[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ukochana stała się bowiem pierwowzorem literackiej postaci Ewy - córki Stolnika z "Pana Tadeusza".Była ona wysoko urodzoną hrabianką, tak więc choć poeta przyjmowany był w jej domu bardzo gościnnie, jego prośba o rękę zostaje natychmiast odrzucona.Swą miłość wyraża w przeróbce wiersza Goethego "Mignom", którą zatytułował "Do H***.Wezwanie do Neapolu".We Włoszech dowiedział się poeta o wybuchu Powstania Listopadowego.Natychmiast udaje się do Wielkopolski, by być jak najbliżej walczących braci.Mickiewiczowi nie dane było wziąć udziału w powstaniu, dochodzą go jednak różnorodne relacje, a także spotyka się z jego uczestnikami.Powstają więc utwory, które swoją tematyką nawiązują do wydarzeń z 1830 roku.Najbardziej znane z nich to "Reduta Ordona", "Nocleg" i "Śmierć Pułkownika".Poeta przedstawia w nich swoje spojrzenie na Powstanie jako na wielki i szlachetny wysiłek Polaków.Mickiewicz pisze też III część "Dziadów" z której przebija ból i rozpacz po doznanej klęsce, z którą poeta nigdy nie potrafił się pogodzić.Ostatecznie wieszcz osiada na stałe w Paryżu.Pisze coraz mniej, popada w kłopoty finansowe.We Francji właśnie powstają jedne z ostatnich jego dzieł "Liryki Lozańskie".Są one jakby rozrachunkiem poety z przeszłością, rozpamiętywaniem swojej drogi życiowej: "Polały się łzy me czyste, rzęsiste, Na me dzieciństwo sielskie, anielskie, Na mój wiek męski, wiek klęski" Wiersze te są powrotem myślą do ukochanego kraju dzieciństwa i ucieczką od otaczającej go rzeczywistości.Po raz ostatni przywołuje obraz swej ukochanej z lat młodych.Z drugiej strony Mickiewicz uświadamia sobie swoje moralne zobowiązania wobec świata, dostrzega w miłości do żony nowe źródło pokrzepienia.51.Romantyczna koncepcja natury na przykładzie wybranych utworów.Ważnym elementem romantycznej wizji świata była natura.Romantycy stworzyli nowy sposób myślenia o niej, nową jejkoncepcję.Odrzucili oświeceniowe poglądy traktujące naturę, jako wyregulowany mechanizm.Rozumieli ją natomiast jako bytpierwotny, jako twór tajemniczy, uduchowiony, wiecznie żywy.Odkryli tzw."duszę natury".Szczególny stosunek do natury przeciwstawianej kulturze wynikał z filozoficznego pojmowania natury, z przeświadczenia o jedności świata duchowego i materialnego.Obcowanie z naturą wzbudzało u niektórych poetów uczucie niemal mistycznego zespolenia ze wszechbytem, sprzyjało panteistycznej refleksji, poczuciu nieskończoności.Pod wpływem folkloru przyroda pojawiała się także w ujęciach baśniowo fantastycznych.Stała się ulubionym przedmiotem poetyckiego opisu i podmiotem sztuki romantycznej.Stąd też wywodzi się owa, "romantyczna geografia", odkrywanie odrębności malowniczej kompozycji regionalnego pejzażu i pomników przeszłości.Stosunek uczuciowy do rodzimej przyrody, zachwyt nad ojczystym krajobrazem sprzyjały pogłębieniu patriotyzmu.Podstawową właściwość natury romantycy widzieli w jej nieustannym odradzaniu się.To odwieczne prawo świadczyło o cudownym, duchowym charakterze natury, a równocześnie uzasadniało romantyczną wiarę w możliwości odradzania się jednostek i narodu.W swoim rozumieniu natury romantycy wyszli poza dawne, geocentryczne teorie.Sformułowali pojęcie nieskończoności kosmosu, stanowiącego jeden potężny, żywy organizm składający się z niezliczonej ilości połączonych tajemniczymi związkami elementów.Cząstką kosmosu był także człowiek.W ten sposób rozwiązywali romantycy dostrzegalną sprzeczność między "naturą" a "historią" jako tworem ludzkim.Historia okazywała się więc jeszcze jednym elementem kosmicznej całości.Taka koncepcja natury likwidowała także podziały na naturę żywą i martwą.Człowiek traktowany przez romantyków jako element natury, jej "kwiat" był równocześnie swoistym obrazem wszechświata - mikrokosmosem.Dotarcie do własnego wnętrza, do głębi własnej duszy, było równoznaczne z dotarciem do istoty natury.I odwrotnie - znajomość natury, kontakt z nią prowadziły do rozpoznania własnego ja.Natura jako twór żywy i czujący nawiązuje zdaniem romantyków nieustannie kontakt z człowiekiem za pomocą tworzonych przez siebie zjawisk - symboli.Zdolność do czytania natury posiadał lud i romantyczny poeta-filozof.Wizja natury w "Cierpieniach młodego Wertera": Natura zmienia się w oczach Wertera razem z jego uczuciami.Początkowo Werter jest zafascynowany przyrodą, myślał on, że zastąpi mu ona szczęście, którego nie może zaznać z ludźmi.Uważał, że natura jest niezmiernie bogata.Werter jest zachwycony, zauroczony doskonałością przyrody, która obdarza człowieka swoim bogactwem.Dalsze obcowanie z przyrodą przynosi rozczarowanie, natura jawi mu się jako odbicie własnego ja, pozbawiony duszy obrazek, nazywa naturą "drętwym obrazkiem".Z oazy harmonii i piękności świat staje się "przeżuwającym potworem", przeradza się w wizję katastrofy.Zmienia się człowiek z ludu - zaprzyjaźniony wieśniak wraca o żebraczym chlebie; parobek, którego miłość i wierność Werter tak cenił staje się zabójcą; po łąkach błądzi obłąkany; z rzeki wyłowiona zostaje topielica [ Pobierz całość w formacie PDF ]