George Nina Lawendowy pokój

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ona była jaksłomka, przez którą oddychałem przez ostatnie dwadzieścia lat.Jean przesunął dłonią po twarzy.To nie jest cała prawda.I już nie jedyna. Pomogła mi przetrwać.Teraz już jej nie potrzebuję, bo znów potrafię.oddychać.Alechciałbym mimo to podziękować.Max patrzył na niego z malującym się na twarzy oszołomieniem i szacunkiem.Samy uśmiechnęła się szeroko. Książka do oddychania.Rozumiem. Popatrzyła przez okno.Na ulicach roiło się odliterackich postaci. Nie spodziewałam się, że jeszcze kiedyś zjawi się ktoś taki jak pan.Westchnęła.Jean poczuł, jak napinają się mięśnie na jego plecach. Naturalnie nie jest panpierwszy.Choć nie było was zbyt wielu.Wszyscy jednak odeszli bez rozwiązania tej zagadki.Nie stawiali właściwych pytań.Zadać właściwe pytanie to sztuka. Wciąż spoglądała przezokno.Wisiały za nim jakieś drewniane szczątki na sznurkach.Po bliższym przyjrzeniu się możnabyło rozpoznać kształt skaczącej ryby.I twarz skrzydlatego anioła. Większość pytała tylko poto, żeby usłyszeć własne słowa albo to, co byliby w stanie znieść.W każdym razie nie stawialipytań, na które odpowiedz mogłaby ich przerosnąć.Takich jak na przykład Kochasz mnie?.Takie powinny być zabronione. Skrzyżowała swoje stopy hobbita i rozkazała: Proszę zadaćpytanie. Tylko.tylko jedno? chciał się upewnić Perdu.Samy rozjaśniła się w uśmiechu. Oczywiście, że nie.Może pan zadać mnóstwo pytań.Ale tylko takich, na które będęmogła odpowiedzieć tak lub nie. A więc zna go pani? Nie. Właściwe pytanie oznacza, że muszą się zgadzać jego wszystkie elementy odezwał sięMax, trącając Jeana łokciem.Perdu poprawił się zatem. Zna ją pani? Tak.Samy rzuciła Maksowi życzliwe spojrzenie. Widzę, monsieur Jordan, że pojął pan zasadę stawiania pytań.Właściwe pytania mogąuszczęśliwić niejednego człowieka.Jak pańska następna powieść? To będzie druga, prawda?Ach, ta klątwa drugiej książki, te wszystkie rozbudzone oczekiwania.Niech pan sobie da na niądwadzieścia lat.Najlepiej niech o panu na trochę zapomną.Odzyska pan wtedy wolność. Maxspiekł raka. Następne pytanie, obserwatorze ludzkich dusz. Czy to Brigitte Carno? Nie! Litości! Ale Sanary jeszcze żyje? O tak. Uśmiechnęła się. Czy mogłaby pani.pomóc mi ją poznać?Samy myślała przez chwilę. Tak. Jak?Wzruszyła ramionami. To nie jest pytanie zamknięte przypomniał mu Max. Ugotuję bouillabaisse wtrącił się Cuneo. Przyjdę po panią o pół do ósmej.Potembędziecie mogli z capitano Perdito dalej grać w swoje zgadywanki.S�? Ale nie jest pani, jakimśnieszczęśliwym trafem, zaręczona? Nie miałaby pani ochoty na małą podróż barką?Samy przeniosła wzrok z jednego na drugiego. Tak i nie, i tak odpowiedziała stanowczo. Dobrze, zatem wszystko jasne.A terazwybaczcie.Muszę powitać te wszystkie cudowne potwory, powiedzieć im coś miłegow tolkienowskim języku.Trochę ćwiczyłam, ale brzmi, jakby Chewbacca wygłaszał toastnoworoczny. Wstała zza biurka, a wszyscy trzej goście znów z fascynacją popatrzyli na jejnaprawdę doskonale dopasowane obuwie w kształcie stóp niziołków.Dotarłszy do drzwi,odwróciła się do nich. Czy wiedział pan, Max, że