[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zerwał się wiatr i niósł ze sobą odgłosy niespokoj-nego miasta.Mogła dostrzec ruchome światełka i lekkie dymy, które - ści-śnięte w pierścieniu murów - przypominały krater budzącego się wulkanu.Domagano się tam jej śmierci i pożegnać musiała wszelką nadzieję, że kie-dyś tam wróci.Mimo przebytych cierpień, jej korzenie pozostawały nazawsze w mieście Czerwonej Lilii.Głos Lorenza, przytrzymującego jesz-cze wodze jej konia, dotarł do niej jak we śnie.- Nie pożegnasz się ze mną, Fioro? Nawet jeśli mnie nienawidzisz,chcę, żebyś wiedziała, że nic już nie będzie takie jak kiedyś.Zabierasz zesobą trochę piękna tego miasta.- %7łegnaj, panie Lorenzo! Jeśli tak ci zależy na urodzie miasta, czuwajnad Simonettą Vespucci.Ją też możesz stracić.- powiedziała przypo-mniawszy sobie przepowiednie Demetriosa.- Co mi tam Simonetta! Ona nie mnie kocha.a ty.zdaje mi się teraz,że mógłbym cię kochać.Oddał jej wodze, które ujęła pewną dłonią.W ciemnościach ujrzałabłyszczące, ciemne oczy Lorenza i naraz, pod wpływem nagłego impulsu,pochyliła się i na krótką chwilę przyłożyła usta do warg Wspaniałego.- A więc.żałuj tego, panie! Myśl o mnie!Chciała odjechać; powstrzymał konia siłą, o którą trudno było podej-rzewać jego chudą postać.- Kto dał mi ten pocałunek? Fiora Beltrami czy pani de Selongey?RLT- Ani jedna, ani druga.Jedna z tutejszych dziewcząt: florentynka.zwykła florentynka!Ponieważ nie chciała, by ujrzał łzy napływające jej do oczu, spięła koniai ruszyła galopem długą, cyprysową aleją.Dojechawszy do jej końca za-trzymała się, by poczekać na swych towarzyszy.Demetrios dołączył do niejpierwszy.- Musimy odnalez
ć drogę do Prato - powiedział swym niskim i uspoka-jającym głosem.- Trzeba przejść przez wzgórza.Pozwól, że cię poprowa-dzę!Uśmiechnęła się do niego.- Tylko pod warunkiem, że doprowadzisz mnie tam, gdzie zechcę.Hieronima uciekła, ale pewnego dnia ją odnajdę.Obecnie mamy inne ra-chunki do wyrównania.Zdjęła kapturek i podniosła głowę, by poczuć jeszcze raz powiew odwzgórz.Noc była piękna i ciepła, pełna wiosennych zapachów; stworzonado szczęścia, a przecież dla niej była to noc wygnania.Dzwon klasztoru wFiesole, o dz
wiÄ™ku jeszcze wyższym z powodu oddalenia, obwieÅ›ciÅ‚ wie-czorne nabożeÅ„stwo.Fiora zamknęła oczy, aby lepiej zapisać jego echo wpamiÄ™ci.JednoczeÅ›nie jej dÅ‚oÅ„ odnalazÅ‚a pod kaftanem zÅ‚otÄ… obrÄ…czkÄ™, któ-ra wróciÅ‚a na swoje miejsce na Å‚aÅ„cuszku:- Filipie - szepnęła sama do siebie tak cichutko, że nawet wiatr jej niesÅ‚yszaÅ‚ - Filipie.czemu wróciÅ‚eÅ›?Saint Mandé, 1 marca 1988 r.RLT [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]