[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Widziałem wlokący siępo widnokręgu ogon Pegaza156 w całej jego wspaniałości zodiakalnej, jakgwiaz
dzistą szatę królowej czarodziejek.Plejady157 wznosiły się ku wyżynomnieba; jednocześnie Bliz
niÄ™ta,158 które wbrew swej nazwie, nie idÄ… jedno za drugim,jak bohaterowie bajki.Byk159 spoglÄ…daÅ‚ na mnie swym wielkim, ognistym okiem.Na szczycie kopuÅ‚y bÅ‚yszczaÅ‚a Wega,160 przyszÅ‚a nasza gwiazda polarna, aniedaleko zaokrÄ…glaÅ‚a siÄ™ ta rzeka diamentów, tworzÄ…ca KoronÄ™ BorealnÄ….161Wszystkie te konstelacje sÄ… nieruchome, zdawaÅ‚o siÄ™ jednak, że zmieniajÄ… miejscewedÅ‚ug koÅ‚ysania siÄ™ statku; podczas tej oscylacji widziaÅ‚em, jak grotmaszt zakreÅ›laÅ‚Å‚uk koÅ‚a od ² Wielkiej Niedz
wiedzicy do Altaira z Orła,162 podczas gdy księżyc, jużnisko, na krańcu widnokręgu zanurzał w morzu koniec swojego rogu.Rozdział XXIVNoc była burzliwa.Parowiec, straszliwie rzucany bocznymi falami, kołysał sięnieprzerwanie.Meble z hałasem przemieszczały się z miejsca na miejsce, awtórowała im porcelana na toaletach.Wiatr widocznie nabrał ogromnej siły.ZresztąGreat Eastern żeglował w tej chwili po okolicach obfitujących w groz
ne wypadki,gdzie morze zawsze jest niespokojne.O szóstej rano dowlokłem się do schodów przy głównej nadbudówce.Czepiającsię poręczy i wykorzystując przechyły z jednej strony na drugą, przeszedłem jakoś postopniach i wydostałem się na pokład.Stamtąd, nie bez trudności, dotarłem aż pokładdziobowy.Miejsce to było puste, jeżeli można nazwać tak miejsce, gdzie znajdowałsię doktor Pitferge.Zacny ten człowiek, mocno przyparłszy się do ściany, odwróciłsię od wiatru, a prawa jego noga okręcona była o słupek relingu.Dał mi znak, bymsię zbliżył, rozumie się znak głową, gdyż nie mógł rozporządzać rękoma, którymiopierał się gwałtowności burzy.Po kilku ewolucjach, wijąc się jak robak, dotarłemdo relingu i tak samo zakotwiczyłem jak doktor. No!  zawołałem. Dobrze idzie, co!? Ten Great Eastern! Właśnie w chwilizakończenia podróży cyklon! Prawdziwy cyklon! Specjalnie dla niego przygotowany!Doktor bełkotał tylko jakieś urywane słowa.Wiatr zjadał mu połowę wyrazów,lecz zrozumiałem go.Wyraz cyklon wszystko wyjaśnia.Wiadomo, co to są te wirujące burze, zwane huraganami na Oceanie Indyjskim iAtlantyku, tornadami na wybrzeżach afrykańskich, samunami na pustyniach,tajfunami na wodach chińskich; są to burze, których straszliwa siła zagrażarozbiciem największym okrętom.Otóż Great Eastern znalazł się w takim cyklonie.Jak ten olbrzym będzie mustawiał czoła? Przytrafi się mu nieszczęście  powtarzał mi Dean Pitferge. Widzi pan, jakwsuwa nos w pierze.Ta żeglarska metafora doskonale oddawała położenie parowca.Dziobnica znikałapod górami wody, które atakowały z przodu, od prawej burty.Dalej nic nie byłowidać.Wszystkie symptomy huraganu.Około siódmej godziny burza rozsrożyła sięjeszcze bardziej.Morze wyglądało potwornie.Wydymało się w długich falach,których wysokość wzrastała z każdą chwilą.Great Eastern, odwrócony do nichbokiem, kołysał się okropnie. Są tylko dwa środki  powiedział do mnie doktor, z pewnością siebie marynarza albo obrócić się prosto ku falom, płynąc pod małą parą, albo uciekać i nie opieraćsię temu rozhukanemu morzu.Ale kapitan Anderson nie zrobi ani jednego, anidrugiego z tych manewrów. Dlaczego?  