Huxley Nowy wspanialy swiat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W pół godziny pózniej trzech robotników rolnych, delt-minus należących do jednej zputtenhamowskich grup Bokanowskiego, jechało do Elstead.Na wierzchołku wzgórzanatknęli się ze zdumieniem na młodego człowieka, który stał pod opuszczoną latarniąobnażony do pasa i okładał się biczem z węzlastych rzemieni.Plecy pocięte były poziomoczerwonymi pręgami, a od pręgi do pręgi spływały cienkie strużki krwi.Kierowca ciężarówkizatrzymał wóz na skraju drogi i w towarzystwie dwóch swych kolegów oglądał z otwartymiustami niezwykłe widowisko.Raz, dwa, trzy - liczyli uderzenia.Po ósmym młody człowiekprzerwał wymierzaną sobie karę, pobiegł na skraj lasu i gwałtownie zwymiotował.Potemwrócił, podniósł bicz i ponownie zaczął się okładać.Dziewięć, dziesięć, jedenaście,dwanaście.- O Fordzie! - szepnął kierowca.Blizniacy byli tego samego zdania.- O Fordziku! - powiedzieli.W trzy dni pózniej niczym sępy do padliny ściągnęli reporterzy.Stwardniały po wysuszeniu nad małym ogniem ze świeżego drewna łuk był gotowy.Dzikus pracował nad strzałami.Zestrugał i wysuszył trzydzieści leszczynowych prętów,zaopatrzył w ostre gwozdzie, pieczołowicie zamocował pióra.Pewnej bowiem nocy zakradłsię na fermę kurzą w Puttenham i miał teraz tyle piór, że mógłby wyposażyć całą zbrojownię.Właśnie nad zamocowaniem lotek zastał go pierwszy z reporterów.Zbliżając siębezszelestnie w swych miękkich butach, zaszedł Dzikusa od tyłu.- Dzień dobry, panie Dzikus - rzekł.- Jestem przedstawicielem Cogodzinnej Depeszy.Jak ukąszony przez węża zerwał się Dzikus na równe nogi rozrzucając strzały, pióra,garnek z klejem i pędzel.- Najmocniej przepraszam - tłumaczył się szczerze zakłopotany reporter.- Nie chciałem.Dotknął kapelusza, aluminiowej rury, w której nosił swój bezprzewodowy odbiornik iprzekaznik.- Proszę wybaczyć, że go nie zdejmuję - rzekł.- Jest nieco ciężki.No więc, jak jużmówiłem, jestem przedstawicielem Cogodzinnej Depeszy.- Czego pan chce? - warknął Dzikus.Reporter odpowiedział nadzwyczaj uprzejmymuśmiechem.- Otóż naszych czytelników zainteresowałoby głęboko.- Pochylił głowę na bok, jegouśmiech stał się niemal kokieteryjny.- Tylko parę słów od pana, panie Dzikus.- I za pomocąparu rytualnych gestów odczepił dwa druty podłączone do przytroczonej u pasa przenośnejbaterii, i włączył je równocześnie z obu stron aluminiowego kapelusza.Dotknął jakiejśsprężyny-na denku i wyskoczyły dwie antenki, dotknął innej na krawędzi ronda - i hokus-pokus wyskoczył mikrofon, i zawisł kołysząc się o sześć cali od nosa reportera.Ten zaśnaciągnął sobie na uszy słuchawki, nacisnął przycisk z lewej strony kapelusza - i z wnętrzadobiegło słabe brzęczenie; pokręcił gałką w prawo - i brzęczenie przerwały stetoskopowegwizdy, trzaski, czkawka i piski.- Halo - powiedział reporter do mikrofonu - halo, halo.Wewnątrz kapelusza rozległ się dzwonek.- To ty, Edzel? Primo Mellon mówi.Tak, znalazłem go już.Pan Dzikus wezmie terazmikrofon i powie parę słów.Można pana prosić, panie Dzikus? - Spojrzał na Dzikusaprzywołując znowu swój nieodparty uśmiech.- Proszę powiedzieć czytelnikom, dlaczego pantu zamieszkał.Co skłoniło pana do opuszczenia (Edzel, jesteś tam?) tak nagle Londynu.No irzecz jasna o tym biczowaniu.- (Dzikus drgnął.Skąd wiedzą o biczowaniu?) - Wszyscyszalenie są ciekawi, jak to jest z tym biczowaniem.I jeszcze coś o Cywilizacji.No, sam panwie: Co myślę o Cywilizowanej Dziewczynie? Tylko parę słów, parę słów.Dzikus zaszokował dosłownością.Wypowiedział pięć słów i ani słowa więcej - te samepięć słów, które wyrzekł do Bernarda na temat archiśpiewaka wspólnotowego.- H�ni! Sons %1łso tse-n�! - I chwyciwszy reportera za ramiona obrócił nim, i (młodyczłowiek miał kusząco miękką odzież) wymierzywszy starannie z całą siłą i precyzjąchampiona fut-ust-bolisty posłał mu zdrowego kopniaka.W osiem minut pózniej na ulicach Londynu sprzedawano najnowsze wydanie Cogodzinnej Depeszy.REPORTER COGODZINNEJ DEPESZY KOPNITY WPOZLADEK PRZEZ MISTERIALNEGO DZIKUSA, brzmiał tytuł na pierwszej stronie,SENSACJA W SURREY. Sensacja nawet w samym Londynie , pomyślał reporter, gdy po powrocie czytał tesłowa.I to nader bolesna sensacja.Usiadł z trudem i zabrał się do lunchu.Nie zrażeni tym nadwyrężeniem pośladków swego kolegi czterej inni reporterzyreprezentujący nowojorski Times , frankfurckie Kontinuum Czterowymiarowe , Fordowski Monitor Naukowy i Zwierciadło Delty wpadli tegoż popołudnia do latarni,spotykając się z przyjęciem coraz bardziej gwałtownym.Z bezpiecznej odległości, rozcierając pośladki, człowiek z Fordowskiego MonitoraNaukowego krzyczał:- Ty głupcze! Czemu nie zażyjesz somy?.- Wynocha stąd! - zawołał Dzikus potrząsając pięścią.Tamten odszedł kilka kroków, potem znów się odwrócił:- Zło przestaje istnieć, gdy się zażyje parę gramów.- Kobakwa iyatbokyai! - Ton był ironiczny, a zarazem grozny.- Ból staje się złudzeniem.- Naprawdę? - rzekł Dzikus i podnosząc gruby kij leszczynowy zrobił krok w przód.Człowiek z Fordowskiego Monitora Naukowego wskoczył do helikoptera.Po tym incydencie Dzikusa pozostawiono na pewien czas w spokoju.Kiedyś nadleciałokilka ciekawskich helikopterów i zawisło w pobliżu wieży.Posłał strzałę ku najbliższemu znich.Przebiła aluminiową podłogę kabiny; rozległ się krzyk i maszyna wystrzeliła w górę znajwiększym, na jakie ją było stać, przyspieszeniem.Odtąd trzymano się w przyzwoitejodległości od wieży [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne