Ród Coltonów 12 Kasey Michaels Dom radosci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wam się na pewnouda.Musi się udać.Daję ci miesiąc, Merry.Po miesiącuciachnę się mocniej.Głębiej.Nie żartuję, Merry.- Wy�szczerzyła zęby.- Zrobię cięcie wzdłuż ręki, wzdłużżyły, a nie w poprzek nadgarstka.Ci kretyni tu niezdołają mnie powstrzymać.Z pomocą Dave'a Meredith oswobodziła dłoń.Przez chwilę stała bez ruchu, całkiem oszołomiona, do�póki Martha nie ujęła jej za ramiona i nie wyprowa�dziła na korytarz.KASEY MICHAELS70- Martho, czy ona naprawdę to zrobi? - spytałaMeredith, kiedy jechały windą na dół.- Wierzysz, żesię naprawdę zabije?- Nieważne, w co ja wierzę, kochanie - odparłacicho lekarka.- Ważne, w co ty wierzysz.I czy po�trafisz z tym żyć.- Znajdziemy ją, Martho.Znajdziemy Jewel.Niewiem jak, ale ręczę ci, że ją znajdziemy.Po prostumusimy.ROZDZIAA SZ�STYKiedy tylko wzmógł się wiatr, Emily wydobyłaz plecaka stary, wysłużony płaszcz przeciwdeszczowy,a kiedy wiatr jeszcze bardziej przybrał na sile, naciąg�nęła kaptur na kapelusz.Molly raz po raz strzygła ner�wowo uszami; bardzo się jej nie podobał dziwny od�głos trzepoczącego na wietrze cienkiego plastiku.Wiatr wiał z tyłu, pchając konia i jezdzca naprzód.Jakiś czas temu niebo przybrało odcień stalowoszary,choć do zmierzchu brakowało kilku godzin.Gałęziedrzew kołysały się na wszystkie strony.Uschnięta gałązkaprzeleciała w powietrzu, uderzając Emily w ramię.A potem lunął deszcz.Ostry, zacinający, paskudniezimny.Błyskawice rozdzierały niebo, świat drżał odhuku grzmotów, a wiadra wody lały się na głowęi spływały po twarzy.Emily prawie nic nie widziała;liczyła na to, że Molly, kierując się pamięcią, samadowiezie ją do celu.Ostatnie sto lub sto pięćdziesiąt metrów przed grotąEmily zsiadła z konia i kamienistą ścieżką wijącą siępośród krzewów zaczęła prowadzić Molly pod górę.Jeszcze kawałek, powtarzała w myślach, jeszcze ka�wałek.Grota jest ciemna, sucha i na tyle duża, by obiemogły się w niej swobodnie pomieścić.72 KASEY MICHAELSOdczepiwszy od plecaka latarkę, skierowała wiązkęświatła przed siebie.W rzęsistym deszczu trudno byłocokolwiek zobaczyć.Ale wreszcie dojrzała wylot groty.Tam.Na wprost! Wejście zasłaniały kępy wysokiejtrawy oraz zerwany przez wichurę konar.- Psiakość! - mruknęła Emily, zastanawiając się,jak namówić Molly, aby przeszła nad konarem i skryłasię w grocie.Położyła latarkę na niedużym głazie, tak by światłopadało na wejście.- Przydałby się dzwig.Zdjęła przymocowaną do siodła linę; jeden konieczamierzała zawiązać wokół konara, drugi do siodła.Wiedziała, że sama przeszkody nie usunie, ale z po�mocą Molly.Choć przez całą drogę jechała w skórzanych ręka�wicach, palce miała zdrętwiałe z zimna.Owinęła linęwokół konara i w tym momencie niebo rozdarła bły�skawica, a wzgórze zatrzęsło się.- Molly, nie!Emily puściła linę i rzuciła się pędem do wystra�szonego konia.Zanim dobiegła, niebo znów pojaśniało,a huk znów wstrząsnął powietrzem.Rżąc głośno, Mol�ly stanęła dęba, po czym pognała w dół ścieżką.Emily tupnęła bezradnie nogą.Klacz uciekła, za�bierając z sobą śpiwór, wodę, jedzenie, plecak.Wierz�gając zaś, zgniotła kopytem latarkę.Emily westchnęłaciężko.Nie ma nic.Wszystko, co wzięta z domu,uniósł wystraszony burzą koń.Jest sama na pustkowiu,przemoczona do suchej nitki.DOM RADOZCI 73Deszcz, który lał jak z cebra, nagle zaczął lać jakz dziesięciu cebrów.Podobno gdyby stojąca w takimdeszczu owca zadarła do góry łeb, to by utonęła.Wy�chodząc z założenia, że nie jest owcą i nie grozi jejtopiel, Emily zerknęła na czarne niebo, po czym szybkoopuściła głowę.Niewiele się namyślając, wspięła się na powalonykonar i po chwili zwaliła na ziemię.Było ciemno, aleprzynajmniej nic jej nie padało na plecy i ramiona.Po�suwała się na czworakach, po omacku; wreszcie wy�czuła palcami plastikowy pojemnik, w którym trzyma�ła kuchenkę.Automatyczna zapalarka do ognia zostaław plecaku, ale gdzieś tu musi być paczka zapałek.Napewno.Boże, spraw, abym ją znalazła.Nie zwracając uwagi na dzwoniące zęby, sztywnymipalcami uniosła pokrywkę pojemnika.Trwało kilka mi�nut - choć miała wrażenie, że mijają godziny - zanimwydobyła kuchenkę, a potem, z samego dna, wygrze�bała paczkę zapałek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne