowieka, który opuści miasto,kiedy tylko zechce, na pewno mnie o tym nie uprzedzając.CZ
Z

IIIXIV LEGIONGEMINA MARTIA V1CTRIXMOGONTIAKUM,GERMANIA GÓRNAPAy
DZIERNIK A.D.71.a przede wszystkim Czternasty, którego żołnierze okryli sięchwałą, tłumiąc powstanie w Brytanii".Tacyt, DziejeXVIMogontiakum.Most.Budka poboru myta.Kolumna.Przycupnięte chatycywilów, kilka porządnych domów należących do miej-scowych handlarzy wełną i winem.Wszystko to w cieniujednego z największych obozów warownych cesarstwa.Osada leżała tuż poniżej miejsca, w którym zlewają sięwody Renu i Menu.Most spinający brzegi Renu miał trójkątnefilary, skierowane ostrą stroną pod prąd, by rozbijać nurt, idrewnianą balustradę.Budka była prowizoryczna; miał jąwkrótce zastąpić solidny nowy urząd celny w ColoniaAgrippinensium.(Wespazjan, będący synem ekwity, miałspecyficzne podejście do wielu spraw).Kolumna, wzniesionaku czci Jowisza za czasów Nerona, była wielkimprzedsięwzięciem.Potężna warownia głosiła jednoznacznie, żeRzym poważnie traktuje swoją obecność tutaj, choć nie byłocałkiem oczywiste, czy próbujemy w ten sposób zmylićokoliczne plemiona, czy też przekonać o tym samych siebie.Pierwsze rozczarowanie spotkało mnie niemal natychmiast.Opowiadałem Ksantusowi, jak to mógłby otworzyć sobie tutajzakład i na pewno byłby spory popyt na jego usługi.Większość baz wojskowych obrasta gąszcz budek i kramów,powstaje całe zbiorowisko ruder na zewnątrz murów obozu,oferując żołnierzom po127służbie podlejszego gatunku rozrywkę.Interes zaczynarozkwitać, kiedy ze względu na niebezpieczeństwo pożarułaz
nie stawia się za murami i błyskawicznie otwierają siępiekarnie, golarnie, burdele i sklepy jubilerskie.z licencją ibez.Wreszcie, co nieuniknione, napływają przybyszeprzyciągani istniejącym obozem, powstają nieformalne rodzinyżołnierzy i wkrótce ta zbieranina bud i chałup rozrasta się podmurami warowni w miasto zamieszkane przez cywilów.W Mogontiakum żadnych budek ani kramów nie było.Bardzo mnie to zaskoczyło.Zobaczyliśmy bowiem śladypo ich usunięciu.Operacja musiała być szybka i precyzyjna.Wpobliżu wciąż wznosiła się góra wyrwanych i potrzaskanychokiennic, i połamanych żerdzi od daszkówprzeciwsłonecznych.Teraz warownię otaczała goła ziemia,tworząc szeroki taras obronny, za którym wznosił sięsześciometrowej wysokości mur, wieże i pomost dla żołnierzy.Pośród widocznych urządzeń obronnych doliczyłem się o jedenwięcej niż zwykle rów punicki i zobaczyłem też, jak oddziałroboczy przygotowuje teren, zwany przez legionistówliliowym ogródkiem, poorany w kwinkunksy, każdy zpięcioma głębokimi dołami, w których umieszczano zaostrzonepale, a potem maskowano gałęziami krzaków.paskudnaprzeszkoda dla napastników.Cywilów przeniesiono daleko za ostatni rów i mimo żeminął rok od rebelii Cywilisa, nie pozwalano im się przybliżyćdo obozu.Wszystko to wyglądało niezwykle surowo.I o towłaśnie chodziło.W samym obozie nie dostrzegliśmy zwykłej atmosferyprzyjaznego ładu, typowego dla takich miejsc w czasie128pokoju.Wkrótce zorientowaliśmy się, że ta armia dość lekkotraktuje swoją obywatelską rolę.Gesty wykonywane przezżołnierzy w stronę miejscowych ograniczały się do sprośnych.Golarza i mnie uznano za miejscowych, dopóki nieudowodniliśmy, że jest inaczej.Kiedy zameldowaliśmy się upretorianów przy bramie, nawet Ksantus przestał trajkotać.Musieliśmy zostawić konie.Nie było sympatycznych rozmówze znudzoną załogą wartowni; zatrzymano nas w prostokątnympomieszczeniu pomiędzy dwiema bramami i było oczywiste,że jeśli zauważą najmniejszą rozbieżność między naszymisłowami a dokumentami, przyszpilą nas do ściany grotamiwłóczni i dokładnie przeszukają.Ta atmosfera działała na mnie przygnębiająco.Przy-pominała mi Brytanię po sprawie z Budiką.A to było coś, oczym zamierzałem na zawsze zapomnieć.Wreszcie nas wpuszczono.Przesyłka od cesarza wzbudziłapodejrzenia, ale swoją rolę spełniła.Obejrzano nas dokładnie,zarejestrowano, kazano udać się wprost do kwatery głównejobozu, po czym pozwolono przejść bramę wewnętrzną.Ja sam byłem przygotowany na ten ogrom, natomiastKsantus, mimo że wychowany w labiryncie korytarzy ce-sarskiego dworu w Rzymie, zupełnie nie był gotów na tenwidok.Mogontiakum było stałym obozem warownym na dwalegiony.Wszystko tam zbudowano podwójnie.To nie był jużobóz, tylko całe wojskowe miasto.Upchnięto tam dwanaścietysięcy ludzi oraz dość magazynów, kuz
ni i spichrzów, bywytrzymać wielomiesięczne oblężenie.nie żeby to cokolwiekpomogło tym nieszczęśnikom z Wetery, kiedy zaatakowali ichbuntownicy [ Pobierz całość w formacie PDF ]