Howe Katherine Zaginiona księga z Salem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Sarah pokiwała przedsobą grubym palcem, by podkreślić wagę swojej opinii.Deliverance stała obok, splatając ręce na piersi.- Stracił jedyną córkę - powiedziała cicho.- Nikt nie zna wyroków Bożych.Włożyła do buteleczki z uryną kilka metalowych szpilek, ponownie ją za-korkowała i cisnęła do kominka.Potem rozejrzała się po ziołach zawieszonychpod stropem, wybrała poszukiwaną wiązkę i także wrzuciła ją w płomienie.Po-śród dymu i trzasków susz gwałtownie zajął się ogniem, wypełniając izbę kwa-śnym, ostrym zapachem, podobnym do tego, jaki wydziela gnijące drewno.Tymczasem Deliverance mamrotała pod nosem niesłyszalne słowa.Mercy poczuła wzbierające w żołądku podniecenie, to samo, które ogarniałoją zawsze, gdy widziała matkę przy pracy.Nie wiedziała, jakie ziele matka wy-brała, ale zamierzała o to zapytać, kiedy tylko jejmość Bartlett wyjdzie.- Ty nie znałaś tej biednej Mahthy Petfahd, prawda, Mahcy? - spytała Sa-rah, zanim Deliverance zdążyła przesłać jej znaczące spojrzenie i dyskretnie po-kręcić głową.- Ech, to ci dopiero - zmieszała się Sarah.- Te zioła cuchną jakgnojówka, Liwy.Mówisz zatem, że to pomoże? - Zaśmiała się cicho.Deliverance uśmiechnęła się słabo i zawinęła więcej tych samych suszonychziół w chustę, w której Sarah przyniosła borówki.-Rozetrzyj je na proszek, wymieszaj z surowym jajkiem i odrobiną moczu, apotem gotuj nad ogniem, póki nie zrobi się maz.Kiedy ostygnie, nacieraj niąkrowie cycki, cielę powinno się zachęcić.Kiedy Sarah wzięła zawiniątko od Deliverance i schowała je do kieszeni, najej krągłej twarzy odmalowała się ulga.- To ci dopiero - powiedziała.- Ja od razu wiedziałam, że masz sposób.Mówię przecież Bahtlettowi, nie inaczej, dużo jest w hrabstwie mądrych bab, alejedna Liwy Dane potrafi zaradzić takim lekarstwem, jak trzeba.RLTZaśmiała się nieco zakłopotana, jej śmiech urwał się jednak nagle, gdy zo-baczyła niepokój na twarzy Deliverance.Sięgnęła po kapelusz i zaczęła wyco-fywać się do drzwi.- No, przecież wszyscy ludzie o tym wiedzą - powiedziała.- Wiedzą i już.Niepewnym ruchem wyciągnęła rękę i położyła ją na ramieniu Deliverance.- Bacz no, Liwy, nie frasuj się tyle.Nikt nie wierzy, że mogłabyś skrzywdzićdziecko.To tylko złośliwe gadanie.Wnet musi się skończyć.- Sarah dla pokrze-pienia uścisnęła ramię Deliverance wielkimi paluchami, skinęła głową Mercy iwyszła na dwór.Po chwili w drzwiach, tam, gdzie zniknęła, ukazał się Nathaniel Dane.Płó-cienną koszulę miał nasiąkniętą potem, ramiona i twarz przecinały mu smugibrudu z przylepionymi gdzieniegdzie wiórami.Dzwigając stertę świeżo narąba-nych drew, obszedł stół, by położyć je przy kominku.Mercy ogarnął niepokój,czy ojciec nie poskarży matce na nią, że się leniła.Z głębokich bruzd na twarzymatki i białawych plam między knykciami jej dłoni wnosiła, że cały gniew możesię skrupić na niej - niegrzecznej dziewczynce.Szybko wyłuskała kilka strącz-ków, dając prawdziwy pokaz zręczności i pilności.- Dobrze widziałem, że odchodziła stąd Sarah Bartlett? - spytał żonę Natha-niel, z hukiem zwalając drewno na podłogę, po czym wytarł dłonie w siedzeniespodni.- Ano dobrze - przytaknęła Deliverance.- Och, Nathanielu.- Głos jej się za-łamał, stłumiła szloch, przytykając do twarzy rąbek fartucha.Mąż ją objął, a onadrżąc, wtuliła twarz w jego szyję.Nathaniel głaskał ją brudną ręką po okrytejczepkiem głowie.- Ciiicho, ciicho - szeptał.Mercy popatrzyła na rodziców i uświadomiła sobie, że jeszcze nigdy niewidziała matki płaczącej.RLTROZDZIAA SI�DMYMarblehead, Massachusettspołowa czerwca1991 rokuTorebka z łoskotem ześlizgnęła się na podłogę, gdy Connie, oparta o framu-gę drzwi wejściowych, lustrowała wzrokiem parter babcinego domu.Popołu-dniowe słońce wkradało się do wnętrza przez szpary w plątaninie bluszczu zaoknami, pozostawiając na deskach podłogi nieregularne jasne plamy.Podczas jejwizyty w archiwum dom nasiąkł czerwcowym żarem, który wciskał się przezwarstwy drewna, tynku i izolacji z końskiego włosia, póki nie wypełnił całejprzestrzeni aż po najciemniejszy kąt.Najbardziej duszno było w okolicach drzwiwejściowych, przy schodach, gdzie zgęstniałe powietrze tworzyło niemal ścianę.Wchodząc głębiej do środka, Connie zawsze odczuwała pewną ulgę.Teraz, gdyjej głowę zaprzątała nowa hipoteza, gorąco panujące w domu drażniło jej skóręze zdwojoną mocą i w rezultacie była pobudzona i czujna.Naturalnym miejscemdo rozpoczęcia pracy wydawał się salonik z książkami.Mijając strome schody,kopnięciem przewróciła grzyb i ucieszyła się na dzwięk mokrego plaśnięcia, jakiwydał uderzając o przegniły kawałek podłogi.Ze skąpych relacji Grace można było wywnioskować, że Lemuel Goodwinbył niczym nie wyróżniającym się człowiekiem, który zakończył edukację naRLTszkole średniej i nie interesował się książkami.Jego rodzice pracowali jako ro-botnicy w fabryce butów, on zaś przez całe życie nie ruszył się z Marblehead.Weekendy spędzał na łowieniu homarów w więcierze, które zarzucał u wybrzeżyCat Island, niedaleko wejścia do portu.Na gzymsie kominka w salonie zacho-wało się wyblakłe prawie do białości zdjęcie: Lemuel wpatruje się w obiektyw, zdumą obejmując Grace pod ozdobną arkadą wejściową Radcliffe College.Białerękawiczki i kapelusik na głowie Grace wskazywały, że był to rok tysiąc dzie-więćset sześćdziesiąty drugi, ten sam, w którym opuściła dom.Connie potarłaramkę fotografii, zaintrygowana, dlaczego tak rzadko słyszała Grace mówiącą oswoim ojcu.Nie wiedziała nawet dokładnie, jak umarł, oprócz tego, że stało sięto nagle, na skutek wypadku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne