Lennox Marion Księżna Rose

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.-To było wspaniałe, Henri.Czy możesz powiedziećClaude'owi, że bardzo nam smakowało?- Oczywiście, proszę pani.Kucharz będzie zachwycony.-starszy człowiek rozpromienił się, a Alastair nie miał jużwątpliwości, że Penny - Rose zdobyła sympatię służby.Henriszuka! słów, żeby jej z kolei sprawić przyjemność.- Claudeprzygotował dla pani specjalny deser.Kupił książkę oaustralijskiej kuchni, żeby czuła się tu pani jak w domu.Kiedy Henri wyniósł talerze, Rose zwróciła się doAlastaira:- Widzisz? On utyka i jego stan się pogaszą.- Nie zauważyłem.- Nie? Bo jesteś bardzo zajęty.Ale ja zauważyłam.Służbarozmawia ze mną, mówi mi o swoich problemach.To zauważył.Często słyszał śmiech Rose w towarzystwiesprzątaczki, pomocy kuchennej czy ogrodnika.I czuł się coraz bardziej samotny.Toteż kiedy lokaj pojawił się znów z tacą.Alastairskierował uwagę na jego nogi.- Rose twierdzi, że powinieneś pójść do lekarza -powiedział.- Dlaczego mi o tym nie wspomniałeś? Nie jestemwłaścicielem niewolników.- Nigdy tak nie myślałem - odpowiedział Henri zgodnością.- Ale moje zapalenie stawu może poczekać -zadeklarował.- Nie powinienem brać urlopu, kiedy ślubpaństwa ma się odbyć za tydzień! Nie, proszę pana.Jutrorazem z Marie zamierzamy zabrać się za przygotowywanieapartamentu dla nowożeńców.- Oczy zaszły mu mgłą zewzruszenia.- Minęło czterdzieści lat, od kiedy pański wujwprowadził do domu swoją narzeczoną.Małżeństwo nietrwało zbyt długo, ale, jeśli wolno mi to powiedzieć, tamtenślub był zaaranżowany.Nie taki jak pana!Potem powoli pokuśtykał do kuchni, pozostawiając ich wosłupieniu.- On myśli, że nasz ślub jest prawdziwy! - powiedziałAlastair, a Penny - Rose, zmieszana, skupiła się na deserze.- W takim razie udało nam się.- Wymagało to wysiłku,ale nawet na niego nie spojrzała.- Spróbuj ciasteczek.Sąnaprawdę wspaniałe.- Co im naopowiadałaś? - Ja?- To jest ślub dla interesu - powiedział z westchnieniem.- Myślałem, że to oczywiste, ale służba nie uwierzyła.- Może nie chcą w to uwierzyć - podpowiedziała.- Służbaprzeżyła ciężkie czasy, gdy stary książę podupadł na zdrowiu,a potem gdy Louis.Sam wiesz.Może oczekują stabilności.- To nie zależy od trwałości naszego związkumałżeńskiego.- Oczywiście, że nie.- Chwyciła kolejne ciasteczko,ugryzła kawałek, a potem zaczęła oglądać je w skupieniu.-Wydaje mi się, że Henryk VIII też marzył o stabilności.- Henryk VIII?- Ten, który miał sześć żon - powiedziała.- Ja chcę mieć tylko dwie!- Bardzo skromnie, muszę przyznać - odrzekła.- I nierobiłeś żadnych sugestii o ścinaniu głowy.- Zachichotała ijedyne, co mógł zrobić, to unieść lekko brwi.Do diabła! Sprawy wymykały mu się spod kontroli.- Te ciasteczka są wspaniałe - stwierdziła z entuzjazmem.- Może powinniśmy pojechać na miodowy miesiąc doAustralii? Spróbowałbyś innych naszych specjalności.- Skoro mowa o naszym miodowym miesiącu.- Przepraszam? - Prasa spodziewa się, że odbędziemy romantycznąpodróż poślubną.