gwiazdy od momentu swoich narodzin doosiągnięcia pełnej wielkości potrzebują tylko roku? A potem przez kolejne miliony lat zajęte sątylko tym, by świecić jak najjaśniejszym blaskiem.Osobliwe, prawda? Próbował pan kiedyśwymyślić jakiś nowy język? Albo nowe słowa? Byłabym przeogromnie zobowiązana, gdybynajsławniejszy żyjący pisarz przed trzydziestką zaszczycił mnie dziś wieczór jakimś nowymsłowem.Zgoda? W jej granatowych oczach błysnęły iskierki.A w Maksie eksplodowała mała bomba, zasiewając pola w sekretnym ogrodzie jegowyobrazni.Kiedy wieczorem Salvo ubrany w swoją najlepszą koszulę w kratkę, dżinsy i lakierkizjawił się pod drukarnią, by zabrać Samy na kolację, zastał ją stojącą pod drzwiami z trzemawalizkami, paprotką w doniczce oraz płaszczem przeciwdeszczowym przerzuconym przez ramię. Mam nadzieję, że naprawdę mnie ze sobą zabierzesz, Salvo. powitała go. Choćpewnie, zapraszając mnie, miałeś co innego na myśli.Spędziłam tu już wystarczająco dużoczasu.Prawie dziesięć lat.Cały stopień, w rozumieniu Hessego.Teraz pora wyruszyć napołudnie i znów nauczyć się oddychać, patrzyć na morze i jeszcze raz całować się z mężczyzną.Dobry Boże, niebawem dobiegnę sześćdziesiątki, będę w kwiecie wieku.Cuneo zajrzał w jej ciemne oczy. Moja propozycja jest nadal aktualna, signora Samy le Trequesser powiedział.Pozostaję wciąż do pani dyspozycji. Nie zapomniałam, Salvatore Cuneo z Neapolu.Włoch zajął się zorganizowaniem taksówki. Ehm.czy słusznie domniemywam odezwał się osłupiały Perdu, kiedy Salvo niedługopotem przerzucał walizki na pokład barki że pragnie pani nie tylko z nami zjeść, alei zamieszkać? Słusznie, mój drogi.Mogę? Na chwilkę? Dopóki nie przybije pan gdzieś do brzegu i niekaże mi iść precz. Oczywiście.Zdaje się, że w dziale literatury dziecięcej mamy jeszcze wolną sofę odrzekł Max. Czy ja też mogę się wtrącić? zapytał Perdu. A po co, zdaje się, że nie zamierzał pan odmawiać. No, nie. Dziękuję. Samy wyraznie się wzruszyła. Będę cicho jak myszka, śpiewam tylko weśnie.Kartka, którą tego wieczoru Perdu napisał do Catherine, zawierała słowa i frazywymyślone po południu przez Maksa, by zaprezentować je Samy przy kolacji.Tak się jej one spodobały, że powtarzała je w kółko po cichu, delektując się ich kształtemniczym słodkim cukierkiem na języku.Gwiezdna posypka (gwiazdy odbijające się w lustrze rzeki)Słoneczna kołyska (ocean)Cytrynowy całus (już wszyscy wiedzą, o co chodzi!)Rodzinna kotwica (stół jadalny)Serce wycięte w sercu (pierwszy kochanek)Welon czasu (ledwie wyjdziesz z piaskownicy, już jesteś staruszkiem, który robi w gacie zakażdym razem, kiedy się roześmieje)Senniczy %7łyczenistośćTen ostatni wyraz stał się jej ulubionym. Wszyscy żyjemy w życzenistości stwierdziła. Każdy we własnej. 32 Ten Rodan, mówiąc oględnie, to jakiś koszmar powiedział Max, wskazując naelektrownię atomową.Była to siedemnasta z kolei, jaką mijali, odkąd Saona wpadła do Rodanu.Widok reaktorów przeplatał się z winnicami i autostradami.Cuneo wolał zrezygnowaćz wędkowania.W Cuisery i jego literackich katakumbach zabawili trzy dni.Teraz byli coraz bliżejProwansji [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne