[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Słyszałem, \
e organizowali tam targi, festiwal czy coś takiego, i kiedy zwolniłem, usłyszałemmuzykę.Pojechałem więc za nią do tego parku w środku miasteczka.Mieli tam przeja\
d\
ki konne, masę ró\
nego jedzenia, robionych ręcznieprzedmiotów i innych rzeczy.Dobra, zaparkowałem więc motor i przez jakiśczas chodziłem po straganach.Sęk w tym, \
e było tam strasznie nudno,dlatego poszedłem wzdłu\
tej małej rzeczki, która prowadzi do lasu.To tamzobaczyłem taki biały albo kolorowy błysk, coś takiego.Nie pamiętamdokładnie.Podszedłem bli\
ej i zobaczyłem tę kobietę, jak siedząc na kło-dzie, wpatruje się w rzekę.Pamiętałem ją z miasteczka.Pracowała w cen-trum, w jakimś sklepie z u\
ywanymi rzeczami.Wie pan, to jeden z tych skle-pów, gdzie ludzie oddają rzeczy, a pieniądze przeznacza się na szpitale.Zdaje się, \
e miała na imię Annę, Annie, Anna czy coś w tym rodzaju".Anna Devereaux.-  Paliła papierosa w ukryciu; jak gdyby obiecała wszystkim, \
e ju\
nie będzie, ale nie mogła się powstrzymać.Kiedy mnie usłyszała, rzuciła go na ziemię i przygniotła butem.Z początku nawet na mnie nie spojrzała.Dopiero póz
niej podniosÅ‚a wzrok; wyglÄ…daÅ‚a na naprawdÄ™ wkurzonÄ….MówiÄ™ do niej: »Hej«.Ale ona pokiwaÅ‚a tylko gÅ‚owÄ…, mruknęła coÅ›i spojrzaÅ‚a na zegarek, jak gdyby siÄ™ gdzieÅ› Å›pieszyÅ‚a.No.ChwilÄ™ póz
niejzaczęła iść w kierunku miasteczka.I kiedy mnie mijała, z całej siły uderzyłem ją w szyję, tak \
e upadła.Póz
niej usiadłem na niej, złapałem ją zaszal i zaciskałem go, a\
przestała się ruszać; nawet póz
niej nie mogłemprzestać.Dobrze było czuć naciągnięty materiał na nadgarstkach.W końcu zszedłem z niej i znalazłem papierosa.Wcią\
jeszcze się tlił, niezgaszo-ny do końca.Dopaliłem go i wróciłem na targ.Kupiłem loda o smaku wiśni w ro\
ku.Wsiadłem na motor i odjechałem.W ka\
dym razie prawda jest taka, \
e ją zabiłem.Chwyciłem ten ład-ny, niebieski szal i udusiłem ją.To wszystko, co mam do powiedzenia".Boyle słyszał podobne słowa setki razy.Jednak odczytując zeznaniePhelana, poczuł coś, czego nie czuł od lat.Pełznący po plecach, lodo-waty chłód.106- A więc to wszystko, James?- Tak.To wszystko prawda.Ka\
de stówo.- Wziąłem pod lupę twoje przyznanie się do winy, przesłuchałem roz-mowy z detektywami, oglądałem wywiad, który przeprowadziła z tobą tareporterka telewizyjna.- To był prawdziwy kociak.- Ani razu nie wspomniałeś o motywie.Znowu dzwonienie.A
ańcuch więz
nia niczym wahadło obijał się o me-talową nogę stołu.- Dlaczego ją zabiłeś, James? - spytał cicho Boyle.Phelan potrząsnął głową.- Dokładnie nie.Wszystko wydaje się takie mętne.- Przecie\
musiałeś się nad tym zastanawiać.Phelan wybuchnął śmiechem.- Do cholery, myślałem o tym z milion razy.Całymi dniami rozmawiałem na ten temat z moim kumplem.- Z kim? Z tym motocyklistą?Phelan wzruszył ramionami.- Mo\
e.- Przypomnij mi, jak on miał na imię.Phelan uśmiechnął się.Nie było tajemnicą, \
