Wiktor Hugo Nędznicy tom II

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ona to zrobi rzekł cicho Th�nardier do Brujona i brzuchomówcy.Przytaknęła ruchem głowy i dodała: Zaczynając od mojego ojca! Th�nardier zbliżył się do niej. Ręce przy sobie, panie starszy! zawołała.Cofnął się, mrucząc pod nosem: Co jej się stało? i dodał: Ach, ty suko!!Eponina wybuchnęła jakimś straszliwym śmiechem. Jak się wam podoba, ale nie wejdziecie.Nie jestem suką, bo jestem córką wilka.Jest wassześciu wielka rzecz! Jesteście mężczyznami, ja jestem kobietą, ale nie boję się was, wcale sięnie boję.Ruszajcie do diabła, bo już mnie nudzicie.Idzcie, gdzie chcecie, ale tu nieprzychodzcie, zabraniam wam tego! Wy z nożami, ja z pantoflem wszystko mi jedno, zbliżciesię tylko.Postąpiła krok ku bandytom.Była straszna.Zaczęła się znowu śmiać. Dalibóg, niczego się nie boję.I tak latem będę głodna, zimą będę marzła.Głupie te chłopy,myślą, że nastraszą dziewczynę! Czym? Pęknąć można ze śmiechu! Dlatego, że macie kochanki,152szurgoty, co się chowają pod łóżko, kiedy na nie krzykniecie, to się wam zdaje, żeście tacystraszni? Ja się niczego nie boję!Utkwiła wzrok w Th�nardierze i powiedziała: Nawet ciebie!I mówiła dalej, wodząc po bandytach krwawymi zrenicami widma: Co mi szkodzi, jeżeli jutro znajdą mnie tu na bruku, zadzganą nożem przez ojca, albo za rokwyłowią mnie w Saint-Cloud razem ze starymi korkami i trupami potopionych psów!Musiała przerwać, gdyż wstrząsnął nią atak suchego kaszlu; oddech jej wydobywał sięchrapliwie z wątłej piersi.Bandyci, zdumieni i zirytowani, że jedna dziewczyna krzyżuje ich plany, odeszli w cień zalatarnią i tu zaczęli się naradzać.Ich gwałtowne gesty zdradzały upokorzenie i wściekłość.Eponina tymczasem przyglądała im się ze spokojnym i groznym wyrazem twarzy. Coś w tym jest rzekł Babet. Ona ma jakiś powód.Może się zakochała w psie? Swojądrogą szkoda okazji.Dwie kobiety i stary, który mieszka od tyłu.W oknach wiszą niezgorszefiranki; Stary to pewnie %7łyd.Myślę, że interes jest dobry. W takim razie wy wejdzcie zawołał Montparnasse. Wezcie się do roboty, a ja zostanę tuz dziewczyną i jeżeli piśnie.Błysnął ostrzem noża, który trzymał otwarty w rękawie.Th�nardier milczał i zdawał się zgóry przyjmować decyzję.Brujon, który uchodził prawie za wyrocznię i jak wiadomo, nastręczył robotę , jeszcze się nie odezwał.Stał, jakby głęboko zamyślony.Miał opinięczłowieka, który nie cofa się przed żadnym niebezpieczeństwem, i wszyscy wiedzieli, że raz dlakawału obrabował posterunek żandarmerii.Oprócz tego układał wiersze i piosenki, co mudawało wielki autorytet.Babet zapytał go: Cóż, Brujon, nic nie mówisz?Brujon milczał jeszcze przez chwilę, potem kilka razy na różne sposoby potrząsnął głową i nakoniec zdecydował się przemówić: Posłuchajcie: dziś rano widziałem dwa bijące się wróble, wieczorem spotykam kłótliwąkobietę.To zły znak.Idzmy stąd.I poszli.Odchodząc Montparnasse mruczał: Wszystko jedno, ale gdyby co do czego, tobym ją stuknął.Babet odpowiedział: Ja nie.Nie podnoszę ręki na płeć piękną.Na rogu ulicy zatrzymali się i po cichu wymienili kilka zagadkowych zdań następującej treści: Gdzie będziemy spać tej nocy? Pod Paryżem. Th�nardier, masz przy sobie klucz od kraty? Pewnie, że mam.Eponina, która ich nie spuszczała z oczu, zobaczyła, że zawracają w stronę, z której przyszli.Wstała i cichaczem poczołgała się za nimi wzdłuż murów i domów.Odprowadziła ich tak aż dobulwaru.Tu się zatrzymała, widząc tych sześciu mężczyzn znikających w ciemnościach, jakbysię w nich roztapiali.153Mariusz tak bardzo wraca do rzeczywistości,że zostawia Kozecie swój adresPodczas kiedy pies w ludzkiej postaci pilnował kraty ogrodu i bandyci ustępowali wobecuporu jednej dziewczyny, Mariusz rozmawiał z Kozetą.Nigdy niebo nie było gwiazdzistsze i piękniejsze, drzewa bardziej drżące i zapach ziółbardziej przenikliwy; nigdy śpiew ptaków usypiających w listowiu nie był tak czarowny; nigdywszechświat harmonią swej pogody nie wtórował lepiej wewnętrznej muzyce miłości; nigdyMariusz nie był bardziej zakochany, szczęśliwy, pełen zachwytu.Ale zastał Kozetę smutną.Widocznie płakała, gdyż miała oczy zaczerwienione.Pierwszym słowem Mariusza było: Co ci jest?Ona odpowiedziała: Zaraz ci powiem.Potem usiadła na ławce przy ganku i kiedy on siadał przy niej, drżący z niepokoju, mówiładalej: Dziś rano ojciec mi powiedział, żebym się przygotowała do podróży, bo ma załatwić jakieśsprawy i pewno wyjedziemy.Mariusz zadrżał od stóp do głów.Nie wyrzekł ani słowa.Kozeta czuła tylko, że ma rękę bardzo zimną.Z kolei ona zapytała: Co ci jest?Odpowiedział tak cicho, że ledwie usłyszała: Nie zrozumiałem, co powiedziałaś [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne