§ Jandy Nelson Niebo jest wszedzie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Takiego napadu histeriinie mieliśmy od miesięcy.- Ciocia Pindzia! Ciocia Pindzia! - kwiczy Gram między atakamiśmiechu.Ciocia Pindzia to imię, które Bailey i ja nadałyśmy jejśmiechowi, bo wpada bez zapowiedzi jak szalona krewna, która pojawiasię pod drzwiamiz różowymi włosami, walizką pełną balonów i nie zamierza się wynosić.Gram sapie:- O rety, o rety, myślałam, że wyjechała na dobre.Joe całkiem niezleznosi ten wybuch.Rozparł się nakrześle, balansuje na dwóch tylnych nogach; wygląda na ubawionego,jakby patrzył na.cóż, jakby patrzył na trójkę ludzi o złamanych sercach,którym odbija szajba.Wreszcie uspokajam się na tyle, by wyjaśnić mu, zełzami w oczach, wstrząsana resztkami chichotu, historię rośliny.Jeśli dotej pory jeszcze nie pomyślał, że wszedł do miejscowego wariatkowa, toteraz już na pewno tak.Ku mojemu zdumieniu nie wymyśla żadnejwymówki i nie ucieka za drzwi, ale przyjmuje tę kłopotliwą sytuacjęcałkiem poważnie, jakby naprawdę przejmował się losem brzydkiego,chorego kwiatka, który już nie odżyje.Po śniadaniu Joe i ja wychodzimy na werandę, którą wciąż spowijaniesamowita poranna mgła.Ledwie siatkowe drzwi zamykają się za nami,mówi:- Jeden utwór - jakby od naszego spotkania na drzewie upłynęła tylkochwila.Podchodzę do barierki, opieram się o nią siedzeniem i zakładam ręce napiersi.- Ty graj.Ja posłucham.- Nie rozumiem tego - mówi.- O co chodzi?- Chodzi o to, że nie chcę.- Ale dlaczego? Ty wybierz.Wszystko jedno co.- Powiedziałam ci, że nie.Zaczyna się śmiać.- Jezu, czuję się, jakbym namawiał cię na seks czy coś.- Każda kroplakrwi w promieniu dziesięciu kilometrów spływa do moich policzków.-No przestań.Wiem, że masz ochotę.- żartuje, unosząc brwi jak totalnydebil.Tak naprawdę mam ochotę schować się pod werandą, alejego gigantyczny uśmiech rozśmiesza mnie.- Założę się, że lubiszMozarta - mówi, kucając, żeby otworzyć futerał.- Wszyscy klarneciścilubią.- A może jesteś wyznaw-czynią sakralnej muzyki Bacha? -Spogląda na mnie spod zmrużonych powiek.- Niee, nie wyglądasz nataką.-Wyjmuje gitarę, siada na brzegu stolika do kawy i kładzie ją sobiena kolanie.- Już wiem.%7ładna klarnecistka, która ma w sobie trochę życia,nie oprze się cygańskiemu jazzowi.- Gra kilka gorących akordów.- Mamrację? Albo.wiem! - Zaczyna dłonią wybijać rytm na pudle, stopą tupiew podłogę.- Dixieland!Ten gość jest pijany życiem, myślę; przy nim Kandyd wychodzi nazrzędę.Czy on w ogóle wie, że istnieje śmierć?- Więc czyj to był pomysł? - pytam go.Przestaje bębnić palcami.- Jaki pomysł?- %7łebyśmy zagrali razem.Powiedziałeś.- Ach, to.Marguerite St Denis jest starą przyjaciółką rodziny i szczerzemówiąc, właśnie ją obwiniam za nasze wygnanie tutaj.Być możewspomniała coś, że niejaka Lennie Walker joue de la clarinette comme unr ve.-Wywija dłonią w powietrzu jak Marguerite.- Elle joue � ravir, demerveille"1.Czuję przypływ czegoś, wszystkiego - paniki, dumy, poczucia winy,mdłości - tak silny, że muszę się przytrzymać barierki.Jestem ciekawa, cojeszcze mu powiedziała.- Quelle catastrophe** - ciągnie Joe.- Bo widzisz, ja myślałem, że jestemjej jedynym uczniem, który gra jak marzenie.- Widocznie mamskołowaną minę, bo* joue de la clarinette comme unr ve.(fr.) -gra na klarnecie jakmarzenie; gra porywająco, zachwycająco.** quelle catastrophe (fr.) - co za katastrofa.wyjaśnia: - We Francji.Uczyła w konserwatorium, praktycznie co roku wwakacje.Kiedy przetrawiam fakt, że moja Marguerite jest też Marguerite Joego,widzę, jak Big przetacza się w oknie z miotłą nad głową, znów szukającstworzeń do wskrzeszenia.Joe chyba nie zauważa, i chyba na całeszczęście.Dodaje:- %7łartowałem, oczywiście.Klarnet nigdy nie był moją najmocniejsząstroną.- Słyszałam co innego - mówię.- Podobno grasz bajecznie".- Rachel nie ma najlepszego słuchu - stwierdza rzeczowo, bezuszczypliwości.Jej imię zbyt łatwo pada z jego ust, jakby wypowiadał jebez przerwy, pewnie tuż przed pocałunkiem.Czuję, że znów sięczerwienię.Patrzę w dół, zaczynam oglądać swoje buty.Co się ze mnądzieje? Seryjnie.On chce tylko, żebyśmy pograli razem jak normalnimuzycy.I nagle słyszę:- Myślałem o tobie.Nie mam odwagi na niego spojrzeć, boję się, że tylko mi się przyśniły tesłowa, ten słodki, niepewny ton.Ale jeśli tak, to śni mi się ich więcej.- Myślałem o tym, jaka jesteś potwornie smutna i.Przestał mówić.I co?Unoszę głowę i widzę, że on teżogląda moje buty.- Okej - mówi, patrząc mi w oczy.- Miałem taką wizję, jak trzymamy sięza ręce, gdzieś na Wielkiej Aące czy w podobnym miejscu, i wznosimysię w powietrze.Wróć - tego się nie spodziewałam, ale mi się podoba.- A la święty Józef? Kiwa głową.- Zapaliłem się do tego pomysłu.- A jak startujemy? - pytam.- Rakietowo?- Nie no, to takie wzbicie się bez żadnego wysiłku, w stylu Supermana.-Unosi jedną rękę, drugą chwyta gitarę i przesuwa do tyłu, żebyzademonstrować.- No wiesz.Wiem.Wiem, że uśmiecham się na sam jego widok.Wiem, że to, coprzed chwilą powiedział, rozmraża coś we mnie.Wiem, że gruba kurtynamgły wokół werandy ukrywa nas przed światem.Chcę mu powiedzieć.- To nie to, że nie chcę grać z tobą - mówię szybko, żeby nie stracićodwagi.- Tylko że, no nie wiem, jest inaczej.Granie jest inne.-Wyduszam resztę.- Nie chciałam być pierwszym klarnetem, nie chciałamgrać solówek, po prostu nie chciałam.Schrzaniłam przesłuchanie.celowo.- Po raz pierwszy powiedziałam to na głos, komukolwiek, i ulgajest wielka jak planeta.Mówię dalej: - Nie cierpię solówek, chociaż tytego pewnie nie rozumiesz.To jest takie.- Macham ręką w powietrzu,nie mogę znalezć słów.Ale nagle celuję palcem w stronę WąwozuSamobójcy.- To jest jak przeskakiwanie z kamienia na kamień w rzece,ale w gęstej mgle, i jesteś sam, i każdy krok jest.- Jest czym?Nagle dociera do mnie, jak idiotycznie to musi brzmieć.Nie mam pojęcia,o czym mówię.Najbledszego pojęcia.- Nieważne - mówię.Joe wzrusza ramionami.- Mnóstwo muzyków boi się dać plamę.Słyszę jednostajny szum rzeki, jakby mgła rozstąpiła się, żeby przepuścićdzwięk.Ale to nie jest tylko trema.Marguerite też tak myślała.Myślała, żedlatego zrezygnowałam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne