[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdy zabrakÅ‚o chrapania i gÅ‚Ä™bokich oddechów, iluzja kokonunatychmiast prysÅ‚a.Gorzej, bo jej miejsce zajęła nie-dajÄ…ca spokojuzagadka.Ja nie spaÅ‚em, ponieważ myÅ›laÅ‚em o Françoise, ale dla-czego nie spali inni? Pół godziny zajęło mi wydedukowanie, żepewnie denerwujÄ… siÄ™ pogrzebem Stena.Zagadka przestaÅ‚a mnie drÄ™czyć i pięć minut póz
niej zasnąłem.Z prochu powstałeśMimo odoru rozkładającego się Stena (ze śpiwora wychynęły je-go stopy i w tym samym momencie wszystkich zalała fala gorącegosmrodu) pogrzeb nie był pozbawiony godności.Stanęliśmy kręgiemnad grobem, który Jean wykopał poprzedniego dnia na tyle bliskowodospadu, żeby roztaczał się stamtąd piękny widok, i na tyle dale-ko, żeby trupi jad nie zatruł nam wody.Potem Sal powiedziała kilkasłów o pełnym poświęcenia zaangażowaniu Stena w sprawy koloniii o tym, że bardzo będzie go nam brakowało.Po Sal wystąpił Unhy-gienix, szef kucharzy.Mówił, że Sten zawsze łowił wielkie ryby,może niekoniecznie smaczniejsze niż te małe z laguny, lecz to wła-śnie dzięki nim koloniści mogli chodzić z pełnymi brzuchami.Pod-kreślił też, że chociaż Sten nie należał do animatorów życia towa-rzyskiego na polanie, chętnie uczestniczył w niedzielnych rozgryw-kach piłkarskich i nigdy nie faulował.Tę ostatnią uwagę tłum przy-jął cichym pomrukiem aprobaty.Nikt nie robił wrażenia zdenerwowanego do chwili, gdy zaczęli-śmy zasypywać grób.Wówczas kilka dziewcząt się rozpłakało.268Najgłośniej szlochała Ella, gdyż, jak wszyscy kucharze, miała zeStenem o wiele częstszy kontakt.Tak czy inaczej, nie dziwiłem się,że płaczą, gdyż widok śpiwora powoli ginącego pod warstwą ziemichwytał za serce.Zrozumiałem wtedy, jak ostateczna jest nieobec-ność Stena na tym świecie.Potem Bugs ustawił na mogile drewniany nagrobek.Trzeba od-dać mu sprawiedliwość i przyznać, że naprawdę się postarał: na-grobek był pięknie rzez
biony, a wokół imienia Stena widniałyozdobne zawijasy.Gdybym chciał się do czegoś przyczepić, zauwa-żyłbym pewnie, że brakuje tam nazwiska i daty urodzenia.Sęk wtym, że Christo nie był w stanie nam tego powiedzieć, a Karl niechciał, dlatego nie mogliśmy nic na to poradzić.Ale może tak byłolepiej.Nazwiska symbolizowały łączność ze światem zewnętrznym,więz
z domem i rodziną, dlatego nigdy ich nie używaliśmy ani o nienie pytaliśmy.To zabawne, bo gdybym z jakichś niewytłumaczal-nych powodów chciał dzisiaj prześledzić losy ludzi, których pozna-łem na plaży, za wskazówkę mogłaby mi posłużyć jedynie ich naro-dowość i coraz bardziej zamazany obraz twarzy.* * *W trakcie pogrzebu zastanawiałem się, w którym momencie Salwygłosi swoją mowę na temat napięć w kolonii.Myślałem, że zrobito nad grobem i pewnie miała taki zamiar, lecz zmieniła go, czująctrupi odór.Tak, smród przeszkadzał.Chociaż słuchaliśmy uważnie ijej, i Unhygieniksa, to kiedy ziemia zasypała dziurawy śpiwór,wszyscy cicho odetchnęli z ulgą.Sal przystąpiła do ataku, gdy uroczystość dobiegła końca.Jedruszył w kierunku polany - spieszył się, bo chciał jak najszybciejwrócić do Christa - lecz ona natychmiast go zatrzymała.- Zaczekaj, Jed! - zawołała ponad naszymi głowami, stając napalcach.- Nie rozchodz
cie się.Chcę wam powiedzieć coś ważnego iwszyscy muszą tego wysłuchać.Jed zmarszczył brwi, mimo to przystanął.Nie tylko on był za-skoczony, inni też.Zauważyłem również pełne wyczekiwania minyna twarzach członków grupy Bugsa i ku swej konsternacji stwier-dziłem, że jest w nich coś niepokojąco butnego.Ale bardziej269zaniepokoił mnie fakt, że u boku Sal stanął Bugs.W normalnychokolicznościach nie byłoby w tym nic dziwnego, lecz próbując za-trzymać Jeda, Sal zrobiła kilka kroków do przodu, a wówczas Bugsruszył za nią, odpychając na bok Cassie.Zwymyślałem siebie wduchu za to, że zapomniałem przekazać wiadomość przyjaciołom.- W porę ostrzeżony, w porę uzbrojony - mruknąłem, nie zważa-jąc na Keaty'ego, który posłał mi pytające spojrzenie.Sal klasnęła w dłonie.- Posłuchajcie.Najpierw usiądz
cie, żebyście mnie widzieli.iżebym mogła utwierdzić się w przekonaniu, że wspólnymi siłamipotrafimy organizować nie tylko pogrzeby.Wymieniwszy spłoszone spojrzenia, usiedliśmy na trawie.Cobyło do przewidzenia, Bugs stał dłużej niż pozostali.Sal odczekała,aż się usadzimy, i kiwnęła głową.- Gdyby ktoś nic nie wiedział albo o niczym nie słyszał - zaczęła- wyjaśniam, że będę mówiła o atmosferze w obozowisku.Będę otym mówiła, gdyż nie mam wyboru.Ponieważ wy rozmawiacie otym tylko w małych, boleśnie rzucających się w oczy grupkach.Tu spojrzała na Bugsa, jednakże moje zdumienie było niczym wporównaniu ze zdumieniem, jakie ogarnęło jego.Spiekł raka, a namoich ustach wykwitł szeroki uśmiech.Dotrzymała słowa: miałobyć bez protekcji, jest bez protekcji - pomyślałem z aprobatą i nagleprzyszło mi do głowy, że w ich układzie mogą istnieć ukryte animo-zje.Z rozkoszą wyobraziłem sobie, jak Sal go odtrąca i jak zdegra-dowany Bugs spada z piedestału na łeb na szyję [ Pobierz całość w formacie PDF ]