Józef Ignacy Kraszewski Anafielas

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.�w y l óiś popr.forma C.lm: luóiom.�x p l óiś popr.pisownia: pobliski.�x � s le s l s (trad.litew.) swaty.[przypis autorski]�x � n as (z litew.) xiążę.[przypis autorski]�x � s e óiś popr.forma N.lm: z oszczepami.ze i na y a zew i Anafielas 77Jam z częścią łupu do domu powrócił.Było to mego przyborem wesela.Ojciec oznajmił roóicóm Baniuty, Obyczaje, Zlub%7łe w przyszły tyóień córkę im porwiemyI dwie sztuk bydła za posag zapłacim.Nadszedł óień.Stryja syn, mój ele e e�x t ,Dwa óiarskie konie do wozu założyłI z przyjaciółmi po óiewkę pojechał.Wzięli Baniutę na j�j chaty proguI wiezli do nas.Na nasz�j granicyJa sam, porwawszy żagiew zapaloną,A w drugą rękę kubek z piwem biał�m,OmenBiegłem ich spotkać.Trzykroć wóz obiegłemI trzykroć piosnkę zwyczajną śpiewałem:Nie płacz, nie płacz po kryjomu,Azóm�x u swym nie daj bieó�x v.Jakeś strzegła ognia w domu,Bęóiesz u nas strzeó�x w.Ale, śpiewając, na twarz j�j patrzałem.Aez tam nie było! Zaraz zle wróżyłem.Która nie płacze po roóiców domu,I po mężowski�j nie zapłacze śmierci.Biegłem przed niemi, wróciłem do chaty,I smutny siadłem za zasłanym stołem.Wtem %7łaltis święty zpod�x x ławy swą głowęPokazał żółtą i do rąk mi przyszedł.Smutniejszy jeszcze wziąłem go na piersi.I we drzwi chaty niespokojn�m okiemPatrzałem.Aż ci turkot na podwórku. Już ele e e wiezie pannę młodą! Wołają wszyscy i naprzeciw biegną.On u drzwi konie zhukane porzucił,Wbiegł w izbę, i chciał na stołek wyskoczyć,Na który pózni�j saóą panną młodą;Ale się noga sękata złamała,Zśliznął�x y się, upadł, i z rozbitą głowąW komorze z strachu ukryć się poleciał.Zła to jest wróżba.A gdy weszli drużby,Musiano drugi stołek przygotować,%7łeby Baniutę pośród nich posaóić.Tak Mergu Wakars�y p przeszedł niewesoło:Bo przyjaciele biegali za bratem,Chcieli go wybić za złą wróżbę skoku;A stary s al n�y � kiwał smutnie głową;I, chociaż milczał, dość mówił wejrzeniem;Odmową wróżby już dla nas zle wróżył.�x t ele e e (trad.litew.) woznica wojenny.[przypis autorski]�x u óiś popr.forma C.lm: łzom.�x v e óiś popr.forma bezokol.: biec.�x w s e óiś popr.forma bezokol.: strzec.�x x óiś popr.pisownia: spod.�x y l n óiś popr.: ześliznąć.�y p e a a s (trad.litew.) �iewic wieczór.[przypis autorski]�y �s al n (trad.litew.) kapłan weselnych obrzędów.[przypis autorski]ze i na y a zew i Anafielas 78Obyczaje, Pozycja społecznaSzły pot�m ói�wki z Baniutą do dworu,Z ofiarą panu, smutną pieśń śpiewając,Prosząc, ażeby óiewictwo poddanki,Dał się przebłagać, mężowi darował,Albo datkami pozwolił okupić.Lecz srogi pan nasz śmiał się z ói�wek pieśni,Len, miód i kury, podarki wykupne,Nazad óiewczętóm wyrzucił pod nogi,A narzeczon�j kazał na noc zostać.Jam smutny sieóiał, kiedy brat przyleciałZdyszany, niosąc od dworu nowinę: Baniuta na noc we dworze została.Wykupnym datkiem pan wzgaróił, nie przyjął,Wianek zielony podeptał nogami,Na płacz i jęki śmiechem odpowieóiał.Cała się chata krzykami rozległa.Zeszli się starcy, zbieżeli się młoói;al n cóś mruczał, nie mogąc poraóić;Staruchy cicho po kątach szeptały;A jam sam jeden za stołem pozostał.Wióiałem, jak się młoóież ze mnie śmiała,Jak wszyscy na mnie ukosem patrzali.Jak ojciec, choóąc, załamawszy ręce,Próżno do Bogów modlił się domowych,A matka w kącie przy ogniu płakała. I ja myślałem od pańskiego łożaWezmę Baniutę z wiankiem rozerwanym!Ja miałbym żyć z nią! przyjąć ją za żonę!Nigdy! nie? nigdy! Lepi�j uciec z domu! Ta myśl ucieczki nie pi�rwszy raz w głowieStawała moj�j.Nieraz mnie chęć brałaUciec od ojca do świętych ołtarzów.Teraz to był mój ostatni ratunek.%7łaltis, co mi się na piersiach rozgrzewał.Zdawał się jeszcze dodawać odwagi,Zdawał się wzywać do święt�j podróży.Noc była, kiedy wyszedłem przed chatę.Wokoło luóie gwarzyli po cichu;Opodal znowu swawolny śmiech młodychSerce mi krajał, twarz wstydem oblewał.Niepostrzeżony odszedłem od chaty,Biegłem do pi�rwsz�j świątyni do Kowna,I w Antos służbę ołtarzy przyjąłem.Wielem tam cierpiał w pi�rwszych lat posłuóe!Bogowie moi przez ręce kapłanówCiężkich prób po mnie z początku żądali.Nie było nawet na modlitwę czasu Wodę mi nosić, drwa rąbać kazano,Ognia pilnować, kiedy wszyscy spali,Lub e al �y � sporząóać jeóenie.�y � e al óiś popr.forma C.lm: wejdalotom.ze i na y a zew i Anafielas 79Trudno tam pi�rwsze lata wytrwać było;Ale Auszlawis dodawał mi siły.Karmiąc Giwojte�y �, łaskę ich zyskałem.Ja jeden pot�m służyć im choóiłem,I mnie jednego w poóiemn�j świątyniNie sykiem, ale pieszczotą witały.Z sługi zostałem świątyni strażnikiem.Lżejsze to życie.Ale mi niedługoOstatek siły odebrały Bogi.Musiałem tutaj, żebrając jałmużny,Nad świętą rzeką usiąść śmierci czekać.Tęsknota, Ojczyzna I więc�j swego nie wióiałeś sioła? Zapytał Witol starego kapłana [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne