[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kanonkuglo forÿiris lian kruron, kiunoni devis al li fortrançi.Mi flegis lin, kiom la fortoj sufi-çis.Kiam li iom resani¸is, oni sendis lin reen en Neisse.Mi havis ¸ojon kaj esperis, ke li resani¸os, ke oni lin kielkriplulon ne retenos kaj ke ni povos reveni en ÇeÛujon.131AVINJOeLIBROSed la espero trompis min.Subite li komencis konsumi¸ikaj estis nek konsilo nek helpo  li devis morti.Kie nurestis groÿo, mi donis ¸in por medikamentoj, kaj tamenneniel helpis.Tiam mi pensis, ke mi seni¸os de la pru-dento, ke mia koro krevos pro mal¸ojo.Sed la homomulton eltenas, moÿta sinjorino.Restis al mi tri georfoj, da mono eç ne helero, nur kel-kaj vestoj.En la sama regimento, kie Jiæi deîoris, estisçefser¸ento iu Lehotskë kaj li estis la plej kara amiko deJiæi; tiu protektis min, havigis al mi teksilon, kiam midiris, ke mi farus lankovrilojn, kaj çion ceteran, kion mibezonis por tio.Dio rekompencu lin pro tio! Bone taû-gis al mi tio, kion mi dum juneco lernis de la mortintabopatrino.La laboraîo trovis bonan debiton kaj mi bal-daû repagis la ÿuldon al Lehotskë kaj ankaû mi honestevivtenis min kun la infanoj.Mi devas diri, ke estis en tiuurbo bonaj homoj, sed tamen mi treege hejmsopiris, detiu tempo, kiam Jiæi ne ekzistis plu, mi sentis min tiel for-lasita kaj izola kiel pirarbo sur kampo.x
ajnis al mi, ketamen estus al mi pli bone hejme ol en fremdlando kajmi konfidis miajn pensojn al Lehotskë.Sed li konsilis nefari tion kaj asertis, ke mi certe ricevos ian pension kajke la re¸o zorgos pri miaj infanoj.Por tio mi dankis al li,sed mi decidis, ke mi poste tamen nur hejmen revenos.Ankaû malhelpis al mi la germana lingvo.¯is kiam ni132AVINJOeLIBROestis en Kladsko, estis al mi pli bone, tiam mi estis kva-zaû hejme  tie oni parolis pli multe çeÛe ol germane;sed en Neisse jam superis la lingvo germana kaj mi ne-niel povis lerni la germanan lingvon.Apenaû mi iom helpis al mi, venis inundo.¯i estasmalbona elemento, tiu akvo, kiam ¸i furiozi¸as, kaj oniantaû ¸i eç sur çevalo ne povas forkuri.¯i venis tiel ra-pidege, ke la homoj apenaû savis la vivon.Mi kolektisrapide, kio estis plej valora, metis la ligvalizon sur la dor-son, la plej junan infanon en çirkaûprenon, la du plia¸ajn mi prenis je la manoj kaj tiamaniere mi kun iliestis forkuranta, vadante ¸is la maleoloj tra la akvo.Le-hotskë venis por helpi nin kaj kondukis en la supranurbon, kie nin bonaj homoj akceptis sub tegmenton.Diskoni¸is tuj en la urbo, ke mi estis senigita de pre-skaû çio kaj bonaj homoj tuj rapidis min helpi, ankaû lageneralo mem min alvokigis kaj diris al mi, ke mi rice-vos jare kelkajn talerojn kaj konstantan okupi¸on prore¸a favoro; ke la knabo vizitos militinstituton, kaj ke mipovas doni la knabinojn en re¸an instituton por virinoj.Tio min tute ne ¸ojigis kaj mi petis, ke ili donu al mi pre-fere kelkaj florenoj kontante, se ili volas al mi montrisian favoron, kaj ke mi iros hejmen en ÇeÛujon.La in-fanoj restos çe mi, mi diris, mi ilin edukos laû mia reli-gio kaj en mia lingvo.Sed tion ili ne volis promesi al mikaj diris, ke se mi ne restos tie, mi ricevos nenion. Se133AVINJOeLIBROnenion, do nenion, Dio ja ne lasos min morti pro mal-sato, mi pensis kaj danke rifuzis çion proponitan de lare¸o. Sed mi pensas, ke viaj infanoj estus trovintaj tie bo-nan prizorgon, kontraûdiris la princino. Povas esti, moÿta sinjorino, ke ili fari¸us por mi frem-duloj.Kiu estus instruinta ilin tie ami sian patrujon kajsian gepatran lingvon? Neniu.Ili estus lernintaj fremdanlingvon, fremdajn morojn kaj fine ili tute forgesus pri siasango.Kiel mi povus preni la respondecon pri tio antaûDio? Ne, ne, kiu devenas el çeÛa sango, li restu çe laçeÛa lingvo. Mi petis pri permeso foriri, kolektis tiujnkelkajn vestojn, kiuj restis al mi, prenis la infanojn kajadiaûis la urbon, kie mi pasigis tiom da maldolçaj kajankaû feliçaj tagoj.La mastrinoj donis al la infanoj ple-najn antaûtukojn da bakaîo kaj al mi ili donis kelkaj ta-leroj por la vojiro.Dio repagu al tiuj bonaj homoj je lainfanoj tion, kion bonan ili al mi faris.La komplezemaLehotskë akompanis min mejlon da vojo kaj portis Jo-hankan.Mia foriro mal¸ojigis lin, çe ni estis lia Praha.Niambaû ploris çe la adiaûo.¯is kiam li estis en Neisse, liiris pre¸i sur la tombon de Jiæík  Patro nia , ili amis unula alian kiel samgepatraj fratoj.En la franca milito li pe-reis, Dio donu al li trankvilan ripozon. Kaj kiamaniere vi revenis kun la infanoj en ÇeÛu-jon? demandis plue la princino.134AVINJOeLIBRO Mi multe suferis, moÿta sinjorino, dumvoje.Mi nekonis la vojojn, kaj tial ni perdis multe da tempo proerarvagado.La piedojn ni havis plenaj de sangaj kaloj, lainfanoj kaj mi ankaû, kaj multfoje ni ploris pro malsato,laci¸o kaj doloro, kiam ni longe ne povis veni en iunvila¸on.Feliçe mi almigris kun ili en la montojn de Klad-sko, kaj tie mi jam estis kvazaû hejme.Mi devenas elOleônice, de la silezia limo, sed la moÿta sinjorino sen tione scias, kie estas Oleônice.Sed kiam mi estis proksimi-¸anta al la hejmo, tiam falis al mi peza ÿtono sur la ko-ron.Mi pensis, çu mi renkontos ankoraû la gepatrojn vi-vaj, kaj kiel ili min akceptos.Ili donis al mi belan doton,kaj mi estis revenanta preskaû kun nudaj manoj kaj al-kondukanta tri georfojn.Kion ili diros al mi? Tio sonisal mi en la oreloj dum la tuta vojiro.Mi ankaû timis, keokazis mal¸oja ÿan¸o en la daûro de la du jaroj, dumkiuj mi ne aûdis pri ili. Kaj çu vi neniam skribis al ili, almenaû via edzo, sene vi? miris la princino. Tia kutimo ne estas inter ni, ke ni sendu leterojn.Nirememoras pri ni, ni pre¸as unu por la alia, kaj çe oka-zo, kiam ni renkonti¸as kun konata homo, ni sendas ko-munikon, kiel tiu aû alia fartas.Pri ia folio oni ne scias,en kies manojn ¸i venos kaj kie ¸i trovi¸os.Mia patroskribis kelkfoje leterojn al soldatoj naski¸devenaj el nia135AVINJOeLIBROvila¸o, kiuj estis garnizone ie malproksime trans la limo,kiam la gepatroj volis ekscii, çu ili vivas ankoraû aû ne,aû kiam ili volis al ili sendi kelkajn florenojn.Sed kiamili poste revenis, ili diris, ke ili ricevis nenion.Kaj, tielestas, moÿta sinjorino, letero de plebejo çiam ie perdi-¸os [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]