Ingulstad Fr

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Uważa pan, że powinnam spróbować zainteresować Kristiana polityką? Mówiąc mu, jakpogardliwie traktuje nas mieszczaństwo?- Tak, coś takiego miałem na myśli.Teraz jednak sądzę, że być może nie warto mówić mu,co zamierzał zrobić Asle Diriks.Kristian ma w końcu dopiero trzynaście lat, nieprawdaż?- Tak.Skończył trzynaście lat, kiedy byliśmy w Ringstad w związku ze śmiercią Emanuela.Jego urodziny minęły więc w ciszy.Zresztą i tak nie świętujemy urodzin, wśród robotników nie matakiego zwyczaju.Wang-Olafsen spojrzał na nią przerażony.- Nie obchodzicie urodzin? Nigdy nie dostajecie nawet najmniejszego drobiazgu?Elise zaprzeczyła.- Ale od niedawna zaczęliśmy dawać dzieciom prezenty na Boże Narodzenie.To Emanuelzapoczątkował ten zwyczaj, chłopcy byli wniebowzięci - uśmiechnęła się na myśl o świętach:choince, prezentach i dobrym jedzeniu.Podniosła się z fotela.- Myślę, że najlepiej będzie, jeśli pójdę już do domu.Oddam pończochy, kiedy je wypiorę.- Ależ proszę je zatrzymać! Należały do mojej żony, mnie na nic się nie przydadzą.Dampani też chustę, żeby nie musiała pani iść z gołą głową.- Zapomniałam przekazać panu pozdrowienia od ciotki Ulrikke.Tak bardzo chciała, żebyprzyszedł pan do nas na obiad w niedzielę, ale niestety nie znalazłyśmy na to czasu przed jej wy-jazdem.Mam nadzieję, że uda się w święta.- Bardzo chętnie.Rozmowa z nią była niezwykle interesująca.Z jej słów wywnioskowałem,że czuje się samotna.Odstrasza ludzi swoją rzekomą opryskliwością, ale ja odkryłem, że w głębiduszy jest dobrą osobą.Trzeba tylko podejść do niej w odpowiedni sposób.Do tego jest zabawna.Inie owija w bawełnę.Elise skinęła głową, uśmiechając się.- Peder może jej powiedzieć niemal wszystko, a ona się nie obraża.Zaśmiał się.- Wierzę.Ona wie, że Peder nie ma nic złego na myśli.Mówi to, co myśli.Poza tym mówiprawdę.Jeśli powie jej, że wygląda na poirytowaną, to prawdopodobnie ciotka jest niezadowolona ima na czole złowróżbną zmarszczkę.Odprowadził Elise do drzwi.- Proszę pozdrowić wszystkich ode mnie.Może przecież pani powiedzieć, że wstąpiła panido mnie w drodze powrotnej z miasta.Albo że historia z fotografem była nieporozumieniem.Tomniej ryzykowne niż opowiadanie, że pan Wilse zachorował.Elise skinęła głową.- Muszę dowiedzieć się, czy Asle Diriks rzeczywiście był w wydawnictwie.Wtedy będęmogła też zapytać o fotografa i butelkę.Potrząsnął głową.- Na pani miejscu nie robiłbym tego.Bardzo wątpię, żeby butelka została przesłana przezwydawnictwo Gr�ndahl & Syn, raczej było to kolejne kłamstwo Diriksa.Spojrzała na niego.- Myśli pan, że Asle Diriks w ogóle nie był w wydawnictwie?- Jestem tego niemal pewien.Nie tak świętuje się sukces autora.Wydawnictwo nigdy nieprzesłałoby butelki przez kogoś innego, żeby wzniósł toast za nich.Gdyby to był jakiś inny pisarz,poczułby się urażony takim traktowaniem.Asle Diriks z pewnością zasługuje na to, żebywydawnictwo dowiedziało się o całym zajściu, ale zapewne niewiele o nim wiedzą i prawdopodob-nie niewiele ich on obchodzi.Natomiast prawdopodobnie nie spodoba im się fakt, że była pani takałatwowierna.Boję się, że tylko się pani wygłupi.- A więc to, że książka tak dobrze się sprzedaje, też nie było prawdą.- To może być prawda, ale w takim przypadku usłyszy pani o tym osobiście od redaktora.Elise zmusiła się do uśmiechu.- Ogromnie dziękuję za pańską pomoc, panie Wang-Olafsen.Po raz kolejny okazał się panmoim aniołem stróżem, ratując mnie z opresji.Uśmiechnął się szeroko.- Nie pragnę być nikim innym, pani Ringstad.18Elise nie pojechała do wydawnictwa.Nie opowiedziała też chłopcom, co się stało, leczposzła za radą Wang-Olafsena i stwierdziła, że to było nieporozumienie i że da się sfotografowaćkiedy indziej.Wyjaśnienie zostało zaakceptowane zarówno przez panią Jonsen, jak i przezchłopców, choć wydawali się rozczarowani.Tak bardzo się cieszyli na opowieść o tym, jak to jestbyć fotografowanym.- Ale kim był ten pan w saniach? - zastanawiała się pani Jonsen.- I czy zapłacili woznicy,chociaż nie zrobiono pani zdjęcia?Elise wzruszyła ramionami.- Dla wydawnictwa taka kwota to z pewnością drobnostka.Pani Jonsen prychnęła.- Drobnostka, też coś! Mogłabyś za to kupić mięso na obiad i nowe mydło! Do tegozmarnowałaś całe przedpołudnie! Jak tak dalej pójdzie, nie skończysz książki do lata!Elise uśmiechnęła się do niej.- Ma pani rację, pani Jonsen.Napisała długi list do Hugo Ringstada, zaś Peder i Kristian poszli odwiedzić rodzicówKatinki i Svanhild, zabierając ze sobą pudełko ciastek, które specjalnie dla nich upiekła paniJonsen.Pogrzeb wyznaczony był na sobotę, dobrze byłoby więc, żeby mieli czym poczęstowaćludzi przychodzących z kondolencjami.Elise właściwie chciała dać im egzemplarz Dymu na rzece,żeby uświadomili sobie, że nie tylko oni stracili swoje dzieci w rzece, innym także przytrafiają sięnieszczęścia, bo takie po prostu jest ludzkie życie, jak powiedział Peder, ale wydawnictwo nie prze-słało jej jeszcze darmowych egzemplarzy książki.A może tylko wmówiła sobie, że dostanie ichwięcej?Nie spotkała jeszcze nikogo, kto widziałby książkę w księgarni albo ją przeczytał.Tu, nadrzeką, nikt nie wiedział, o czym pisała.Ponieważ Asle Diriks kłamał niemal na każdy temat, prawdopodobnie skłamał też, mówiąc,że zaliczka jest już w drodze.Na razie musi uzbroić się w cierpliwość.Pewnego popołudnia Elise wybrała się do Hildy, by zobaczyć, jak miewa się ona i jej małysynek.Peder został w domu, pilnując Hugo i Jensine.Hilda leżała w łóżku niczym księżniczka, wśród śnieżnobiałej, haftowanej pościeli.Kołołóżka stała kołyska, wyglądająca jak łóżeczko małego aniołka - z błękitnym, jedwabnym baldachi-mem, wstążkami i koronkami przy pościeli oraz kudłatym, żółtym misiem, siedzącym dumnie wnogach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne