Blaedel Sara Louise Rick 3 Tylko jedno życie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Storm niewiele jej zdradził oprócz tego, iż pamiętnikprzemawia za tym, że obie te sprawy się łączą.- Nic pani nie powiedzieli? - spytała Camilla, gdy Sadanie zareagowała na tę informację.- Policja twierdzi, że na razie nie wrócą do domu.- Sadakurczowo ściskała w ręce filiżankę, jakby chciała ogrzaćsobie palce.- Nie wiem, co się teraz stanie.Camilli zależało na uspokojeniu kobiety, ale zarazem niechciała wzbudzać fałszywych nadziei.- A co pani zdaniem policja mogła wyczytać z pamięt-nika Samry? Przecież nie zatrzymaliby dwóch osób, nie ma-jąc ku temu powodów.Sada się nie odezwała, Camilla jednak wyczuła, że kobie-ta walczy ze sobą, a w tej walce główną rolę odgrywały wąt-pliwości i zaufanie.- Ja nic nie wiem - stwierdziła w końcu i wypiła łyk her-baty.Aida zjadła oba kawałki ciasta, więc matka wyciągnęła ztorby blok rysunkowy i pudełko z puzzlami.Rozłożyła napodłodze nieduży dywanik, kazała dzieciom usiąść na nim izająć się zabawą.Dziewczynka bez protestów podeszła domatki, wzięła od niej zabawki i chwilę pózniej dzieci bawiłysię już na podłodze.Z Markusem nigdy by mi się to nie uda-ło, pomyślała Camilla.- Czy pani wie, jaki to może mieć związek z DicteM�ller? - spytała, chociaż trochę się obawiała, że naciskaSadę zbyt mocno.307- One się przyjazniły - padła odpowiedz.- Chce pani przez to powiedzieć, że córka mogła sięzwierzyć przyjaciółce? - drążyła Camilla.Sama też się jużtego domyśliła.Sada lekko skinęła głową.Trudno było stwierdzić, czymówi prawdę, czy też po prostu boi się wyjawić, co ukrywa-ła Samra.Ale przynajmniej przyznała, że coś takiego było.- Spróbujmy przyjąć sposób myślenia policji: śledczyzałożyli, że doszło do honorowego zabójstwa.- zaczęłaCamilla i poprosiła, by Sada zastanowiła się, co też mogłowywołać gniew ojca.Czuła, że kobieta w głębi ducha boi się, iż mąż naprawdęprzestał nad sobą panować i w przypływie wściekłości zabiłcórkę.Ale Sada kategorycznie zaprotestowała.- Takie rzeczy nigdy się nie zdarzają, dopóki o tym, cosię stało, nie dowie się ktoś spoza rodziny - wyjaśniła powo-li, jakby ważyła każde słowo.- Moja córka nie zrobiła nictakiego, o czym nasza rodzina by wiedziała.Camilla poprosiła, żeby Sada spróbowała jej to jakoś wy-jaśnić.- Dziewczęta giną wtedy, gdy nie można obronić honorunajbliższej rodziny przed dalszą.Sada sięgnęła po papierową serwetkę Camilli i długopis.Narysowała nieduże kółko.- To jest moja rodzina z Dysseparken.Otoczyła kółeczko większym kręgiem.- A to jest reszta naszej rodziny, która mieszka w Danii.Pojawił się kolejny, już trzeci pierścień.308- To nasza rodzina w ar-Rabba.Uważnie popatrzyła na Camillę i dotknęła czubkiem dłu-gopisu dwóch zewnętrznych kręgów.- Kiedy ci się dowiedzą, że są problemy z córką z tegośrodka, to chcą, żeby ją przywołać do porządku.Jeśli to sięnie uda, wszystko może się zle skończyć.KochaliśmySamrę.Jeśli tutaj są jakieś problemy - przesunęła długopisdo środkowego kółka - rodzice pomagają swojemu dziecku.Tutaj nie kończy się zle.Camilla uniosła brwi, starając się to zrozumieć.- To znaczy, że aby doszło do honorowego zabójstwa,wieść o nieposłuszeństwie dziewczyny musi się wydostaćpoza krąg najbliższej rodziny?Sada pokiwała głową.- A o tych problemach z Samrą nie wiedział nikt pozanajbliższą rodziną?Kobieta znów pokiwała głową, najwyrazniej nieświado-ma, że w tej chwili właśnie potwierdziła, iż jakieś problemyz Samrą jednak były.Wstała i zaczęła szybko pakować za-bawki dzieci, dziękując za herbatę.- Nie potrafię tak tego wytłumaczyć, żeby policja zro-zumiała - dodała już w drzwiach.Camilla długo siedziała zamyślona.Nie wątpiła, że Sadaczuje się schwytana w potrzask reguł obowiązujących wświecie, z którego się wywodziła, ale nie miała też pewności,co spotkało córkę.Gdy chwilę pózniej Camilla wychodziła zrestauracji, jej spojrzenie zatrzymało się na gromadce wy-rostków po drugiej stronie ulicy.Otoczyli kręgiem Sadę,309nie dopuszczając jej do budynku dworca.Camilla szybkopodbiegła do niedużej grupki, przecisnęła się między mło-dymi ludzmi, odgradzając ich od Sady, i głośno oświadczyła,że jeśli nie zostawią rodziny w spokoju, wezwie policjęszybciej, niż zdążą powtórzyć a w słowie Arabus , któredotarło do jej uszu.Ale chłopcy, zamiast się rozejść, na co liczyła Camilla,zaczęli agresywnie przysuwać się coraz bliżej.Domyślałasię, że mają od szesnastu do osiemnastu lat, a wściekłość namatkę Samry otaczała ich jak gęsty dym.- Morderczyni! - wrzasnął któryś za kobietą, gdy wraz zdziećmi usiłowała się wycofać.Wieści o zatrzymaniu jej męża i syna rozeszły się szybko,a w mieście tak małym jak Holb�k na reakcję nie trzebabyło długo czekać.Camilla, słysząc płacz Aidy, z wściekłością ruszyła naprowodyra.- Co ty, u diabła, wyprawiasz, wypierdku? - warknęła iraczej wyczuła, niż zobaczyła, że dwóch chłopaków się nanią zamierzyło.Wyciągnęła z torebki legitymację prasową.-Jeśli macie w sobie gniew, który chcecie wykrzyczeć, tomożecie opowiedzieć o nim mnie, a nie kobiecie spokojnieidącej ze swoimi dziećmi.To obrzydliwe!Udała, że nie słyszy, jak mówią, żeby się zamknęła i wnic nie mieszała, zignorowała też potrącenie w lewe ramię.Nie spuszczała oczu z chłopaka, do którego się zwróciła.- Dopóki nikt nie został skazany za zabójstwo, masz310milczeć i nikogo nie atakować.Natomiast ja naprawdę chęt-nie opiszę waszą złość i możliwe, że uda mi się nawet za-mieścić wasze zdjęcie w gazecie - dodała, z trudem skrywa-jąc sarkazm.Odwróciła się i poszła za Sadą, która spieszyła się do au-tobusu.Obserwowała Jordankę, dopóki ta bezpiecznie niewsiadła.Kiedy autobus odjechał, chłopcy już zniknęli.Posiedzenie sądu zaczęło się o trzeciej i wszystko poszłopo myśli policji.Cała grupa śledcza słuchała, jak sędzia po-twierdza istnienie uzasadnionych powodów do podejrzeń ipostanawia o aresztowaniu ojca i syna na dwa tygodnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne