Holt Anne Hanne Wilhelmson 2 Błogosławieni, którzy pragnš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- O, przepraszam! - zawołał na widok H�verstada, ale raczejniezbyt szczerze.Spojrzał na policjantkę.- Piątkowe piwooczwartej.Idziesz?- Jeśli będzie można zamówić bezalkoholowe, to tak.- No to widzimy się o czwartej - oświadczył wielkolud i zhukiem zamknął drzwi.- To policjant - wyjaśniła Hanne przepraszająco.- Wywia-dowca.Oni czasami dziwacznie wyglądają.Atmosfera się zmieniła.Wykład dobiegi końca.Hanne Wil-helmsen położyła przed H�verstadem dwie zapisane kartki,żeby mógł je przeczytać.Poszło szybko.Nie było na nich nic otym, o czym rozmawiali, a raczej o czym ona mówiła przezostatnie pól godziny.Palcem wskazała, w którym miejscu nadole ma się podpisać.Podpisał.- I jeszcze tutaj.- Stuknęła w margines na pierwszej stronie.Najwyrazniej mógł już iść.Wstał, ale ona, widząc jego wy-ciągniętą na pożegnanie rękę, tylko zamachała.- Odprowadzę pana.Zamknęła pokój na klucz i pomaszerowała obok niego kory-tarzem z niebieskimi drzwiami i niebieską wykładziną.W obiestrony biegali spieszący się dokądś ludzie.Przy schodachprowadzących do wyjścia oboje się zatrzymali.Teraz to onawyciągnęła rękę.- Proszę posłuchać mojej dobrej rady, panie H�verstad.Niechpan się nie wplątuje w coś, z czym nie będzie pan umiał sobieporadzić.Niech pan zrobi coś innego.Niech pan zabierzecórkę na wakacje.W góry, na południe Europy, wszystko jednogdzie.Ale naszą robotę niech pan zostawi nam.Tylko nam.Mruknął kilka słów na pożegnanie i zaczął schodzić postopniach.Hanne Wilhelmsen obserwowała go dopóty, dopókinie zbliżył się do ciężkich metalowych drzwi, stanowiącychbarierę dla nieznośnej temperatury panującej na zewnątrz.Potem podeszła do okien wychodzących na zachód i wyjrzałaprzez nie akurat wtedy, gdy H�verstad znalazł się w polu wi-dzenia.Szedł ciężko, kołysząc się jak starzec.Na chwilę przy-stanął, wyprostował się i zniknął na schodach prowadzącychdo podziemnego garażu.Sierżant Wilhelmsen zrobiło się go strasznie żal.-***Kristine H�verstad zwykle lubiła być w domu sama.Teraz nielubiła już niczego.Kiedy ojciec wstał, nie spala, ale została włóżku do wpół do ósmej, dopóki nie usłyszała, jak zatrzaskująsię za nim drzwi.Pózniej zużyła całą gorącą wodę.Najpierwprzez dwadzieścia minut stała pod prysznicem i szorowała siędo czerwoności i bólu, a potem wzięła długą gorącą kąpiel wpianie.Stało się to już wręcz rutyną, niemal porannym rytu-ałem.W końcu ubrana w stary dres i znoszone kapcie z foczejskóry zaczęła przeglądać kolekcję płyt CD.Gdy dwa lata temuwyprowadzała się z domu, zabrała tylko najnowsze i te, którelubiła najbardziej.Pozostawiony u ojca stos byl całkiem spory.Sięgnęła po stary album Aha Hunting high and Iow -Szukając wszędzie.Tytuł był trafny.Czuła, że czegoś szuka,lecz nie miała pojęcia gdzie.Nie wiedziała nawet czego.Wmomencie, gdy otworzyła płytę, okładka wypadła jej z rąk napodłogę.Jeden zawias się obłamal.Zaklęła cicho.Ze złościąpróbowała naprawić pudełko, chociaż wiedziała, że się nie da.W efekcie pękł drugi zawias.Wściekła rzuciła obydwiemaczęściami o podłogę i wybuchnęła płaczem.Przeklęciproducenci płyt.Szlochała pół godziny.Morten Harket się nie rozpadł.Lekko zgarbiony, ze sztywnymumięśnionym ramieniem patrzył gdzieś na prawo od niejczarno-białym nieprzeniknionym spojrzeniem.KristineH�verstad już cztery lata studiowała medycynę.Znała anato-mię.Z połamanego plastiku wyjęła nieduże zdjęcie piosenka-rza.Tego mięśnia u zwykłych ludzi nie widać.%7łeby tak się od-znaczał, trzeba trenować, i to ostro.Obmacała własne szczupłeramiona.Oczywiście też miała tricepsy, ale schowane.Inaczejniż u Mortena Harketa, któremu na spodniej stronie ramieniamięsień wyraznie nabrzmiewał.Nie mogła oderwać od niegooczu.Tamten mężczyzna był wysportowany.Miał wyraznie wi-doczne tricepsy.Usiłowała wrócić pamięcią do tego strasznegowieczoru, ale nie mogła zrozumieć, kiedy zdążyła zauważyć tenszczegół.Może w ogóle go nie widziała.Była jednak na sto pro-cent pewna.Gwałciciel miał wyrobione tricepsy.To był fakt.Nie wiedziała tylko, co z nim zrobić.Kiedy nagle dobiegły ją odgłosy z korytarza, drgnęła wystra-szona, jakby przyłapano ją na gorącym uczynku, na przestęp-stwie, które nie wiadomo na czym miało polegać.Adrenalinastrzyknęła do krwi.Kristine błyskawicznie pozbierała kawałkiprzezroczystego plastiku i usiłowała upchnąć je w stosieinnych płyt.W końcu znów się rozpłakała.Ostatnio wszystko ją przerażało.Dziś rano, kiedy próbowałacoś zjeść, jakiś ptaszek stuknął w duże panoramiczne okno wsalonie, a ona aż podskoczyła, mimo że znała ten odgłos, bomałe stworzonka dość często wpadały na tę szybę.Na ogólwszystko kończyło się dobrze.Czasami musiały poleżeć półgodziny, nim wreszcie się podniosły, machnęły kilka razy napróbę skrzydłami i lekko się zataczając, znów wzbiły się w po-wietrze.Tym razem Kristine wyszła i wzięła ptaszka do ręki.Czuła bicie maleńkiego serduszka i ogarniała ją coraz większarozpacz.Ptaszek w końcu zdechł, zapewne ze strachu.Zawsty-dzona zaczęła obwiniać się o jego śmierć.Ojciec pochylił się nad nią i pomógł jej się podnieść.Zachwiałasię, jakby nie była w stanie utrzymać prosto szczupłego ciała.Nie pamiętał, że jest taka szczupła.W piersi go ścisnęło, gdyzłapał ją za chude nadgarstki, żeby się nie przewróciła.Ostrożnie podprowadził do kanapy.Bezwolna nie protestowa-ła.Pozwoliła się usadzić wśród głębokich poduszek.Usiadłprzy niej, ale zostawił między nimi odrobinę przestrzeni.Po-tem zmienił zdanie i zaczął się przysuwać, lecz znieruchomiał,gdy Kristine drgnęła.Z wahaniem ujął ją za rękę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne