[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Stoi - przytaknął ściskając mi dłoń.Wymieniłem uścisk także z pozostałymi braćmi.- No więc, co chce pan wiedzieć? - zapytał Robert, gdy następna porcja wody zsokiem trafiła do naszych szklanek.- Przede wszystkim powiedzcie mi, który z waszych rozmówców wspominał oskarbie. Królik podrapał się w tył głowy.- To zabawne - powiedział.- Ale kiedy teraz o tym myślę, wydaje mi się, że mówili otym wszyscy.ROZDZIAA
PI
TYLOKALNY MIT " JAK ZNALEy

SKARB " NAZWISKA " GROy
NAPIASTUNKA DOMOWEGO OGNISKA " SZARLOTKA PANI STENI "ROZMOWA Z REZYDENTEM " 48 POCZTÓWEK " PO STEMPLU DOKA

BKA " NARADA PRZY KOLACJI " DEMOKRATYCZNA DECYZJA- Wszyscy?- Musi pan zrozumieć - tłumaczył cierpliwie  Królik - że historia trzech mnichów totaki nasz lokalny mit.Wszyscy w Zagórzu go znają od dziecka.W dodatku istniejeprzynajmniej kilka wersji opowieści.- Czy to znaczy, że legenda, którą napisałeś, jest czymś w rodzaju kompilacji?- Tak.Po prostu połączyłem kilka najpopularniejszych wątków - odparł  Królik.- Wiecie, jak nazywali się trzej mnisi? Bracia pokręcili głowami w zaprzeczeniu.- A czy ktoś z waszych informatorów mówił, czym dokładnie jest skarb? Kolejnezaprzeczenie.- W jaki sposób w takim razie chcieliście go odnalez
ć? - zdziwiłem się.- No cóż - chrząknął chłopak.- Mieliśmy się do tego zabrać w tym tygodniu, aleprzyjechali turyści i nie mieliśmy czasu.- Macie pomysł jak zacząć poszukiwania?Chłopcy zastanawiali się przez dwie minuty.Pierwszy odezwał się Robert:- Dobrze byłoby ustalić, co tak naprawdę się działo na wzgórzu klasztornym przez trzytygodnie poprzedzające śmierć jednego z mnichów i jaki przebieg miała noc, po którejprzyjechała milicja i pogotowie.- Może udałoby się nam natrafić na jakiś trop, gdybyśmy precyzyjnie zbadali historięklasztornego wzgórza - dodał  Królik.- A ja myślę, że trzeba poszukać znaków na murach -  Pimpkowi aż zaświeciły sięoczy na myśl o takiej romantycznej możliwości.- W książkach i filmach tak zazwyczajwskazuje się drogę do kosztowności.- Podoba mi się każdy z tych sposobów - pochwaliłem ich.Na twarzach chłopcówpojawiły się uśmiechy.- Ale najlepiej będzie, jeśli zaczniemy od rekonstrukcji feralnychwydarzeń sprzed pięćdziesięciu lat.W tym momencie odezwała się moja komórka.Przeprosiłem na chwilę harcerzy,wyszedłem z namiotu i odebrałem.Dzwonił pan Tomasz.- Mam dla ciebie nazwiska tych mnichów.Były w papierach z archiwum ministerstwa.- Może pan sekundę zaczekać, panie Tomaszu - poprosiłem zwierzchnika, a kiedyprzytaknął, sięgnąłem do kieszeni po notes.Położywszy go na napiętej plandece namiotu,dałem znać Panu Samochodzikowi, że jestem gotowy i słuchałem dalej:- Najstarszy z nich - kontynuował pan Tomasz - ojciec Stanisław Kozłowski liczyłsobie w 1957 roku 54 lata i kierował odbudową.Może dlatego, że zanim wstąpił do nowicjatuukończył studia konserwatorskie i odbył nawet praktyki w terenie.Podlegało mu dwóch dużomłodszych zakonników.Dwudziestodwuletni ojciec Tomasz Szewczyk i dwa lata od niegomłodszy brat Ksawery Kowalski.Akta milczą o tym, czy mieli jakieś doświadczeniekonserwatorskie.Reszta historii, którą mi opowiedziałeś, pokrywa się z dokumentami.Pracerozpoczęły się w 1957 roku, a zakończyły w 1963 z polecenia wojewody.- Który z nich zmarł na zagórskim wzgórzu? - zapytałem.- Nie myślisz chyba, że pozbawię cię przyjemności samodzielnego rozwiązaniazagadki? - prawie zobaczyłem uśmiech na pomarszczonej twarzy szefa.- A tak już na serio.W dokumentach nic o tym niestety nie ma.Jest za to jeszcze jedna interesująca informacja.Pewnie sam byś do tego niedługo doszedł, ale po co wyważać otwarte drzwi? Zagórskimproboszczem w 1963 roku był ksiądz Grzegorz Wilk.Bardzo zaangażował się w odbudowę.Niestety już z nim raczej nie porozmawiasz.- Dlaczego?- Bo w 1963 roku miał 85 lat, czyli dzisiaj liczyłby ich sobie ponad 130.Ale może udaci się dotrzeć do ówczesnego wikariusza.Ksiądz Piotr Trębacz liczył sobie wtedy zaledwiedwadzieścia siedem wiosen, więc.- Więc teraz ma ponad 70 lat.Nie zaszkodzi o niego popytać.Dzięki za trop, panieTomaszu!- Nie ma za co.I radzę ci, żebyś lepiej szybko rozwiązał tę zagadkę.- Czemu miałbym się spieszyć?- %7łebyś zdążył wypocząć - powiedział szef tonem surowego dyrektora, którym nigdynie był.- Nawet nie wiesz, ile papierkowej roboty czeka na ciebie w ministerstwie.Z
miejąc się, wymieniliśmy pożegnalne uprzejmości i wróciłem do namiotu, którywypełniało napięte oczekiwanie.- Dzwonił mój szef - wyjaśniłem, wpatrującym się we mnie harcerzom.- Podał minazwiska trzech mnichów - powiedziałem im, jak się nazywali, ale o żadnym z zakonnikównigdy nie słyszeli.Za to gdy wymieniłem nazwisko dawnego wikarego, w ich oczachzaświeciły ogniki ekscytacji.- Ksiądz Trębacz mieszka na plebanii - powiedział  Królik.- Jest u nas rezydentem.Plebania, niezbyt duży, prosty i na pierwszy rzut oka stary budynek pobielonywapnem stał niedaleko kościoła parafialnego.Wchodziło się do niej przez drewniane drzwi zkołatką w kształcie anioła, którą ująłem w dłoń, nie znalazłszy dzwonka.Poczułem się naglejak staropolski pielgrzym, których rzesze przybywały tu przez setki lat, by zgiąć kolana przedcudownym, pięknym obrazem przedstawiającym Zwiastowanie, pochodzącym z XVI wieku iprzechowywanym w kościele parafialnym.- Z
miało - zachęcił mnie  Królik , który stał z braćmi za moimi plecami.Trzymając wdłoni metalową obręcz uderzyłem nią kilka razy w lite drewno drzwi.Po chwili otworzyłanam starsza gosposia w białym fartuszku, z włosami związanymi w kok z tyłu głowy.Zlustrowała nas bacznym spojrzeniem.Ledwie dostrzegła  Królika , jej wzrok złagodniał ipowiedziała do średniego z braci:- Dzień dobry, Andrzejku.Przyprowadziłeś nam gości?- Dzień dobry, pani Steniu -  Królik zrobił śmiały krok do przodu.- ten pan jest zMinisterstwa Kultury i Sztuki - wskazał na mnie.- I chciałby porozmawiać z księdzemTrębaczem.- W jakiej sprawie? - zainteresowała się kobieta, skupiając na mnie swe przenikliwespojrzenie.- Chodzi mi o historię parafii - odparłem szybko, unikając jej wzroku.- Wejdz
cie - uchyliła drzwi i wpuściła nas do chłodnej i ciemnej sieni, której jedynewyposażenie stanowiła prosta ławka i komódka na buty [ Pobierz całość w formacie PDF ]