- Mogą sobie liczyć, na co chcą.Nie skończyłam jeszczeswojej ściany.- Do licha! - Nic mógł powstrzymać emocji i uderzyłpięścią w stół.- Rose, czy zaczniesz wreszcie traktować to, cosię wokół ciebie dzieje, poważnie?- Wcale nie chcesz, żebym traktowała nasz ślubpoważnie.- Ja.- To parodia ślubu! - Wstała i wykonała głęboki ukłon.-Przepraszam.Wasza Książęca Wysokość, ale w naszym ślubienie ma nic poważnego.Nie pojadę na żaden miesiącmiodowy! Przepraszam, Alastair, ale chcę jeszcze powiedziećdobranoc twojej mamie.- Obdarzyła go promiennymuśmiechem.- I przestań się martwić.Lepiej zaprojektuj dlakogoś rezydencję i zapomnij o ślubie.Zaczynasz popadać wobłęd.Zanim zdołał ją zatrzymać, pocałowała go, bardzo lekko,w czubek głowy.Nie wiadomo dlaczego, kiedy wyszła z pokoju, przyłożyłdłoń do czoła i trzymał ją tam przez dobre kilka minut.ROZDZIAA �SMY- Mam dla ciebie niespodziankę - powiedziała Marguerite.Pozostały tylko cztery dni do ślubu.W pałacu wrzało jak wulu.W związku z najazdem gości Penny - Rose, choćniechętnie, musiała ustąpić i przerwać budowę muru.Czuła się jak zwierzątko - rozpieszczane, ale trzymane wklatce.Odprężała się jedynie w obecności Marguerite, która,choć nadal czuła się słabo, była blada i spędzała dużo czasu włóżku, nie przestawała snuć planów.- Mam wspaniały pomysł na wasz miodowy miesiąc -zwróciła się do Penny - Rose.- Nie zamierzamy nigdzie wyjeżdżać.- Penny - Rosepodniosła wzrok, kiedy Alastair wszedł do pokoju.- Przyznaj,Alastair.Nie chcemy miodowego miesiąca, myślimy tylko otym, by wyzdrowiała moja teściowa.- Tak.- Alastair przeszedł przez pokój i pocałował matkę.- Co powiedział doktor Barnard?- Więcej odpoczynku.- Marguerite westchnęła z goryczą.- Czego innego można życzyć osobie w moim wieku.- To brzmi, jakbyś miała dziewięćdziesiąt lat, a niczaledwie siedemdziesiąt - zauważyła Penny - Rose zuśmiechem.- Nie brakuje ci Paryża? - zapytał Alastair, siadając nałóżku.Jego matka miała uroczy apartament nad Sekwaną.Odśmierci Louisa nie była u siebie w domu.- Masz na głowietyle spraw.- Nic wielkiego nie zrobiłam - ucięła matka.- Zrobiłaś.Bez twoich zdolności organizacyjnych w tymdomu panowałby nieopisany bałagan.Na pewno tęsknisz zaswoimi przyjaciółmi.- Pojadę to Paryża, gdy będziecie już po ślubie -odpowiedziała, a Penny - Rose rzuciła jej dziwne spojrzenie. - Nie tęsknisz za Paryżem? - zapytała, wiedzionaprzeczuciem.- Podoba ci się tutaj?- Uwielbiam to miejsce - wyznała Marguerite.Leo, znudzony siedzeniem na kolanach swojej pani,skoczył na łóżko i wylądował na ramieniu Marguerite.- Może powinniśmy kupić ci szczeniaka do towarzystwa?- zasugerowała Penny - Rose, a twarz Marguerite zastygła.- Nie potrzebuję psa,- Masz w Paryżu przyjaciół?Alastair zmarszczył brwi.To nie była sprawa Rose.Marguerite zaczęła wzdychać, gotowa otworzyć się przedPenny - Rose.choć nigdy tego nie zrobiła przed synem.- Przeniosłam się do Paryża, kiedy zmarł mój maż.Mamtam piękny apartament [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne