[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Kuzynko, przecie\
nigdy nie miałem zamiaru cię skrzywdzić!- Ach tak, widocznie chciałeś jedynie asystować przy zamordowaniumojego narzeczonego.Czy sądzisz, \
e cię to usprawiedliwia? - spytałalodowato.- Wątpię, czy sędzia się z tym zgodzi.- Kuzynko, błagam cię! Pomyśl, w jakim się znajdę poło\
eniu!- Raczej ty sam pomyśl, jaką ulgę poczuję, jeśli cię ju\
więcej niebędę musiała oglądać! - Psyche nie dała się udobruchać.- Powinnaś chyba dać mu drugą szansę, Psyche - stwierdził Gabriel,pomagając jej postawić Percy'ego na nogi.- Co takiego? - zdumiała się.- Chyba nie mówisz tego powa\
nie? Powszystkim, co zrobił?- Powinnaś okazać mu wielkoduszność - ciągnął Gabriel -jeśli jegoojciec zgodzi się, byś sama wybrała sobie mę\
a -jakiegokolwiek mÄ™\
a -inatychmiast odda ci twój spadek.Zapadła cisza.Percy gapił się na nich z otwartymi ustami.Psyche zaśodparła ze śmiertelnie powa\
ną twarzą:- Znakomicie.Owszem, myślę, \
e tylko w ten sposób uda mu sięuniknąć szubienicy.Gabriel wolał nie ujawniać swego rozbawienia.Nie miał wcale pew-ności, czy ich oskar\
enia mogłyby Percy'ego zaprowadzić na szubienicę,ale sam Percy był o tym najwyraz
niej przekonany.- Kuzynko, przyrzekam, \
e od razu pomówię z ojcem, tylko pozwólmi stąd odejść.- Masz na to dwadzieścia cztery godziny - wycedziła Psyche najbar-dziej lodowatym tonem, na jaki mogła się zdobyć.- A potem, jak sięspodziewam, mój prawnik otrzyma podpisane, jak nale\
y, dokumenty,przekazujące wszystkie pieniądze pod moją kontrolę.- Zrobimy to, obie.obiecuję! - wystękał Percy, w którego wstąpiłanadzieja.- Niech pan wsiądzie na zdrowego konia z zaprzęgu i pojedzie donajbli\
szej wsi.Tam zdoła pan sobie zapewnić powrót do Londynu - po-wiedział Gabriel.- A teraz lepiej stąd chodz
my, zanim zbiegnie siÄ™ tureszta szajki Barretta.Psyche, wez
sznur i zwiÄ…\
tego nędznika, któregowcią\
trzymam na muszce.320Gdy to zrobiła, Gabriel kazał mu odejść w najdalszy kąt.- Siądz
na podłodze plecami do nas - rozkazał mu.- A co z ogniem? - jęknął opryszek.- Upiekę się tu niczym kapłonna ro\
nie!- Twoje zmartwienie - odparł Gabriel, choć dobrze wiedział, \
e zło-czyńca natychmiast czmychnie, gdy tylko stamtąd wyjdą.- Nie ruszaj się,dopóki cię będę miał w polu widzenia.Twarzą do ściany! Chodz
my stąd- powtórzył.Czy\
by zapachniało tu dymem?Skinęła głową, ale zachwiała się, osłabiona upływem krwi.Gabrielpodtrzymał ją i wyprowadził.Przywarła do niego i skierowali się powoliku drzewom.Percy wybiegł na zewnątrz pierwszy, nie dbając wcale oPsyche.Jak zwykle, myślał tylko o sobie.Wypadł za drzwi i wkrótcezniknął im z oczu.Znajdowali się ju\
na skraju holu, gdy jakiś słaby dz
więk z tyłu zanimi zaalarmował Gabriela, ale o chwilę za póz
no.- Uwa\
aj! - krzyknęła Psyche.Gabriel wcią\
podtrzymywał ją jednak i dlatego nie zdołał odwrócićsię w porę, a wtedy Barrett, który zdołał odzyskać przytomność, rzucił sięna niego.Gabriel zachwiał się pod jego naporem, a potem wykonał obrót,chcąc odeprzeć atak od przodu.Psyche usiłowała schwycić Barretta za rękę, ale odepchnął ją z takąsiłą, \
e potknęła się, uderzając głową o podłogę, i padła na wznak wpół-przytomna.Barrett walczył jak ktoś, kto wie, \
e jest o krok od śmierci.Z oczamipełnymi nienawiści za wszelką cenę chciał wydrzeć pistolet Gabrielowi,który próbował mu go odebrać, ale Barrett trzymał broń kurczowo i niechciał jej puścić.- Jake, przyjdz
