[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zastanawiałem się, kim byłtajemniczy wybawiciel.- Starzy ludzie powiadają, \
e raz lub dwa razy na stulecie święty Limeryk przychodzi iratuje ludzi beznadziejnie chorych.Nikt nie wie, dlaczego wybiera tych, a nie innych.Ale jestdobry i wielki - usłyszałem w odpowiedzi.W jakiś miesiąc po opuszczeniu Oldix stanęliśmy na nogach.Ja czułem się jeszczetrochę niepewnie, ale Yolanda całkowicie odzyskała swoją niezwykłą krzepę.Czy\
bywybawca na moją prośbę przeciwstawił się Mocom?Podziękowaliśmy starej babinie i ruszyliśmy w stronę uskoku.Xehq zaprowadził nasna sielski, piaszczysty pagórek, sygnalizując właz gdzieś dwa metry wy\
ej.Czujnik mruczałprzymilnie, a soczysta zieleń wskazywała, \
e uskok nie wymaga u\
ycia spadochronu.Niezwróciłem uwagi na drobną czerwoną plamkę, pojawiającą się na jej powierzchni niczymkropelka krwi.Uznałem ją za refleks zachodzącego słońca.Zrobiliśmy coś w rodzaju tyczki ijakiś czas trenowaliśmy wybicie.Wreszcie skoczyłem jako pierwszy.Trafiłem dokładnie wszczelinę.Najpierw warkot, potem pisk, coś prawie otarło się o mnie.Otworzyłem oczy.Le\
ałem na poboczu autostrady, po której w wielkim pędzie przelatywały samochody.Pomyślałem o Yolandzie.Miała skoczyć za mną.I skoczyła.Wylądowała zwinnie naugiętych nogach parę metrów ode mnie.Rozejrzała się, otrzepała sukienkę.- Uwa\
aj! - krzyknÄ…Å‚em.Na pasie tu\
za nią ukazał się niczym ryczący potwór olbrzymi TIR.Hamował zwielkim piskiem.Yolanda mogła zrobić jeden krok.Ale strach, zdumienie albo Moceudaremniły ucieczkę.Jej ciało przekoziołkowało w powietrzu kilkanaście metrów, uderzyłoze straszliwym chrupnięciem o betonowy słup i padło tu\
obok tablicy z napisem:  Września28 km.Przyklęknąłem przy dziewczynie.Posiniały ze zgrozy kierowca wyskoczył zszoferki.Panna Lizzer le\
ała w zamarzniętym błocie na skraju wielkopolskiego pola.Nie\
yła.Kierowca był w szoku.- Jej tu nie było, po prostu nie było i nagle była.- powtarzał.- To nie pańska wina - usiłowałem go uspokoić.W pocieszającym geście ująłem go za rękę.Nosił wielki elektroniczny zegarek zdu\
ym datownikiem.Wskazywał 11 lutego 1990 roku.Półtora roku upłynęło od chwili, kiedyopuściłem Polskę.Obok nas hamowały kolejne auta.*- Nie \
yje.Szpakowaty mÄ™\
czyzna w przydymionych szkłach powstał znad ciała Yolandy.SzoferSzwed, ciągle w szoku, wymiotował na skraju jezdni.Nie zauwa\
yłem, kiedy na pozorniepustej drodze wokół nas zgromadził się tłum ludzi.Dopiero po dobrej chwili odczułemzimno.Nic dziwnego.Miałem na sobie wyłącznie letni habit mnicha.- Mo\
e ksiądz wejdzie do mojego samochodu - zaproponował jeden z gapiów,właściciel srebrzystego poloneza.- Jak mo\
na było wybrać się tak na letniaka?- Jechałem okazją i rozebrałem się w szoferce.Kiedy zobaczyłem wypadek,wyszedłem pomodlić się za tą nieszczęsną, tymczasem wóz odjechał.Dobrze, \
e chocia\
swójbaga\
zabrałem.Na skraju drogi wcią\
spoczywał mój węzeł z precjozami.Torba panny Lizzer le\
aław bruz
dzie, dwa metry dalej, przez nikogo nie zauwa\
ona.Podniosłem i ją.- Był pan świadkiem tego wypadku? - wypytywał dalej kierowca poloneza.Chciałem potwierdzić, ale pomyślałem o komplikacjach, jakie mogą spotkaćdziwacznie ubranego mę\
czyznę bez dokumentów, z tobołami pełnymi bi\
uterii, więcpokręciłem głową.- No to nie ma na co czekać.Tej biedaczce nic nie pomo\
emy.Jadę do Konina, mogęksiędza podrzucić.Błogosławiłem moment, w którym przebrałem się w szaty duchowne.Tylko taki strójnie zdradzał mojej amirandzkiej proweniencji.Kierowca okazał się niezwykle uczynny.Właściciel dobrze prosperującej fermy kurzej, gotów był nie tylko dowiez
ć mnie na dworzec,ale tak\
e załatwić mi cieplejsze ubranie, a nawet po\
yczyć pieniądze.- Po\
yczki nie chcę, ale gdyby przyjął pan to.- wydłubałem najmniejszy zposiadanych pierścionków.- A
adna robota - cmoknął.- Antyk?- Nie, turecka podróbka, ale złoto niezłej próby.- Skoro ksiądz mówi.Nie oczekiwałem, \
e otrzymam wiele, ale gdy prywaciarz po zatrzymaniu wozupoczął odliczać banknoty dwutysięczne, poczułem się głupio.Jeszcze dziwniejszych wra\
eńdoznałem u fryzjera, nawet nie ze względu na moje monstrualnie długie włosy i brodę (wkońcu dopuszczalne u mnicha abnegata).Poraził mnie ich kolor.Były kompletnie siwe.Usiadłem w rzędzie czekających na swoją kolej klientów i machinalnie wziąłem do ręki jednąz paru gazet.Uderzyły mnie znajome czerwone litery:  Tygodnik Solidarność [ Pobierz całość w formacie PDF ]