zapytałem. Dlatego, że&  odpowiedział doktor  dlatego, że musi się wydarzyć jakieśnieszczęście!Odwróciwszy się, ujrzałem kapitana, pierwszego oficera i głównego mechanika,opatulonych bluzami i trzymających się mocno balustrady na mostku kapitańskim.Bryzgi fal otaczały ich od głów do stóp.Kapitan uśmiechał się, zgodnie ze swoimzwyczajem.Zastępca śmiał się i pokazywał białe zęby, widząc okręt kołyszący siętak, że zdawało się, iż maszty i kominy polecą w wodę.Dziwił mnie jednak upór kapitana, jego zawziętość w walce z morzem.O godziniewpół do ósmej Atlantyk przedstawiał przerażający widok.Na dziobie fale całkowiciezalewały statek.Przypatrywałem się temu wzniosłemu widowisku, tej walceolbrzyma z falami.W pewnym sensie zrozumiałem upór  pierwszego po Bogu ,który nie chciał ustąpić.Ale zapomniałem, że potęga morza jest nieskończona i żenic, co tylko wyszło z rąk człowieka, nie zdoła się jej oprzeć.Rzeczywiście, olbrzymten, pomimo, że był tak potężny, wkrótce musiał uciekać przed burzą.Wtem, około godziny ósmej, odczuliśmy silne uderzenie.Była to masa wody,która całą siłą potrąciła statek z przodu prawej burty. To już nie szturchnięcie  powiedział doktor  to uderzenie pięścią prosto wtwarz.Istotnie, to  uderzenie pięścią okaleczyło nas.Mnóstwo połamanych szczątkówwypłynęło na szczyt fal.Czy były to części naszego własnego ciała, tak rozlatującesię, czy też szczątki jakiegoś ciała obcego? Na znak kapitana parowiec skręcił orumb ażeby uniknąć tych odłamów, które groziły zablokowaniem kół.Z uwagąprzypatrzywszy się bliżej, przekonałem się, że uderzenie morza oderwało nadburcie zprawej strony, które przecież wznosiło się na pięćdziesiąt stóp ponad linią wodną.Wsporniki nadburcia zostały złamane, okucia oderwane, liczne resztki poszyciadrżały jeszcze w swoich umocowaniach.Great Eastern zadrżał od tego uderzenia, alepłynął dalej swoją drogą, z niczym niezmąconym zuchwalstwem.Trzeba było usunąćjak najprędzej wszystkie szczątki zalegające na dziobie a do tego niezbędna byłaucieczka przed falami.Lecz parowiec uparł się stawiać czoło.Kapitan nie chciałustąpić.Nie ustąpi.Oficer z kilku ludz
mi wysłany został na dziób do oczyszczeniapokładu. Czekajmy  powiedział doktor  nieszczęście jest niedaleko!Marynarze zbliżyli się do dziobu.My uczepiliśmy się drugiego masztu.Widzieliśmy, jak każda fala rzucała masę wody na pokład.Nagle nastąpiło drugieuderzenie morza, jeszcze gwałtowniejsze aniżeli pierwsze; fala przeleciała przezwyłom w nadburciu, wyrwała ogromny płat żelazny, okrywający przód statku,zdruzgotała masywną pokrywę położoną na pomieszczeniu załogi i całą siłą uderzyław ściany lewej burty.Porozrywała je i uniosła jak kawał płótna, niesiony wiatrem.Ludzie poprzewracali się.Jeden z nich, oficer, na pół utopiony, podniósł sięjednak i obtarł rude swoje faworyty.Następnie, widząc jednego majtka bezprzytomności, rozciągniętego na łapie kotwicy, rzucił się ku niemu, wziął na ramionai wyniósł.W tej chwili inni ludzie z załogi uciekali przez wyłamaną osłonę [ Pobierz całość w formacie PDF ]