mi na pomoc! - wrzasnął Barrett do swego kompana,który wcią\
siedział w kącie.Jake obejrzał się przez ramię z lękiem, a widząc, \
e obydwaj, splecenize sobą, walczą na śmierć i \
ycie, podniósł się i, wcią\
ze związanymi rę-kami, zaczął się do nich chyłkiem zbli\
ać.Gabriel musiałby więc zmagać się z dwoma napastnikami, gdybyszybko nie zakończył tej walki.Usiłował przewrócić Barretta na plecy, aleten przywarł do niego desperacko, chcąc mu odebrać pistolet.21 - Ukochany kłamca321Teraz Gabriel nie miał ju\
wątpliwości, \
e czuje dym.Krople drob-nego deszczu zabębniły nagle o szyby, a gdzieś w pobli\
u zar\
ał koń.CzyPercy uciekł, zostawiając ich na łasce Barretta? Ten nędznik był do tegozdolny.Psyche nie poruszała się.Jeśli była powa\
nie ranna.Gabriel wymie-rzył Barrettowi cios prosto w twarz, ale jego wróg miał siłę szaleńca i led-wie to zauwa\
ył.Udało mu się przekręcić pistolet, którego lufa wbiła sięGabrielowi w brzuch.Gdyby Barrett zdołał dosięgnąć spustu.Gabrielusiłował odwrócić pistolet w przeciwną stronę, ale Barrett zaciekle wal-czył o ka\
dy ruch.Przez chwilę Gabriel myślał ju\
, \
e zdoła unieść lufęku górze, gdy.Błysk ognia i ból wybuchły równocześnie.Gabriel poczuł, \
e nogi siępod nim uginają, i padł na ziemię.Sądził, \
e stracił przytomność tylko na chwilę, ale potem usłyszał, \
ektoś go woła po imieniu.Otworzył oczy, ale ujrzał tylko mnóstwoczerwonych i czarnych płatków.Powoli odzyskiwał wzrok.Nadal le\
ałna podłodze, w ubraniu pełnym plam z prochu i krwi, a nad nim klęczałaPsyche.Cała i zdrowa.- Uciekaj stąd - wyszeptał - zostaw mnie.Chyba mnie zastrzelił.uciekaj, nim Barrett.- Barrett nie \
yje - powiedziała z policzkami wilgotnymi od łez.-Zastrzelił siebie, a nie ciebie.Nie jesteś cię\
ko ranny, choć z początku siętego bałam.Nastąpił wybuch prochu, który sam się zapalił i cię zranił, alepoza tym straciłeś tylko koszulę.A kula trafiła Barretta.Gabriel wstał, choć z najwy\
szym wysiłkiem.Ujrzał Barretta rozcią-gniętego na podłodze w wielkiej kału\
y krwi, z grymasem zdumienia natwarzy.- A ty.nic ci się nie stało?Przytaknęła.- Chodz
my stÄ…d.Percy'ego ju\
od dawna nie ma.- A co z człowiekiem Barretta? - Gabriel rozejrzał się wokół siebie,chcąc ocenić swoje szanse w starciu z kolejnym niebezpieczeństwem, alezachwiał się na nogach.Psyche podtrzymała go.- Uciekł, choć ze związanymi rękami - powiedziała.- Wyglądało toniemal komicznie.A drugiego nigdzie nie widziałam.322- W takim razie mo\
e jeszcze gdzieś być w pobli\
u.Wyjdz
my i zobaczmy, czy powóz ze stangretem wcią\
tu jeszcze stoi.Najwa\
niejsze, \
eby zdołali wyjść z tego domu i uciec przed kolej-nymi zabójcami.Gabriel \
ył - cud nad cudami - a Psyche nie była cię\
koranna.Podziękował w duchu losowi i pokuśtykał, z pomocą Psyche, wstronę korytarza.Odgłos kroków w holu kazał im gwałtownie się zatrzymać.Gabriel omało nie jęknął.Jak\
e w swoim obecnym stanie zdoła odeprzeć atak? Alemusiał spróbować.- Schowaj się za mnie - nakazał Psyche.- Nie - odparła spokojnie.- Razem stawimy czoło ka\
demu zagro-\
eniu.Stali więc ramię w ramię, wyczerpani, lecz zdecydowani, ale na widokpostaci, która stanęła w drzwiach, obydwoje oniemieli.- A, tutaj jesteście - uradował się David [ Pobierz całość w formacie PDF ]