Gauze Jan Brazylia 01 Na przełaj przez dżunglę

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wygrzewające się na porębie liczne węże i jaszczurki zaskoczone pożarem umykały zsykiem lub wyskakiwały w górę jak rozkręcone sprężyny.Do wieczora cała wycięta prze-strzeń, została dokładnie wypalona, a warstwa szarego popiołu pokryła ziemię na parę centy-metrów grubym całunem.Gdy wieczorem powrócił Herminio z towarzyszami, zdecydował, że ze względu na nie-bezpieczeństwo i oszczędność czasu opuścimy dotychczasowe acampamento i przeniesiemysię w górę rzeki, do miejsca gdzie rozpoczyna się diamentowy wąwóz.Następnego dnia o świcie zwinęliśmy obóz i załadowawszy cały dobytek na łódkę,przewiezliśmy wszystko do nowego miejsca postoju, gdzie już towarzysze urządzili płucz-karnię, zbudowali sztuczne tamy i odpływy oraz wznieśli rancho, dające jakie takie schronie-nie przed słońcem lub deszczem.Wąwóz, w którym rozpoczęliśmy poszukiwania, nie wyglądał na miejsce, gdzie możnaspędzać czas przyjemnie, raczej robił wrażenie przedsionka piekieł.U wejścia szeroko rozlał się strumień, tworząc pośrodku dość dużą błotnistą łachę,miejsce wypoczynku licznego grona krokodyli, które na nasz widok zaczęły chrapliwie pory-kiwać.Brzegi gęsto zarosłe trzciną i szerokolistną trawą nie pozwalały dojrzeć, co się działow głębi.Kilkadziesiąt metrów dalej strumień chował się w długim, ponurym wąwozie o ścianachurwistych, stromo wznoszących się w górę i porośniętych dżunglą, która wysoko rozlała sięmorzem zieleni, powiązała konarami, przerzuciła powietrzne mosty lian i utworzyła sklepie-nia, przez które nawet promyk słońca nie mógł się przebić.Powstał w ten sposób tunel długi,mroczny, tajemniczy, pełen zakrętów, zatok, ponurych, zdradliwych topielisk siedlisk kaj-manów, groznych węży dusicieli, a może i złośliwych bożków leśnych z samym Kurupirą naczele.Wpływaliśmy do tego tajemniczego labiryntu z uczuciem dalekim od radości, świecącsobie pochodniami z trzciny i płosząc żyjące w tych mrokach różne dziwaczne stwory.Kilka razy coś plusnęło gwałtownie, aż łódz zachybotała na fali, a huk wystrzału wywo-łał echa podobne do grzmotu.Na twarzach moich towarzyszy malował się niepokój.Czasami rzeka rozlewała się w szerokie jeziorka, w których woda miała kolor atramen-tu.Również i tutaj panował zielonkawy mrok i tylko gdzieś w oddali zapalały się fosforyczneświatełka.W ten sposób dobiliśmy do niewielkiej zatoczki położonej u stóp urwiska, nad którymwysoko jak maszt okrętu wznosiła się wyniosła palma opleciona zwojami lian.W tym miej-scu strumień tworzył zakręt i ściany wąwozu z jednej strony cofały się w głąb dżungli, dającdostęp promieniom słońca.Na niewielkiej polance osłoniętej z jednej strony ścianą skalną założyliśmy noweacampamento.Wszyscy czuliśmy się jak po przebyciu Styksu.Znajdowaliśmy się teraz na niewielkiejrówninie otoczonej z jednej strony wysokimi skałami porosłymi dżunglą, z drugiej stronypokrytej trzęsawiskami pełnymi aligatorów.Jedyną drogą była tu rzeczka.Czuliśmy się względnie bezpieczni, a dotychczasowe zdobycze pozwalały mieć nadzie-ję, że trud nasz się opłaci.Humory poprawiły się, a Herminio nawet zdecydował się na wy-dzielenie nam porcji cacha�a, co zostało przyjęte ogólnym aplauzem.W powietrzu unosił się subtelny, upajający zapach.To kwitły orchidee.Było ich tutajmnóstwo.Wyzierały z mrocznych głębin puszczy, wysuwały się z załomów skał, tkwiły wrozwidleniach konarów, zwieszały się girlandami w powietrzu.Prawdziwe orgie barw iniesłychane bogactwo kształtów.Z podszycia leśnego wyłaniały się srebrzyste kielichy lśnią-ce w mroku jak gwiazdy, różowe lub złociste, purpurowe, fioletowe, w prążki, paski, plamy,cętki.Rozwarte jak kielichy lilii, aksamitne, jedwabne, metaliczne lub szkliste wyglądały jakcudaczne twory fantazji oszalałego maga.Gdybym miał je w Europie, byłbym bogaczem.Nawet nad Rio Negro nie spotykałemtakiego zbiorowiska orchidei.W cichą dotychczas dżunglę wdarł się nagle stuk siekier, kilofów i trzask walących siędrzew.Jęknęły upadające olbrzymy leśne, szarpiąc i targając zwojami lian, a po leśnych labi-ryntach odbiło się echo wystrzałów i wysadzanych dynamitem skał.Rozsunęły się nad drzewami smugi błękitnego dymu i spiętrzyły fale strumienia zatara-sowanego sztuczną przeszkodą.Szybko przełamaliśmy urok milczenia i lęku, jaki ciążył nad wąwozem i wkrótce pracapotoczyła się normalnym trybem.Jedni ścinali drzewa, inni rozbijali skały, a jeszcze innipłukali żwir i piasek oraz odłamki skał i itakolomitu.Z każdą chwilą zwiększała się gorączka poszukiwań, ten i ów wydając radosne okrzykizsypywał do woreczka drobne błyszczące kamyczki, podniecając tym innych.Zdziwione kaj-many chowały się w trzęsawiska, obserwując nas małymi oczkami.Tragiczny powrótSłyszeliście?Wszyscy podnieśli głowy, ale słychać było tylko plusk i bełkot spływającej ze stawidełwody.Herminio odłożył na bok sito i nasłuchiwał.Wszędzie panowała niczym nie zmąconacisza.Nagle, z głębi puszczy, usłyszeliśmy dziwny głos.Ni to jęk, ni to wołanie.Ktoś wzywałpomocy.Spojrzeliśmy po sobie.Brakowało tylko Laurentina.Schwyciliśmy za broń i pobiegliśmy wszyscy w kierunku dochodzącego głosu.W odle-głości kilkudziesięciu metrów ujrzeliśmy go opartego o drzewo i słaniającego się na nogach.Drżał cały i wydawał się bardzo osłabiony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne