Zevaco Michael Królowa serc

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wkrótce usłyszał rozmowę: Dziś wieczór, wasza książęca mość, wejdziesz w posiadanie niezdobytej fortecy i pięk-nego ptaszka, który się w niej kryje mówił Roncherolles. A więc wszelkie przedwczesne kroki mogłyby się okazać szkodliwe dorzucił Saint-Andr�. Oto jest droga do raju! rzekł znowu Roncherolles ze złośliwym śmiechem, wydoby-wając z torebki u pasa, wręczony mu przez panią Agadou klucz.Delfin pochwycił go gorączkowo i wykrzyknął: Niezłomna w swej cnocie stara odstąpiła wreszcie od swych zasad. He, he, wasza miłość rzekł Roncherolles z rozmyślnym cynizmem niezłomność bywaniezłomną jedynie do czasu, kiedy ciężar metalu ją skruszy.Jest to jedynie kwestia ciężarukruszcu! Dziesięć tysięcy liwrów, wręczone jej przez nas, skruszyły jej cnotę oświadczył Saint-Andr�.Mówiąc to spojrzał na delfina zezem, jakby chcąc sprawdzić, jakie wymieniona przez nie-go suma wywrze na nim wrażenie.Delfin jednak pozostał na nią zupełnie obojętny; pierś jegorozpierała radość, że nareszcie zaspokoi swój zmysłowy kaprys.Prawdziwi z was przyjaciele rzekł do Roncherolles a i Saint-Andr� go, dlatego też niemogę na to pozwolić, abyście się na mnie rujnowali.Udajcie się jutro do mego skarbnika,który wam wypłaci dwadzieścia tysięcy liwrów , wydane przez was na mnie.Roncherolles spojrzał na Saint-Andr� go z uwielbieniem dla jego sprytu, potem, podjeż-dżając do niego, szepnął mu na ucho.129 Stara dostała tylko dwa tysiące, na czysto zarobiliśmy osiemnaście.Umiesz chodzić kołointeresów!De Ville słyszał całą rozmowę.Wiedział już teraz wszystko.Postanowił więc wrócić doswych satelitów, a potem okrężną drogą udać się do Bagnolet, aby tam połączyć się z od-działem.Wracając do swego wierzchowca mruczał pod nosem: Przeklęci rufianie, nie uda się wasz plan.Nie wy, lecz ja wydam pannę w ręce księcia,wtedy jednak dopiero kiedy będę wiedział, że nie będzie to ze szkodą dla Nicoli.Dziś wieczórzastaniecie klatkę pustą.Wobec tego, że turkaweczka jest pod ręką, łatwo mi przyjdzie wyko-nać mój zamiar.To mówiąc odwrócił się w stronę Polnej Różyczki i.zaklął siarczyście. Do stu piorunów.Znowu Montauban! Piekło chyba stawia go ciągle na mojej drodze!Przykucnął w rowie w obawie, żeby Montauban go nie zauważył.Kawaler jednak widział tylko swoją ukochaną.Podjeżdżając do niej rzekł dziwnie miękkim głosem: Przebacz mi, pani, że pognałem jak wariat, nie myśląc o tym, że zostawiam cię samą.Uśmiechnęła się do niego słodko i odpowiedziała: Wiedziałam, że nie oddali się pan zbytnio i zaczekałam na niego.Czując nagłą potrzebę zwierzenia się przed nim z tajemnicy rzekła bez żadnych wstępów: Muszę panu powiedzieć, że jestem znajdą i nie mam nazwiska.Bez chwili wahania odpowiedział jeszcze miększym głosem: Będziesz pani nosiła nazwisko Montauban ów.Nikt nie może być godniejszy tego za-szczytu.Skinęła głową na znak zgody, potem dodała ze zdumiewającą szczerością: Nie potrzebuję chyba tłumaczyć panu, że jako znajda nie posiadam żadnego majątku.Zaśmiał się wesoło w odpowiedzi na jej słowa: I ja jestem goły, jak mysz kościelna, nie mamy więc sobie nic do zarzucenia.Połączmywięc nasze dwie nędze, a w sercach naszych znajdziemy takie skarby, które zastąpią nammajątek! Zresztą dodał z powagą mam przed sobą wielkie perspektywy; list polecający dokardynała Lotaryngii.Nie chciałem dotychczas korzystać z niego, teraz jednak skorzystam. Tak, tak, musisz się pan udać do kardynała powiedziała na pewno przyjmie waćpanadobrze.Jest podobno bogaty i potężny; będzie mógł dużo zrobić dla waćpana.Każdy, najpo-tężniejszy nawet pan, ujrzy chętnie przy swoim boku takiego kawalera, jak pan.Słowa jej tchnęły uwielbieniem dla jego męstwa i odwagi.Uśmiechnął się.Wierzył również w siebie i w to, że czeka go jasna przyszłość.Powtórzyłz mocą. Tak, tak, udam się do kardynała nie pózniej niż jutro [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne