jeffrey+archer+ +prosto+jak+strzelil

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jak długo trwa już odpoczynek?- Dwadzieścia godzin - odpowiedziała zakłopotana.- Czy to znaczy, że będziemy tu tkwić jeszcze przez następne cztery godziny?- Obawiam się, że tak.- Gdzie jest najbliższy telefon? - Charlie nie ukrywał irytacji.- W rogu, po drugiej stronie sali - wskazała dziewczyna na prawo.Charlie ustawił się w następnej kolejce, ale gdy dotarł do aparatu, zdołał dwukrotnie połączyć się z telefonistką, raz z Londynem, ale ani razu z Becky.W końcu, po bezowocnych próbach skontaktowania się z żoną, wrócił wyczerpany do samolotu.- Mówi kapitan Parkhouse.Przepraszamy za opóźnienie - mówił pilot uspokajającym głosem.- Mam nadzieję, że zwłoka nie sprawiła państwu wielkiego kłopotu.Proszę zapiąć pasy i przygotować się do startu.Zagrzmiały cztery silniki odrzutowe, maszyna drgnęła, a gdy nabrała odpowiedniej mocy, pognała przed siebie wzdłuż pasa startowego.Nagłe niespodziewane szarpnięcie rzuciło Charlie'em do przodu, a samolot z przeraźliwym piskiem zahamował na kilkaset metrów przed końcem lądowiska.- Mówi kapitan.Z przykrością muszę państwa poinformować, że lampka kontrolna wskazuje na awarię pompy pneumatycznej, która podnosi i opuszcza podwozie podczas startu i przy lądowaniu.W tej sytuacji zmuszeni jesteśmy z powrotem wrócić na nasze stanowisko i poprosić miejscowych inżynierów o jak najszybsze usunięcie uszkodzenia.Dziękuję państwu za wyrozumiałość.Charlie'ego najbardziej zaniepokoiły słowa „miejscowi inżynierowie".Opuścił pokład samolotu i biegał od okienka do okienka różnych linii lotniczych, starając się dowiedzieć, czy tej nocy nie ma innego połączenia z Europą przez New Delhi.Szybko stwierdził jednak, że jedyny lot w tym dniu był przewidziany do Sydney.Zaczął modlić się o szybkość i efektywność pracy hinduskich inżynierów.Siedział w zadymionej poczekalni i wertował czasopisma, sącząc jeden napój za drugim oraz czekając na informacje dotyczące rejsu numer 102.Najpierw dowiedział się, że posłano po głównego inżyniera.- Posłano? - dociekał Charlie.- Co to znaczy?- Wysłaliśmy po niego samochód - wyjaśnił uśmiechnięty urzędnik lotniska, który mówiąc urywał końcówki wyrazów.- Wysłaliście samochód? - dopytywał się Charlie.- Dlaczego nie ma go na lotnisku?- Ma dzisiaj wolne.- A nie macie innych inżynierów?- Nie nadają się do tak poważnej roboty - przyznał nękany pytaniami urzędnik.Charlie uderzył się dłonią w czoło.- A gdzie mieszka ten inżynier?- Gdzieś w New Delhi - padła prędka odpowiedź.- Niech pan się nie martwi.Do godziny powinien już tu być.Problem w tym kraju polega na tym, pomyślał Charlie, że mówią ci dokładnie to, co chcesz usłyszeć.Z jakiegoś powodu ten sam urzędnik nie potrafił wytłumaczyć później, dlaczego znalezienie głównego fachowca trwało aż dwie godziny, przywiezienie go na lotnisko kolejne sześćdziesiąt minut i następny kwadrans odkrycie, że do tej roboty będzie potrzebny zespół trzech wykwalifikowanych mechaników, którzy właśnie za- kończyli pracę.Rozklekotany autobus zawiózł pasażerów rejsu numer 102 do hotelu Taj Mahal w centrum miasta, gdzie Charlie spędził całą noc siedząc na łóżku i ponownie usiłując skontaktować się z Becky.Gdy w końcu udało mu się do niej dodzwonić, rozmowa została przerwana, zanim zdążył powiedzieć, gdzie jest.Nawet nie próbował zasnąć.Następnego dnia rano wrócił na lotnisko; tam powitał go znajomy urzędnik, uśmiechając się od ucha do ucha.- Samolot wystartuje zgodnie z planem - obiecał.Zgodnie z planem, pomyślał Charlie.W zwykłych okolicznościach pewnie by się roześmiał.Wystartowali godzinę później.Charlie poprosił stewardesę, żeby podała przybliżony czas przybycia na Heathrow.Został poinformowany, że nastąpi to przed południem w niedzielę.Ale dziewczyna nie umiała podać dokładnej godziny.Po ponownym nie planowanym lądowaniu w sobotę rano na lotnisku Leonarda da Vinci, Charlie zdołał w końcu telefonicznie złapać Becky.Nie dał jej dojść do słowa.- Jestem w Rzymie - mówił.- Powiedz Stanowi, żeby wyjechał po mnie na Heathrow.Nie wiem jeszcze dokładnie, o której przylecę, dlatego wyślij go tam natychmiast i każ czekać.Zrozumiałaś?- Tak - odpowiedziała Becky.- Będę chciał się też spotkać z Baverstockiem w jego biurze.Jeśli wyjechał poza miasto na weekend, to poproś go, żeby rzucił wszystko i wrócił do Londynu.- Mam wrażenie, że jesteś niespokojny, kochanie.- Wybacz.To nie była najłatwiejsza podróż.Z obrazem pod pachą, ale już bez obaw, że jakaś nieprzewidziana awaria zakłóci mu podróż, Charlie wsiadł na pokład pierwszego europejskiego samolotu, który leciał do Londynu.Podczas lotu co dziesięć minut patrzył na zegarek.Gdy o ósmej wieczorem przeleciał nad kanałem La Manche, uspokoił się.Cztery godziny powinny mu wystarczyć na zarejestrowanie roszczeń Cathy, pod warunkiem, że Becky udało się odnaleźć Baverstocka.Samolot zatoczył łuk, kierując się w stronę Londynu.Charlie wyjrzał przez małe owalne okienko i zobaczył wijącą się jak wąż Tamizę.Dopiero po dwudziestu minutach pojawiły się dwie równo oświetlone linie pasa startowego i koła wzbijając kłęby dymu dotknęły ziemi,-a już po chwili samolot kołował na przydzielone mu stanowisko.W końcu, o ósmej dwadzieścia dziewięć, drzwi otworzyły się i Charlie mógł zejść na płytę lotniska.Chwycił obraz i pognał w stronę stanowisk kontroli paszportowej i odprawy celnej.Zatrzymał się dopiero, gdy zobaczył budkę telefoniczną, a ponieważ nie miał monet, podał telefonistce swoje nazwisko, prosząc o przysłanie rachunku.Chwilę później uzyskał połączenie.- Becky, telefonuję z Heathrow.Gdzie jest Baverstock?- W drodze powrotnej z Tewkesbury.Należy spodziewać się go w biurze o dziewiątej trzydzieści, najpóźniej o dziesiątej.- Dobrze.Wobec tego jadę prosto do domu.Powinienem być za czterdzieści minutOdłożył słuchawkę, spojrzał na zegarek i stwierdził, że nie ma czasu na to, żeby porozmawiać z Atkinsem.Wybiegł z budynku.Uderzył go chłodny powiew wiatru.Stan czekał już przy samochodzie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne