ndj

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dałbym ci zamiast niej coś innego.Był jakby trochę zły na mnie.Bardzo ostrożnie włożył swą fajkę do pochewki, której wnętrze musiało być wyścielone jakąś miękką tkaniną, bo fajka - pasująca jak ulał - wsunęła się do środka nadzwyczaj gładko.Wszedł do domu, żeby odnieść fajkę na miejsce.- Gniewasz się na mnie, don Juanie? - spytałem, kiedy wrócił.Wydawał się zaskoczony moim pytaniem.- Nie gniewam się nigdy na nikogo! Żadna istota ludzka nie jest w stanie uczynić nic na tyle ważnego, żeby wywołać mój gniew.Na ludzi można się gniewać jedynie wówczas, gdy uważa się, że ich czyny mają istotne znaczenie.Ja tak już nie uważam.Wtorek, 26 grudnia 1961Pora zasadzenia “pędu" - jak don Juan nazwał korzeń - nie została ustalona, choć miał to być kolejny etap oswajania dającej moc rośliny.Wczesnym popołudniem 23 grudnia przybyłem do domu don Juana.Jak zwykle, spędziliśmy pewien czas, siedząc w milczeniu.Dzień był ciepły i pochmurny.Upłynęło kilka miesięcy od chwili, gdy dał mi pierwszą porcję.- Nadeszła pora, by zwrócić ziele ziemi - powiedział nagle don Juan.- Ale najpierw chcę ci zapewnić ochronę.Strzeż tego i zachowaj wyłącznie dla siebie.Nikt inny nie powinien tego oglądać, ale ponieważ ja się tym zajmę, zobaczę to także.To niedobrze, bo jak ci już mówiłem, nie przepadam za czarcim zielem.Nie jesteśmy jednością.Ale moja pamięć niedługo umrze, jestem za stary.Musisz tego strzec przed urokiem innych, dopóki bowiem obraz tego zabezpieczenia żyje w czyjejś pamięci, dopóty szkodzi to jego mocy.Wszedł do swej izby, skąd przyniósł trzy jutowe zawiniątka wyciągnięte spod starej słomianki.Usiadł ponownie na werandzie.Po dłuższym milczeniu otwarł jedno zawiniątko.Znajdowała się w nim znaleziona przez nas roślina z rodzaju Datura, rodzaju żeńskiego - liście, kwiaty i torebki nasienne były całkiem uschnięte.Wyjął długi kawałek korzenia podobny kształtem do litery Y i zawiązał zawiniątko.Korzeń wysechł i skurczył się, a odgałęzienia oddzieliły się od siebie i wykrzywiły jeszcze bardziej.Don Juan położył korzeń na swym podołku i otwarł skórzany woreczek, z którego wydobył nóż.Wyciągnął uschnięty korzeń w moją stronę.- Ta część odnosi się do głowy - powiedział i wykonał pierwsze nacięcie na ogonku litery Y, przypominającej w odwróconej pozycji sylwetkę człowieka z rozstawionymi nogami.- Ta część odnosi się do serca - powiedział następnie, zagłębiając nóż w samo prawie spojenie litery Y.Odciął końce korzenia, pozostawiając mniej więcej trzy cale drewna na obu odgałęzieniach litery Y.A potem powoli i cierpliwie wyrzeźbił figurkę człowieka.Korzeń był suchy i włóknisty.Przystępując do rzeźbienia, don Juan wykonał dwa nacięcia i zeskrobał wypełniające przestrzeń między nimi włókna do głębokości nacięć.Gdy jednak zabrał się do szczegółów, sięgnął po dłuto, tak samo jak przy rzeźbieniu rąk i dłoni.Produkt ostateczny stanowiła figurka muskularnego mężczyzny z założonymi na piersi rękoma i splecionymi dłońmi.Don Juan wstał i udał się w kierunku rosnącej przy werandzie, na wprost domu, błękitnej agawy.Ujął twardy kolec wyrastający z jednego z mięsistych, centralnie położonych liści, zgiął go i przekręcił trzy czy cztery razy.Zatoczone koła spowodowały, że kolec oderwał się prawie od liścia i zwisał luźno.Wówczas don Juan odgryzł kolec, a właściwie zwarł na nim zęby i wyrwał z podłoża.Wyrwany kolec pociągnął ze sobą pasmo długich, podobnych do nici włókien, wyrastających z drewnianej części niczym biały ogon długości dwóch stóp.Nie wypuszczając kolca spomiędzy zębów, don Juan skręcił z włókien powrósło, którym skrępował nogi figurki.Obwiązywał dolną część wyrzeźbionego ciała, dopóki nie zużył całego powrósła, następnie zaś wprowadzał kolec bardzo umiejętnie, jakby to było szydło, w pierś figurki, poniżej złożonych ramion, póki ostry czubek nie wychynął raptem spomiędzy jej dłoni.Używszy ponownie zębów, wyciągnął delikatnie kolec na prawie całą jego długość.Wyglądał jak długa dzida wystająca z piersi figurki.Nie spojrzawszy na nią ani razu więcej, don Juan włożył ją do swego skórzanego woreczka.Sprawiał wrażenie całkowicie wyczerpanego.Położył się na podłodze i zasnął.Było już ciemno, kiedy się obudził.Spożyliśmy posiłek, który mu przyniosłem, i posiedzieliśmy jeszcze trochę na werandzie.Don Juan poszedł następnie na tył domu, zabierając ze sobą trzy jutowe zawiniątka.Naciął chrustu, uschniętych gałęzi i rozpalił ognisko.Gdyśmy usadowili się na wprost ognia, rozwiązał wszystkie zawiniątka.Oprócz tego, które zawierało wyschnięte kawałki żeńskiej rośliny, znajdowało się tam także to z wszystkim, co zostało z rośliny męskiej, oraz trzecie pokaźne, z zielonymi, świeżo uciętymi kawałkami tegoż czarciego ziela.Don Juan podszedł do świńskiego koryta i wrócił z kamiennym moździerzem, bardzo głębokim i wyglądającym bardziej na garnek, którego dno kończyło się łagodną krzywizną.Wygrzebał w ziemi płytkie zagłębienie, w którym umieścił moździerz.Dorzuciwszy chrustu do ognia, wziął zawiniątka z uschniętymi kawałkami żeńskiej i męskiej rośliny i wysypał całą ich zawartość do moździerza.Wytrząsnął jutę, aby mieć pewność, że we wnętrzu moździerza znalazły się najmniejsze nawet okruchy.Z trzeciego zawiniątka wydobył dwa świeże kawałki korzenia czarciego ziela.- Przygotuję je teraz dla ciebie - powiedział [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne