[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Okłamał Congdona, ale prawdopodobnie Rosjanie i tak ju\
wiedzą o jego dymisji.A jeśli nie,to wkrótce się dowiedzą.Kilka miesięcy braku aktywności i KGB zaakceptuje fakt, \
e wypadłz gry i nie przedstawia dla nich \
adnej wartości; ilekroć ktoś odchodzi, plany i kody zawszeulegają zmianie.Rosjanie zostawią go w spokoju.Nie będą czyhać na jego \
ycie.Ale od kłamstwa nie mógł się powstrzymać, choćby po to, \
eby zobaczyć minęCongdona.Nie otrzyma pan oficjalnego wymówienia, a jedynie sporządzimy odpowiedni wpisw pańskich aktach cztery-zero.Jak\
e przejrzysta była gra podsekretarza! Myślał, \
e uda mu się doprowadzić dozlikwidowania człowieka, którego uznał za niebezpiecznego.śe Rosjanie korzystając z tego,i\
będą mieli do niego łatwy dostęp, sprzątną Braya przekonani, \
e nadal jest czynnymagentem.A wtedy Departament Stanu - ujawniając wpis o zwolnieniu z pracy - wyprze sięjakiejkolwiek odpowiedzialności.Ci cholerni urzędnicy nigdy się nie zmienią! Ale zbyt mało wiedzą.Likwidacja dlasamej likwidacji nie ma najmniejszego sensu; nikt bez powodu nie podejmuje takiego ryzyka.Zabójstwo ma zawsze jakiś cel: albo chodzi o to, \
eby się czegoś dowiedzieć, usuwającwa\
ne ogniwo z łańcucha, albo \
eby czemuÅ› zapobiec.Czasami zabija siÄ™, \
eby dać nauczkę.Ale powód zawsze istnieje.Pominąwszy takie zdarzenie jak w Pradze, ale tamten przypadek mo\
na uznać zadanie nauczki.Brat za \
onę.Ale teraz koniec.Koniec z wymyślaniem strategii, podejmowaniem decyzji, którychcelem było albo zwerbowanie, albo zabicie kogoś.Koniec.Nie musi więcej zatrzymywać się w hotelach.Jak\
e miał ju\
dość tych cuchnącychłó\
ek w obskurnych hotelikach w najgorszych dzielnicach setek miast.Jak\
e ich nie cierpiał!Z wyjątkiem jednego krótkiego - zbyt krótkiego, boleśnie krótkiego - okresu, przez dwa-dzieścia dwa lata nie mieszkał nigdy w miejscu, które mógłby nazwać domem.Ale ten krótki, trwający zaledwie dwadzieścia siedem miesięcy okres pomógł muprzetrwać tysiące koszmarnych nocy.Bray wiedział, \
e pamięć tamtych dni nie opuści go a\
do śmierci.Mieli małe mieszkanko w Berlinie Zachodnim, pałac snów i miłości, szczęścia,jakiego nigdy nie spodziewał się zaznać.Cudowna Katrine, jego piękna Katrine, miaławielkie oczy, w których malowała się ciekawość świata i \
ycia, a jej śmiech wydobywał sięjakby z głębi jej duszy.I te chwile w całkowitej ciszy, kiedy go dotykała.Nale\
ała do niego,a on do niej, i.Z
mierć na Unter den Linden.O Bo\
e! Telefon, hasło.Mą\
jÄ… wzywa.Natychmiast.Uprzedzony stra\
nik przepuściją przez punkt graniczny.Niech jedzie czym prędzej!A to bydlę z KGB pewnie się śmiało.A\
do Pragi.Wtedy przestało się śmiać.Scofield poczuł, \
e pieką go powieki.Kilka łez spłynęło mu po policzkach.Otarł jerękawiczką i przeszedł przez jezdnię.Plakaty w oświetlonej witrynie biura podró\
y ukazywały nieziemskie pięknościskąpane w słońcu.Ten chłystek Congdon miał całkiem niezły pomysł z Karaibami.śadenrząd nie wysyła agentów w rejon wysp i nie walczy tam o wpływy - z obawy, \
e mogłyodnieść sukces i wywołać kryzys.Jedna Kuba zupełnie wystarczyła w tej części świata.Jeślipojedzie na Karaiby, Rosjanie od razu domyśla się, \
e wypadł z gry.Bądz
co bÄ…dz
marzyłkiedyś o wyjez
dzie na Grenadyny.Dlaczego nie miałby udać się tam teraz? Jutro z samegorana.Zobaczył w szybie sylwetkę mę\
czyzny idącego drugą stroną ulicy.Pewnie niezwróciłby uwagi na niewyraz
ne, pomniejszone odbicie, gdyby nie to, \
e mÄ™\
czyznaspecjalnie obszedł latarnię, \
eby nie znalez
ć się w jej blasku.Kimkolwiek był, wolał pozostaćw cieniu; najwyraz
niej śledził Braya.Facet był zawodowcem.Wystrzegał się gwałtownychruchów, nagłego cofania się przed światłem.Chód miał swobodny, nieskrępowany.Brayowiprzyszło do głowy, \
e mo\
e śledzi go jakiś jego dawny uczeń.Cenił dobrą robotę.Miał ochotę podejść do mę\
czyzny, pochwalić go i \
yczyć mułatwiejszego zadania w przyszłości.Departament Stanu nie tracił czasu.Congdon nie mógł siędoczekać pierwszego raportu.Bray uśmiechnął się.Podsekretarz dostanie raport.Ale nie taki,jakiego oczekuje.Zaczynała się mu podobać ta zabawa.Pawana w wykonaniu dwóch mistrzów.Oddaliłsię od witryny, przyśpieszył tempo i dobiegł do rogu, gdzie nakładały się na siebie światłaczterech latarni.Gwałtownie skręcił w lewo, jakby chciał przejść na drugą stronę jezdni, poczym zatrzymał się na środku skrzy\
owania.Przez chwilę stał niezdecydowany, spoglądającna tabliczkę z nazwą ulicy - zagubiony przechodzień nie znający drogi.Następnie szybkimkrokiem ruszył z powrotem i niemal biegiem dotarł do krawę\
nika [ Pobierz całość w formacie PDF ]