Jan Costin Wagner Milczenie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wydawało się, że spojrzenie mężczyzny było odprężone i nieco wyobcowane. Wejdziemy? zapytał P�rssinen.Heinonen kiwnął głową, a tamten otworzył drzwi. Proszę powiedział, a Heinonen wszedł do całkowicie zacienionego, skromnieurządzonego mieszkania. Piwa? zapytał P�rssinen. Nie, dziękuję odparł Heinonen.P�rssinen uśmiechnął się, zniknął w kuchni i wrócił z pudełkiem, które otworzyłi postawił na stole. Proszę się poczęstować, są świetne powiedział i wziął jedno z czekoladowych ciastek. Normalnie piję do tego śliwkówkę, ale pan jest przecież na służbie, dlatego& P�rssinenuniósł dłonie w obronnym geście i się uśmiechnął.Heinonen kiwnął głową. Ale proszę wziąć ciastko, są naprawdę dobre.I niech pan usiądzie.P�rssinen wskazał na kanapę. Dziękuję powiedział Heinonen.Usiadł i poczęstował się ciastkiem.Smak czekoladybył niezwykle intensywny i natychmiast wywoływał mdłości.I do tego śliwkówka.Na zdrowie,pomyślał Heinonen.Mężczyzna naprzeciw niego wciąż wydawał się równie zrelaksowany jakprzedtem.Mieszkanie było posprzątane w pedantyczny sposób.Pod ścianą stał olbrzymi srebrnytelewizor z płaskim monitorem, na regale obok znajdowały się starannie ustawione pudełkaz płytami DVD, każde bez wyjątku białe.Pachniało świeżo cytryną, jakby ktoś dopiero cogruntownie wszystko wyczyścił. Tak& powiedział P�rssinen. W związku ze śledztwem potrzebne są nam informacje dotyczące małego, czerwonegosamochodu powiedział Heinonen. Posiadał pan taki pojazd w latach 1974 1983, prawda? Czerwonego forda potwierdził P�rssinen. Nawet dłużej& dopiero& w połowie latosiemdziesiątych wyzionął ducha.A kupiłem go w 1972.Ale to przecież& Tak? zapytał Heinonen. P�rssinen wziął jeszcze jedno ciastko i kontynuował: To przecież było wieki temu.Jakby się nad czymś zastanawiał.Heinonen czekał. To było bardzo dawno temu powtórzył P�rssinen. Teraz mam golfa.Teżczerwonego.O co właściwie chodzi? A jak pan myśli? zapytał Heinonen. Nie wiem. Słyszał pan o sprawie zaginionej dziewczynki? O rowerze na polu w Naantali? Nie odparł P�rssinen.Nie, pomyślał Heinonen.Mężczyznie nie drgnęła nawet powieka, gdy to mówił. Ogląda pan czasem wiadomości? Nie powiedział P�rssinen.Nie, pomyślał Heinonen.Nie.Stary człowiek.Silny, opalony, stary człowiek, zapewnenieco ograniczony. Jestem tu dozorcą powiedział P�rssinen. Od ponad trzydziestu lat.Heinonen kiwnął głową. Niech pan wezmie zaproponował P�rssinen i wskazał na pudełko z ciastkami. Dziękuję odparł Heinonen. Czy mógłby mi pan powiedzieć, co robił pan w minionypiątek? Jak najbardziej szczegółowo, między godziną 12.00 a 23.00? Naturalnie powiedział P�rssinen.Naturalnie, pomyślał Heinonen, a P�rssinen wyjął z szuflady notatnik. Rano kosiłem trawnik.Od 10.00 do 12.30.Musi pan wiedzieć, że to duża powierzchnia.To trwa.Powinno wyglądać ładnie.Potem naoliwiłem zawiasy huśtawki, bo skarżyła się na nią tastara Kononen spod 89.Stare pudło, mój Boże zaśmiał się cicho pod nosem i potrząsnął głową,przypuszczalnie na myśl o starej Kononen. O 13.00 byłem u Virpi Jokinen spod 90i naprawiłem jej telewizor. Uniósł wzrok i się uśmiechnął. Oczywiście nie muszę tego robić,ale robię.Chętnie to robię.Ona w zamian zafundowała mi obiad, to była nawet moja ulubionapotrawa, kaszanka z ziemniakami i sosem grzybowym.Tak& zanotowałem, że byłem u niej do15.30.Opowiadała o Mikko, to jej wnuk, właśnie zaczął studiować.To znaczy, chce zacząć, aleoblał egzamin i teraz nie wiedzą, co mają zrobić& rodzice& on chce studiować medycynę, a japowiedziałem, co to za szczęście, że nie zdał, bo kto by chciał dobrowolnie rozcinać i kroić ludzi. Znów uniósł wzrok i wydawało się, że czeka na potwierdzenie ze strony Heinonena. Tak&potem trochę się zdrzemnąłem& a wieczorem& Mogę zobaczyć? zapytał Heinonen. Pewnie P�rssinen podał mu notatnik.Starannie poprowadzone litery.Kaligrafia, niecosztuczna, jak u ucznia szkoły podstawowej.Rzeczywiście szczegółowo. Od dawna tak robię stwierdził P�rssinen. Od wielu lat.Ale to nie dziennik, uchowajBoże.Nie, w ten sposób wiem, gdzie byłem, co robiłem.Heinonen kiwnął głową. Dziękuję powiedział i wstał. Jeśli będę miał dodatkowe pytania, zgłoszę się do pana.Można pana tu zastać, prawda? Oczywiście odparł P�rssinen. Jak pan sądzi, co stałoby się z tym domem, gdybymnie tu nie było? Znów się uśmiechnął, wciąż miał wyobcowane spojrzenie.Zawał, pomyślałHeinonen.Albo lekki udar.Coś w tym rodzaju, nie znał się na tym.Zadziwiające, że tenmężczyzna wciąż mógł pracować. A więc& powiedział P�rssinen. Tak.Dziękuję panu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne