[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Narbon patrzył przerażony i jęczał nie wiedząc co robić.Pierwsza z dziewcząt pode-szła do niego i ze spokojnym uśmiechem wbiła mu w pierś upierścienioną dłoń.Kapłan179wrzasnął i osunął się na ziemię.Dziewczyna wrzuciła w palenisko okrwawione ser-ce.Zaskwierczało i w Sali rozszedł się odór palonego mięsa.Stanęły nad Conanemi z uśmiechem popatrzyły na jego nagość. Może byście mnie uwolniły?  zapytał. Ale musisz nam coś obiecać  powiedziała jedna i z wyraz
nym żalem okryłaCimmeryjczyka strzępami kapłańskiej szaty. Wszystko czego tylko zechcecie, moje słońca. Patrz, mówi jak król. On przecież był królem  odparła druga i poszła szukać kluczy.ROZDZIAA
DZIEWI
TNASTYSartapis biegł tajemnym korytarzem.Została mu tylko jedyna szansa.Coś przedczym wzdragał się od samego początku i czego zawsze się bał.Ale teraz, gdy Conan byłjuż na wolności, Sheila zbuntowała się, w świątyni grasowały tygrysice króla, a wrogiewojska oblegały Khemi, musiał uciec się do magii.I to do magii wymagającej najwyż-szego kunsztu, do magii groz
nej i niebezpiecznej, mogącej sprowadzić nieszczęście nasamego maga.Wpadł do maleńkiego pomieszczenia o ścianach obitych purpurową materią.W ol-brzymim trzynastoramiennym świeczniku płonęło wiecznym ogniem trzynaście czar-181nych świec.Jedna ze ścian była utworzona z kryształowego lustra, w którym, o dziwonie odbijało się wnętrze pokoju, a tylko jakiś zamglony splątany obraz jakby narodzonyw koszmarnym śnie.Pod lustrem, na trójnogim stole, leżała kryształowa kula tak przej-rzysta jak gdyby uczyniona z bryły lodu.Tylko w jej środku gorzał szkarłatny płomień.Sartapis usiadł przed lustrem i położył dłonie na kuli.Z
piewnym głosem rozpoczął wy-powiadać zaklęcie.Zaklęcie, które otwierało drogę ze świata demonów do świata lu-dzi.Zaklęcie, które przyzywało najgroz
niejsze i najstraszniejsze siły.Arcykaplan drżał.Wiedział jak bardzo niebezpieczne jest to co robi, wiedział jak łatwo człowiek, co niezdoła opanować demona stanie się jego niewolnikiem po wiek wieków.Z
piew stawał sięcoraz szybszy.Powierzchnia lustra zmętniała, a potem nagle rozjarzyła się purpurowymblaskiem.Buchnęły płomienie, ale natychmiast z powrotem zapadły w kryształ.Kulapulsowała pod dłońmi Sartapisa, teraz już cała czerwona i światło zdawało się przeni-kać przez wątłe palce arcykapłana, malowało cienie na jego bladej, spoconej twarzy.Sartapis przymknął oczy.Chłonął moc z całych sił wypowiadając zaklęcia, które miałygo uczynić bezpiecznym i nie poddać sile demona.Wreszcie wykrzyczał jego imię.182 Asthorgos! Asthorgos! Asthorgos!  powtórzył trzykrotnie kreśląc lewą dłoniąznaki w powietrzu.Lustro stało się nagle czarne i głębokie, tak jakby prowadziła z niego droga w bez-denną otchłań. Kim jesteś ty co śmiesz przerywać mój sen?  dobiegł Sartapisa grzmiący, po-wolny głos. Jestem, który żądam wołając  odparł arcykapłan. Czego żądasz ode mnie sługo Seta?  w lustrze zabłysły dwa czerwone światła,tak jakby dwoje gorejących oczu. Abyś wyszedł z otchłani i służył  odparł Sartapis  aby twa moc stała się mojąmocą. Rozkazałeś  rzekł demon  otwórz mi drogę, a ja spełnię twą wolę.Teraz nadchodził najgorszy moment.Arcykapłan wiedział, że będzie musiał wy-powiedzieć zaklęcie pozwalające na to by demon wychynął z otchłani i wtargnął dorzeczywistego świata.I wiedział też, że wywołany demon zawsze próbuje zabić czło-wieka, który go wezwał.Jeśli mu się to nie uda musi służyć.Oczywiście za taką służbę183należało płacić.Czasem bardzo wysoko płacić.Ale bardzo często zdarzało się, że de-mon zabijał od razu maga i szalał na świecie póki jakaś potężniejsza od niego moc niewepchnęła go z powrotem w otchłań. Elger Asthorgos harden a yrdev  wykrzyknął zaklęcie otwierające drogę i na-tychmiast bez chwili zastanowienia dodał  merea Asthorgos er ywarri.Kula rozjarzyła się potężnym blaskiem i rozgrzała tak bardzo, że Sartapis prawiejęczał z bólu.Ale nie cofnął dłoni.Gdyby to zrobił, demon zabiłby go w tej samejchwili.Cztery ostatnie słowa zatrzymały go ale nie spętały.Był jeszcze silny i gotowydo walki. Merea Asthorgos er ywarri, hapoena melinoe Asthorgos, ywarri y Asthorgos beh-rande  szeptał gorączkowo Sartapis cierpiąc strasznie, gdyż jego dłoń była palonażywym ogniem, a nie miał siły ani czasu odpędzić bólu.Z lustra wyskoczyła mała, czerwona postać.Rycerz wysoki, ledwie na pół łokcia,z obnażonym mieczem w prawej dłoni i prostokątną tarczą w lewej.Buchał od niegożar i nawet kamienny blat stołu ciemniał pod jego stopami.Demon próbował przedrzeć184się w stronę kryształowej kuli, ale zaklęcia krępowały go i nie pozwalały uczynić anikroku. Beharda Ywarri y Asthorgos behrande!  demon zatoczył się do tyłu.Sartapisczuł, że długo już nie wytrzyma.Jeszcze straszniejszy od bólu palonej dłoni zdawał siębyć wzrok Asthorgosa.Wyraz jego czerwono  płonących oczu, pełen nienawiści takpierwotnej i okrutnej, że nawet w Sartapisie budziła przerażenie. Beherda ywarri y Asthorgos behrande  powtórzył słabym głosem drżąc z bólui wyczerpania.Demon zaśmiał się suchym, spokojnym śmiechem.Jego oczy płonęły coraz silniej. Nie wytrzymasz  rzekł, a jego głos poraził uszy arcykapłana  jesteś mójnędzny człowieku.Na zawsze mój.Sartapis dyszał ciężko jak wyrzucona na brzeg ryba.Nie mógł już oderwać wzrokuod oczu demona i z każdą chwilą uciekały z niego siły [ Pobierz całość w formacie PDF ]