e James - choć uznawany za samotnika - miałkilku niebezpiecznych przyjaciół.Według zeznań świadków, najczęściej wi-dywano Phelana w towarzystwie członka gangu motocyklowego, któryukrywał go po zabójstwie Anny Devereaux.Boyle zamierzał przymknąćtego faceta za współudział w morderstwie, jednak był zbyt pochłoniętysprawą Phelana, by tracić czas na uganianie się za współwinnymi.- No więc on i ja - zaczął przestępca - piliśmy i całymi dniami rozmawialiśmy o tym, co się stało.Widzi pan, ten facet to prawdziwy sukinsyn.Swojego czasu skrzywdził parę osób.Na wszystko miał jednak wytłumaczenie.Albo go wkurzyli, albo chodziło o pieniądze lub coś podobnego.Nie mógł pojąć, jak mogłem tak po prostu zabić tę kobietę.-I co?- Nie znalez
liśmy odpowiedzi.Chcę tylko powiedzieć, \
e naprawdędu\
o o tym myślałem.- A więc lubisz sobie wypić, James?- Tak.Ale w dniu, kiedy ją zabiłem, byłem zupełnie trzez
wy.Nie pi-łem nic oprócz lemoniady.- Jak dobrze ją znałeś? Annę Devereaux?- Znałem? W ogóle jej nie znałem.107- Zdawało mi się, \
e mówiłeś coś innego.- Boyle zerknął do akt.- Mówiłem, \
e ją wcześniej widziałem.Tak samo jak raz widziałem wtelewizji papie\
a.W filmach widziałem te\
Julię Roberts i królową pornoSheri Starr w pełnej krasie.Nie znaczy to jednak, \
e ich znam.- Miała mę\
a i dziecko.- Słyszałem.Detektyw po raz kolejny usłyszał dzwonienie.Nie były to jednak łań-cuchy.Dz
więk dobiegał gdzieś z zewnątrz.Był to ten sam dzwonek, któryusłyszał, idąc korytarzem do pokoju przesłuchań.Boyle ściągnął brwi.Kiedy ponownie spojrzał na Phelana, więzień obserwował go z niepewnymuśmiechem.- To wózek z kawą, kapitanie.Pojawia się rano i po południu.- To coś nowego.- Przyje\
d\
a tu od miesiąca.Odkąd zamknęli bufet.Boyle pokiwał głową i spojrzał na pusty notatnik.Chwilę póz
niejzwrócił się do Phelana:- Myśleli o rozwodzie.Anna i jej mą\
.- Jak ma na imię? - spytał Phelan.- Jej mą\
? To ten siwy facet, którysiedział z tyłu na sali rozpraw?- Tak, to ten siwy.Ma na imię Bob.Mą\
ofiary znany był wszystkim jako Robert.Boyle miał jednak na-dzieję, \
e Phelan zauwa\
y ró\
nicę imion i przypadkowo wpadnie we własnesidła.- A więc sądzi pan, \
e wynajął mnie, abym ją zabił?- A wynajął?- Nie, nie wynajął - burknął Phelan.Dobrze było czuć naciągnięty materiał na nadgarstkach.Robert Devereaux wydał się przesłuchującym go policjantom wzorempogrą\
onego w \
ałobie mę\
a.Dobrowolnie poddał się testowi na wy-krywaczu kłamstw i było mało prawdopodobne, by zlecił zabójstwo \
onydla marnych pięćdziesięciu tysięcy z polisy ubezpieczeniowej.Jakkolwiekjednak kiepski byłby to motyw, Boyle postanowił zbadać ka\
dąewentualność.Anna Devereaux.Lat trzydzieści sześć.Lubiana przez mieszkańcówmiasteczka.śona i matka.Kobieta, która przegrywała wojnę z nałogiem.Chwyciłem ten ładny, niebieski szal i udusiłem ją.To wszystko, co mamdo powiedzenia.108Stara blizna na jej szyi była pozostałością po ranie zadanej Annie wwieku siedemnastu lat; często nosiła szale, by ją ukryć.W ten wrześniowydzień, kiedy została zamordowana, miała na sobie jedwabny szal odChristiana Diora, którego kolor został opisany w policyjnym raporcie jakoakwamarynowy [ Pobierz całość w formacie PDF ]