[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wydawałoby się, że dla anatomopatologa wyciągnięcie takichwniosków na podstawie badania zwłok nie jest zbyt trudnym zadaniem.Dlaczegowięc wyrażamy uznanie Bernardowi Spilsbury?Policja udała się do wskazanego przez Mahona nadmorskiego domku.Wbrewoczekiwaniom, policjanci nie znalez
li w nim nic, co można by zidentyfikować jakozwłoki Emily Kaye.Na to, co Mahon elegancko określił jako  szczątki , składała sięnastępująca kolekcja, która w dość osobliwym świetle stawia osobowość  złotegomłodzieńca : pewna ilość rondli z gotowanym mięsem (czy może należałobypowiedzieć: ciałem) ludzkim, talerze i słoje wypełnione zestalonym ludzkimtłuszczem, kawałki surowego mięsa ludzkiego w pudle na kapelusze, kufrze ipuszkach po herbatnikach, przesiąknięty krwią dywan i tysiące maleńkich odłamkówkości ludzkich, jakie wydobyto z paleniska w kuchni i z kosza na śmieci.Właśnie napodstawie takich  szczątków sir Bernard Spilsbury wyciągnął wnioski co do zdrowiai ciąży zamordowanej.Mahon był uprzednio karany.W 1916 roku skazano go na 5 lat więzienia zanapad rabunkowy, podczas którego zadał swej ofierze poważne obrażenia przypomocy młotka.W czasie procesu mówiono wówczas o jego gwałtownymcharakterze.W lipcu 1924 Mahon stanął przed sądem, oskarżony o zabójstwo z premedytacjądokonane na osobie kochanki.Wśród licznych dowodów na to, że Mahon planowałzabójstwo Emily Kaye, najważniejsze dotyczyły piły i noża kuchennego, które  jaktwierdził oskarżony  nabyte zostały 17 kwietnia, a więc już po zabójstwie.Dowiedziono jednak, że Mahon kupił te przedmioty 12 kwietnia, tuż przed wyjazdemdo Crumbles na umówione spotkanie z Emily.Jasny był też motyw morderstwa.Otóż Emily Kaye, choć wiedziała, że jejkochanek jest żonaty, miała nadzieję, że zgodzi się on porzucić żonę i córeczkę, byosiedlić się wraz z nią w Południowej Afryce.Mahon z pozoru odnosił się do jejprojektu wręcz entuzjastycznie i w krótkim czasie zdołał zawładnąć całym sporymmajątkiem kochanki.Pieniędzy potrzebował rzekomo na przygotowanie ichwspólnego wyjazdu, a zużył je w rzeczywistości na uciechy stosowne dla  złotegomłodzieńca.Kiedy Emily Kaye nie miała już ani grosza, przestała być atrakcyjna dla Mahona.Sytuacja stawała się niewygodna, tym bardziej że Emily była coraz bardziejzainteresowana sposobem, w jaki Mahon ulokował w Południowej Afryce ichprzyszły wspólny kapitał.Wyrok śmierci nieszczęsna kobieta podpisała na siebie wdniu, gdy zawiadomiła kochanka o swej ciąży.Zaproponowała też, że samazawiadomi o tym jego żonę, by oszczędzić mu trudnej sytuacji i przykrości.Cóż,przed następnym spotkaniem z kochanką, podczas którego miały być omawianeszczegóły jej rozmowy z żoną Mahona, ten ostatni zakupił piłkę i nóż.Jedna tylko sprawa pozostała niewyjaśniona do końca.Nie znaleziono głowyofiary, która powinna była nosić ślady śmiertelnego ciosu, zadanegonajprawdopodobniej siekierą.Narzędzie zbrodni znajdowało się w domku, a o sileciosu świadczyć może fakt, że siekiera była pęknięta.Sir Bernard Spilsbury z całąstanowczością stwierdził, że wśród szczątków, które przekazano mu do zbadania, niema kości czaszki ani też mózgu.Gdy wścibscy reporterzy dowiedzieli się o tym i wewszystkich gazetach na pierwszych stronach tłustym, drukiem zadawano pytanie,gdzie jest głowa Emily Kaye, wybrzeże Crumbles zaludniło się makabrycznymiposzukiwaczami.Ludzie przybywali z całej Anglii, wyposażeni w łopaty i grabie, byrozgrzebywać kamienie w nadziei osobistego odnalezienia głowy.Należyprzypuszczać, że kierowali się nie tyle chęcią wspomożenia policji w dochodzeniu, cokoszmarnym pragnieniem ujrzenia na własne oczy czegoś tak makabrycznego.Poszukiwacze opuścili Crumbles po pewnym czasie mocno rozczarowani.Głowynie odnaleziono nigdy, zaś Mahon, oczekując na proces w więzieniu Brixton,opowiedział wreszcie, jak pozbył się głowy swej ofiary.Był to prawdopodobniejedyny moment całej zbrodni, który zrobił na nim większe wrażenie, drżał bowiem nacałym ciele, mówiąc o swych próbach spalenia w kuchennym piecu tej części zwłok,najłatwiejszej do identyfikacji.Gdy umieścił głowę na rozżarzonych węglach, podwpływem wysokiej temperatury powieki nagle uniosły się, ukazując oczy.Tylko wtym momencie Mahon zdenerwował się do tego stopnia, że musiał wyjść przed dom.Gdy wrócił, po głowie nie pozostał już żaden ślad.W pamięci zabójcy utkwił jeszcze jeden szczegół, również związany z paleniemgłowy Emily Kaye.Otóż w momencie, gdy nagle spojrzał wprost w jej otwarte oczy,usłyszał straszliwy grzmot, a trwała właśnie gwałtowna burza.I oto w chwili, gdypodczas procesu zapytano go o głowę ofiary, z dala dał się także słyszeć odgłosgrzmotu.Sąd musiał zarządzić piętnastominutową przerwę, by oskarżony uspokoiłsię i mógł zeznawać dalej.Chociaż motywy zbrodni Patricka Mahona były całkiem przyziemne, to jednaksposób jej dokonania musi budzić pewne wątpliwości co do zdrowia psychicznegomordercy.Zastanawia zatem fakt, że Mahon nie został poddany badaniompsychiatrycznym.Być może sprawiło to powszechne oburzenie, przekonanie, żesprawca tak ohydnego czynu powinien wisieć.Patrick Mahon został uznany winnym morderstwa i stracony 9 września 1924roku [ Pobierz całość w formacie PDF ]