[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Przypuszczam, że ciężko byłoby to utrzymać w tajemnicy.- Taylorzmarszczył czoło, starając się coś z tego zrozumieć.Perezowi przypominał139antropologa, który bada tajemnicze rytuały i obyczaje jakiegoś zapomnianegoplemienia.- Chyba nie powinniśmy zakładać, że Duncan usiłował to zataić - stwier-dził Perez.- Raczej nie chciało mu się ruszyć tyłka i zadzwonić.- Arogancki sukinsyn?- Tak, czasami tak.- Czy jeden z nas powinien z nim porozmawiać?Jeden z nas.Jeden z ludzi z zewnątrz.Duch gry zespołowej nie przetrwałdługo.- Pozwól, żebym zrobił to pierwszy - zaproponował Perez.- Jeżeli uznam,że mnie zwodzi, wtedy któryś z was wez
mie go na widelec.Siedzieli przez chwilę w milczeniu.U Taylora nawet proces myślenia byłenergiczny, rzucający się w oczy.Marszczył brwi, ściągał usta.Niemal się wi-działo, jak pracuje jego mózg.Zadzwonił telefon.Sandy podniósł słuchawkę.- Szefie? - odezwał się niepewnie, chociaż nadal nie wiedział, co złegozrobił.- Profesor Morton z Aberdeen.Inspektor przeprowadził rozmowę w swoim gabinecie.Kiedy czekali, w po-koju panowała nerwowa cisza.Perez podszedł do okna i popatrzył na miasto.Smugi deszczu zacierały proste linie domów.Kiedy Taylor wrócił, miał w rękunotatnik.Cała pierwsza strona była zapisana drobnymi, zbitymi literami.- Catherine Ross została uduszona - oświadczył, spoglądając w swojeszczegółowe notatki.- Nie dłońmi, ale szalikiem, który przy niej znaleziono.Tak jak przypuszczaliśmy.Godzina zgonu? Niewiele pomocna.Między szóstąpo południu a północą czwartego stycznia.Na krótko przed śmiercią dość dużowypiła.Ale niewiele zjadła.Prawie na pewno została zabita tam, gdzie ją zna-leziono.- Popatrzył na Sandy'ego.- A kiedy naukowiec mówi  prawie na pew-no , to znaczy pewne na sto dziesięć procent.Poza tym nie miała innych obra-żeń.- Przerwał.- Jakieś pytania?- Czy są ślady niedawnych czynności seksualnych? - Perez zadał to pyta-nie, zanim Sandy zdołał wymyślić mniej delikatne sformułowanie.140- Nie - odparł Taylor.- Nic z tych rzeczy.- Znowu umilkł na chwilę.- Byładziewicą.SPOTKALI SI
WE DWÓCH, KIEDY RESZTA ZESPOA
U SI
ROZESZA
A.To byÅ‚ pomysÅ‚ Taylora.- Czy możemy siÄ™ gdzieÅ› tu napić przyzwoitej kawy?Perez zaprowadziÅ‚ go do Peerie Café przy wÄ…skiej alejce prowadzÄ…cej z por-tu.W sali na dole siedziaÅ‚o peÅ‚no ubranych w anoraki kobiet w Å›rednim wieku,które zrobiÅ‚y sobie przerwÄ™ w zakupach i schroniÅ‚y siÄ™ przed deszczem.KilkamÅ‚odych mam rozmawiaÅ‚o w kÄ…cie.Jedna z nich dyskretnie karmiÅ‚a piersiÄ…niemowlÄ™.Główka dziecka byÅ‚a niemal zakryta obszernym swetrem i PerezzastanawiaÅ‚ siÄ™, jak ono może oddychać.Znalez
li stolik na górze.Wokół pano-wał taki hałas, że w żaden sposób nikt nie mógł ich podsłuchać.- No i co o tym myślisz? - zapytał Taylor.- Przez cały czas zakładałem, żejeśli w morderstwo jest zamieszany Tait, motyw będzie seksualny.Ale nic ztego.- Co nie znaczy, że jej nie zabił.- Może lubi niewinne - oświadczył Taylor.- Myśleliśmy, że Catriony i Ca-therine nic nie łączyło.A jednak.Obie dziewice.- Ale sądząc z wyglądu Catherine, nie domyśliłbyś się tego.- Oba imiona zaczynają się na C.- Taylor wyraz
nie się rozkręcał.- Obiemieszkały w tym samym domu.A więc istnieją pewne zbieżności.- Ale nadal to nie obciąża Taita - odparł Perez.- Jaki jest ten Duncan Hunter?Perez wzruszył ramionami.- Nie cierpię faceta.Co nie znaczy, że podnieca go zabijanie dziewczyn.- Czy mógł być gdzieś w pobliżu, gdy zaginęła Catriona Bruce?- Zawsze jest w pobliżu.Gruba ryba w małym stawie.Jego ego nie prze-trwałoby w zewnętrznym wielkim świecie.Taylor uśmiechnął się kpiarsko.- Co takiego ci zrobił?- Razem chodziliśmy do szkoły.Kiedyś nawet bardzo się kumplowaliśmy.141- A potem?Perez wzruszył ramionami.- Lepiej pójdę się z nim spotkać.Zobaczę, co ma do powiedzenia o Ca-therine.- Wolałbyś, żebym ja to zrobił?- Nie.Ty nic z niego nie wyciągniesz.Taylor sprawiał wrażenie trochę przygaszonego.Przypominał kogoś, ktorzucił palenie i teraz stara się wdychać dym unoszący się w powietrzu.Brako-wało mu działania, rozmów z ludz
mi, bezpośredniego kontaktu ze sprawą.- Zajrzyj do mnie, kiedy wrócisz - poprosił.- Opowiesz, jak ci poszło.Perez kiwnął głową, wstał z krzesła i wyszedł na ulicę.Rozdział 23SWEGO CZASU PEREZ UWA%7łAA
, %7Å‚E DUNCAN URATOWAA
MU %7łYCIE.Tak to czuł.Miał wtedy trzynaście lat.Był wrzesień, początek nowego rokuszkolnego i musiał na nowo przyzwyczajać się do liceum Andersona: lekcje,mieszkanie w internacie, rozmowy z rodziną tylko przez telefon.Po lecie spę-dzonym na wyspie, pomaganiu ojcu przy owcach i łodzi przypominało to wię-zienie.Najgorsze, że znowu było tych dwóch chłopaków z Foula, którzy zmie-nili mu życie w piekło w pierwszej klasie, a w czasie wakacji nie zapomnieli,jaką im to sprawiało frajdę.W dni powszednie dało się wytrzymać.W budynkupanował większy ruch.Więcej dyżurującego personelu.Natomiast weekendystawały się koszmarem.Starsi uczniowie z góry cieszyli się na te dni.JimmyPerez nienawidził sobót i niedziel [ Pobierz całość w formacie PDF ]