Bracken Alexandra Mroczne umysły 01

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ale pięć, cztery, zero tak! - powiedziałam.- Ludzie często podstawiają literę O zazero, kiedy mówią, prawda?Liam podrapał się po głowie i spojrzał na Pulpeta.- Pięć, czterdzieści? Mówi ci to coś?Odwróciłam się do Pulpeta i nagle ujrzałam go w zupełnie nowym świetle.- Pochodzisz z Wirginii?Skrzyżował ramiona i wyjrzał przez okno.- Pochodzę z północnej części Wirginii.Można się było tego domyśleć.- Pięć, czterdzieści to kierunkowy zachodniej części Wirginii - wyjaśniłam Liamowi.-Nie wiem, jaką część obszaru obejmuje, ale wydaje mi się, że oznacza tę okolicę.-Postukałam palcem o mapę.Nie wydawało mi się.Miałam pewność.Pięćset czterdzieści byłonaszym numerem kierunkowym, kiedy mieszkałam z rodzicami w Salem.- Jest tu mnóstwomiast i mniejszych miejscowości, ale także sporo nieużytków.To całkiem niezłe miejsce nakryjówkę.- Naprawdę? - skupiony na obserwowaniu drogi Liam mówił spokojnym głosem, alejego obojętność wydała mi się podejrzana.- Dorastałaś w tej okolicy?Spojrzałam znów na notatnik, czując ukłucie w żołądku.- Nie.- A więc w Virginia Beach?Potrząsnęłam głową.- Na pewno nie słyszeliście o tym miejscu.Usłyszałam mlaśnięcie.Pulpet już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, kiedy z fotelakierowcy rozległo się głośne chrząknięcie.Porzuciliśmy ten temat i nikt nie miał ochoty doniego wracać, a już na pewno nie ja.- Cóż, to dobry trop, chociaż żałuję, że ta okolica nie jest nieco mniejsza.- Liamspojrzał na mnie.- Dzięki, Ruby.Zalało mnie przyjemne ciepło.- Nie ma za co.- A jeśli się mylę.Odegnałam tę myśl.To był naprawdę dobry trop.Liam zajrzał w zaułek, upewniając się, że nic nie stoi nam na przeszkodzie, po czymzłożył mapę i wrzucił ją z powrotem do otwartego schowka.Silnik Betty zapalił z niskimwarknięciem.- Dokąd jedziemy? - zapytał Pulpet.- Znam takie jedno miejsce.Już tam kiedyś nocowałem.Podróż zajmie nam najwyżejdwie godziny.Jeśli się jednak zgubię, jedno z was, moi drodzy Wirgińczycy, będzie musiałostanąć na wysokości zadania i mi pomóc.Już od dawna nikt mnie w ten sposób nie nazwał - nagle stałam się osobą, która madom.To prawda, urodziłam się tutaj, ale tyle czasu spędziłam w Thurmond, że to obóz stał sięmoim domem.Szare ściany i betonowe podłogi wywabiły z mojej pamięci niemal każdewspomnienie domu moich rodziców, wymazując najpierw szczegóły - zapach miodowychciastek mojej mamy, kolejność zdjęć na ścianie tuż przy schodach - a następnie pożerającpozostałe obrazy.Czasem w nocy, kiedy w Baraku było tak cicho, że można było myśleć, i kiedypozwalałam sobie zatęsknić za domem, zastanawiałam się, czy dom, który pielęgnowałam wsercu, oznacza miejsce, w którym się urodziłam, czy miejsce, w którym się wychowywałam.Nie byłam pewna, czy mam prawo wybrać jedno z nich.Być może to miejsce samo mniewybrało.Prawdę mówiąc, kiedy patrzyłam na swoje odbicie w oknie, nie widziałam już aniśladu Ruby, która mieszkała w małym białym domku na końcu ulicy.Tej samej Ruby, którejpalce kleiły się od miodu, a z warkoczy wymykały się niesforne kosmyki.W pewnym sensieczułam się wtedy pusta - jakbym zapomniała słów ulubionej piosenki.Ta dziewczynkazniknęła bezpowrotnie, a zostało po niej tylko to, czego nauczył ją obóz - strach przedjasnymi marzeniami, które wypełniały jej serce.Mijaliśmy kolejne zjazdy do Harrisonburga i drogowskazy na Uniwersytet JamesaMadisona.Jazda jedną z głównych szos z nadzieją, że nikt nas nie zatrzyma, nie należała domoich ulubionych rozrywek, ale na razie ryzyko się opłacało - przynajmniej ze względu nawidoki.Uwielbiałam przepiękną dolinę Shenandoah - każdy centymetr jej połaci.Kiedy byłammała, rodzice wcześniej zwalniali mnie ze szkoły i zabierali na weekendowy biwak albopiesze wędrówki.Nigdy nie brałam ze sobą do samochodu książek ani gier niepotrzebowałam ich.Przez cały czas patrzyłam przez okno i chłonęłam piękne pejzaże.W filmach, zwłaszcza tych starych, często bywa tak, że kadr zatrzymuje się nabohaterze i bohaterce spoglądających ponad czubki drzew lub na drugi brzeg rzeki, a słońcepod właściwym kątem oświetla korony drzew przy akompaniamencie narastającej muzyki.Tak właśnie czułam się, kiedy wjeżdżaliśmy do doliny Shenandoah.Dopiero kiedy ujrzałam delikatną błękitną mgłę spowijającą góry, zrozumiałam, żenaprawdę jesteśmy w zachodniej części Wirginii.I że gdybyśmy dalej jechali szosą,bylibyśmy o dwie godziny drogi od domu moich rodziców w Salem.Dwie godziny.Nie wiedziałam do końca, jak się z tym czuję.- O, nie! - jęknął Liam, wskazując na tymczasowy znak drogowy, który głosił: droga81 pomiędzy harrisonburgiemA STAUNTON ZAMKNITA.PROSZ KORZYSTA Z DR�G LOKALNYCH.Około godziny dziewiątej rano tak mocno zapuściliśmy się w głąb Harrisonburga, żewyczuwaliśmy tętniące w nim życie.Tu i ówdzie dało się zauważyć właścicieli restauracjiotwierających drzwi lokali, żeby wpuścić do środka trochę światła.Minęliśmy kilkorodorosłych pedałujących na rowerach, którzy z torbami i teczkami w rękach oraz zespuszczonymi głowami balansowali ostrożnie na dwóch kołach.Nawet nie podnieśli wzroku,kiedy przejeżdżaliśmy obok.Wokół brakowało jedynie studentów tutejszego uniwersytetu.Nie zauważyłam anijednego.Pulpet westchnął i oparł czoło o szybę.- Wszystko w porządku, stary? - spytał Liam.- Mam zrobić postój, żebyś mógłpowdychać powietrze przesiąknięte akademickością?- A po co? - Pulpet potrząsnął głową.- Uniwersytet jest zamknięty, podobnie jakwszystkie pozostałe.Obróciłam się w fotelu.- Dlaczego?- Głównie ze względu na brak studentów.Jeśli jesteś w wieku studenckim, jesteś takżew wieku poborowym.Nawet gdyby nie o to chodziło, wydaje mi się, że ludzi po prostu jużnie stać na studia.- To strasznie przygnębiające.- Moja propozycja nadal jest aktualna - powiadomił Liam przyjaciela.- Jeśli tylkoczujesz potrzebę, by usiąść na jednym z tych niewygodnych krzesełek i przez chwilęwpatrywać się w tablicę, chętnie włamię się do którejś z sal.Wiem, że przepadasz zazapachem tych kolorowych flamastrów.- Dziękuję - odparł Pulpet, składając dłonie na kolanach - ale to nie będzie konieczne.Minęliśmy coś, co musiało być kiedyś czarnym kutym ogrodzeniem, a teraz pokrytebyło czymś przypominającym zniszczony patchworkowy koc.Kiedy się do niegozbliżyliśmy, zrozumiałam, że patrzymy na setki, może tysiące kartek papieru przyczepionychlub przywiązanych do ogrodzenia oraz wetkniętych pomiędzy pręty.Liam zwolnił i zsunął z nosa okulary przeciwsłoneczne, żeby przyjrzeć sięogrodzeniu.- Co tam jest napisane? - zapytał Pulpet.- Nie widzę.Zu znów oparła głowę o fotel i zamknęła oczy.Były to plakaty osób zaginionych.Widniały na nich twarze małych dzieci oraznastolatków, fotografie i znaki z tekstem rozmytym przez krople deszczu - największym znich był transparent, na którym napisano jedynie: mateusz, 19, 14 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne