[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Najstarsza, Adelajda, przymierzała bisior, czerwona była, podnosiłazamyślone spojrzenie na matkę.Trzecia, Z
więtocha, buczała w kącie.Bugucha gładziła jąpomarszczoną dłonią, węzły żył siniały, wypukłe i nabrzmiałe.- Cichaj, Z
więtocha, jeszcze ci czas.Będziesz i ty na gody chodzić, cichaj.A przyjdą docię dziewosłęby zza siedmiu borów a siedmiu gór, a siedmiu jezior i siedmiu mórz.A będą nakoniach białych i w zbroi, i z mieczami, a grzywy koni będą kraszone.cichaj, głupia.- Uuu - buczała mała.Latorosłka Zefridowa wwlekła już na siebie nową ciasnochę, co ją mąż niedawnoprzywiózł, kładła naszyjnik, przeginała się uśmiechnięta, Emnilda spojrzała na nią, zaśmiała się:- Iście dziewka z ciebie, Adelajdo, chocieśmy w jednych leciech.Dobracha Zadorowa parsknęła krótko a złośliwie: - Jednego miała chłopca, a i ten pomarł,nie dziwota.Toć i suka, kiej szczenięta ją ciągają, zeschnie, że gnaty sterczą.- Latorosłkapokraśniała, a Jemiołka:- Bają, Zefrid nocką międli jeno ozorem, niczym innym - zachichotały baby, Emnildauniosła zwój sukna, fuknęła:- Cichajcie ze sprośnościami, głupie wy białki.Z
wiątek jest.- Abo świątki gryzą, miast całować? A on ci Eryk trzem dziewkom już brzuchy doprawił.- Och och och!- Bają, Wojciechowe świątki inaczej.Nie lza im białki tknąć.Dobracha się nachyliła do księżnej:- Prawdali? Bają, Radzym a Bogusz, a Wdała pletnią się chłoszczą sami do krwi.Po co imto?Emnilda uniosła brwi w górę: - Dla Jezu Krysta tak czynią.- Dla Jezu Krysta?- A no.Jezu Krysta ubili, a wprzódy siekli Ji pletnią, to i oni.dla czci.- Bają i cesarz tak czyni?- I cesarz.- Dziw.Jemiołka przysiadła na zydlu,, ciżmy wciągała, ciasnawe były, stopy miała szerokie, kacze,uniosła się, zaśmiała się wszystkimi zębami:- Aleć on tłusty woj, co nań wołają Dedi, nie bije się pletnią, pewne to; może się czasempoczochra o ściany, kiej gryzie go nazbyt.Isty wieprz w pancerzu, tylko mu tłusty ryj sterczy.- Jemiołka!.- krzyknęła Emnilda, ale sama nie wytrzymała, siadła naraz, ręce złożyła nabrzuchu i na cały babiniec:- Cha cha cha cha.I wraz zgodnym chórem by stado kawek:- Cha cha cha.Z
miech latał po babińcu.Stroiły się.Raz wraz któraś przypadała do okna, kręciły się tamotroki, zerkały - wołała gniewnie:- A kysz! A kysz, psiajuchy!Kanclerz Heribertus paznokciem czyścił pieczęć, brwi marszczył, namyślał się.Odłożył jąnaraz, wziął w ręce kodeks z wzorami aktów i dyplomów, przerzucał go.A
ysy mnich Egidiussiedział nad rozpostartym pergaminem, czekał na dyktat nadania dla biskupa Wizenzy.NarazHeribertus podniósł czoło, wzrok jego padł na ścianę zawieszoną zielonkawą makatą, spod którejwidniały sczerniałe, grubo ociosane belki, i zaczął śpiewnie dyktować:- Działo się to przed Idami marcowymi w Sklawinii, w mieście - zawahał się, brwizmarszczył - Gnezne, gdzie spoczywa ciało błogosławionego męczennika Adalberta.- Ejże! Wypijesz?- Wypiję.- Nie odejmując cebrzyka?- Nie.- A no.Wypijesz, dam ci dwa takie cebry.Dzierbołek stał w kręgu wojów, z cebrzykiem wręku.%7łagiewka rozluz
nił pas, rozpiął kożuch, wziął z rąk piwowara naczynie, rozkraczył sięmocno na nogach, przytknął wargi do cebra, pił, pił długo, głowa się mu odchylała do góry, twarzczerwieniała, krąg wojów zataił dech.Dzierbołek patrzył z otwartą w zdumieniu gębą, cebrzykcoraz się przechylał, błyszczał biało, aż lipowe dno zalśniło prosto w pysk słońcu.Zahuczał narazcały krąg jednym śmiechem:- Ha ha ha ha ha!%7łagiewka oddał Dzierbołkowi pusty cebrzyk, odetchnął głęboko, sapnął:- Dajcie no gdzie przysiąść, bom się utrudził bardzo.Bolesław - gadając wciąż i żartując - zoczył przechodzącego Zefrida, pociągnął go z tymżepółpijanym śmiechem za rękaw, pochylił się do ucha, zaszeptał:- Słysz, Zefrid, będzie cię Dedi przekupywać, daj się przekupić.Potem przyjdziesz do mnie,w nocy, drzwi nie będą zawarte, opowiesz.I.pomnij! - odchylił się, stuknął obu dłońmi po udach,zahuczał tymże basowym rechotem:- Dobra gadka, Zefrid? Dobra? Co?- Hi hi hi! - śmiał się Zefrid.- Bardzo się nam u was podoba - powiedział rycerz Konrad z Arnaburg w Saksonii,podnosząc do ust róg z miodem.- Bardzo się nam u was podoba - powtórzy! rycerz Unwan z Minden, ręką pogładzi!ogromna, rudą brodę.Stojgniew nalał miodu.Podpity Unwan uderzył go po ramieniu :- Na świętego Udalryka! Opowiadają, że książę waszej krainy lubi wojny [ Pobierz całość w formacie PDF ]