[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Obok etycznej umywalki wisiało sięgające podłogi lustro.Byłozaparowane, ale i tak odbijało zarys jej nagiego ciała.Stanęła bokiem i obejrzała swoje nogi.Nie chciała podziwiać swoich wdzięków, tylko obejrzeć mapę sińców.Rwący ból w łydkachuzmysłowił jej to, co najważniejsze.%7łe wciąż jeszcze żyje.Spojrzała na wannę.Nie, nie da im tej satysfakcji.Stawi im czoło.Włożyła płaszcz kąpielowy, zawiązała pasek i odsunęła ciężką metalową zasuwkę wdrzwiach.W pokoju było nawet cieplej.Dzięki parowemu ogrzewaniu było w nim i takznośnie, ale płonący w kominku ogień wytworzył prawdziwie ciepłą atmosferę.Płomieństrzelał wesoło, wypełniając pokój ciepłą czerwonawą poświatą.Jedynym poza nim z
ródłemświatła było kilka świec obok łóżka, co dodatkowo podkreślało domową atmosferę.W pokoju nie było elektryczności.Wprowadzając ich tu Anna Sporrenberg z dumą wyjaśniła, że większość zużywanej wzamku energii ma pochodzenie geotermiczne i opiera się na pomyśle sprzed ponad stu lat.Jego autorem był urodzony we Francji niemiecki inżynier Rudolf Diesel - ten sam, którypóz
niej wynalazł silnik wysokoprężny.Mimo to energia elektryczna była ściślereglamentowana i przeznaczano ją niemal wyłącznie na potrzeby określonych części zamku.Ich sypialnia do nich nie należała.Painter uniósł głowę i spojrzał na Lisę.Po kąpieli jego włosy sterczały niesfornie nawszystkie strony, co nadawało mu zawadiacki, chłopięcy wygląd.Był boso i miał na sobieidentyczny płaszcz kąpielowy.Wyciągnął do Lisy kubek z parującym płynem.- Herbata jaśminowa - powiedział, zapraszając ją ruchem ręki na kanapę przedkominkiem.Na stoliku stał talerz z serem i plastrami rostbefu, bochenek ciemnego chleba, na tacystała musztarda, miseczka czarnych jagód i mały dzbanuszek śmietanki.- Nasza ostatnia wieczerza? - uśmiechnęła się Lisa.Chciała, żeby zabrzmiało topogodnie, ale nie bardzo się to udało.Czuła, że od rana zaczną ich dręczyć przesłuchaniami.Painter usiadł na kanapie i poklepał miejsce obok siebie.Lisa dołączyła do niego.Zabrał się do krojenia chleba, a ona wzięła kawałek ostrego cheddara.Uniosła go doust, powąchała i odłożyła.Nie miała apetytu.- Powinnaś coś zjeść - upomniał ją Painter.- Po co? %7łeby być silniejsza, kiedy zaczną nas faszerować narkotykami?Zwinął w rulonik plaster wołowiny i wsunął do ust.- Nic nigdy nie jest z góry przesądzone - powiedział z pełnymi ustami.- Jeśli życieczegokolwiek mnie nauczyło, to właśnie tego.Lisa nie wyglądała na przekonaną.- Więc co? - pokręciła głową - mamy czekać w nadziei, że coś się wydarzy, tak?- Osobiście wolę mieć jakiś plan.Spojrzała na niego pytająco.- I co, masz?- Bardzo prosty.Nie wymaga strzelania ani rzucania granatami.- Mianowicie?Painter przełknął mięso i zwrócił ku niej twarz.- Oparty na czymś, co zaskakująco często się sprawdza.- Ale na czym? - ponagliła go niecierpliwie.- Na szczerości.Opuściła ramiona i oparła się o kanapę.- Rewelacja - mruknęła niechętnie.Painter wziął do ręki kromkę chleba, posmarował gruboziarnistą musztardą, położyłplaster rostbefu, a na wierzch kawałek cheddara.- Zjedz to - rozkazał, wyciągając do niej rękę.Westchnęła i przyjęła kanapkę, ale głównie po to, by zrobić mu przyjemność.Drugą taką samą przygotował dla siebie.- Jestem dyrektorem oddziału DARPA o nazwie Sigma.Specjalizujemy się wzwalczaniu niebezpieczeństw grożących Ameryce i w tym celu zatrudniamy byłych żołnierzysił specjalnych.Jesteśmy siłą uderzeniową DARPA w operacjach poza granicami kraju.Lisa żuła kawałek skórki od chleba, czując na języku palący smak musztardy.- Czy to znaczy, że możemy liczyć na interwencję twoich komandosów?- Bardzo wątpliwe.Nie w skali czasowej, z jaką mamy tu do czynienia.Stwierdzenie,że moich zwłok nie ma wśród ofiar pożaru klasztoru musi zająć kilka dni.- No to nie bardzo rozumiem.Painter uniósł rękę.- Chodzi mi o to, żeby postawić na szczerość.Wyjawić wszystko szczerze i otwarcie izobaczyć, do czego nas to doprowadzi.Coś już przyciągnęło uwagę Sigmy do tego miejsca.Doniesienia o dziwnych zachorowaniach.Skąd po latach funkcjonowania w pełnejkonspiracji nagle tyle wpadek w ciągu paru ostatnich miesięcy? Nie wierzę w zbiegiokoliczności.Podsłuchałem rozmowę Anny z tym zabójcą.Wyraz
nie mówiła o jakichśkłopotach.O czymś, co ich zaskoczyło.Coś mi mówi, że cele naszych organizacji mogą niebyć aż tak bardzo rozbieżne.Może istnieć pole dla współpracy.- I wtedy zostawią nas przy życiu? - Lisa powiedziała to z powątpiewaniem, choć wjej głosie pojawił się cień nadziei.Chcąc go ukryć, zabrała się do jedzenia.- Tego nie wiem - odrzekł Painter szczerze.- Pewnie dopóty, dopóki będziemy imprzydatni.Ale jeśli dzięki temu uda nam się zyskać na czasie.Nasze szanse na ratunek albona zaistnienie nowych okoliczności wzrosną.Lisa jadła w zamyśleniu.Nawet nie zauważyła, kiedy przełknęła ostatni kęs.Nadalczuła głód.Potem polali jagody śmietanką i podzielili się nimi.Painter ukazał jej się w nowym świetle.Było w nim coś więcej niż nieustępliwość.Zajego błękitnym spojrzeniem kryła się przenikliwość i dużo zdrowego rozsądku.Jakby czującna sobie jej taksujące spojrzenie, podniósł wzrok.Szybko spuściła oczy i wbiła wzrok wtalerz.Jedli w milczeniu, popijając gorącą herbatą.Po posiłku oboje poczuli takobezwładniające zmęczenie, że nawet rozmowa stała się wysiłkiem.Zresztą Lisa zprzyjemnością siedziała w ciszy.Wystarczała jej bliskość Paintera, słuchanie jego oddechu,zapach jego świeżo umytej skóry [ Pobierz całość w formacie PDF ]