[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lynn przez ułamek sekundywidziała rodzinę, która zasiadała do posiłku, a potem staregomężczyznę, który rozbierał się do spania.To była nowa siłarobocza, programiści ubrań, projektanci biżuterii albo twórcysystemów legalnego i nielegalnego powielania informacji.Ciludzie walczyli o utrzymanie posad na przekór nieuniknionej istałej ekspansji sztucznej inteligencji.Auto wyemitowało małąreklamę o intensywnym zapachu i powiedziało  Nova!.Akamukichnął, podrażniony obłokiem darmowych perfum.- Przepraszam, że musi pani to oglądać - powiedziałakobieta, kiedy auto dokonało kolejnego wyboru.- Lada dzieńzrobią objazd.Ta dzielnica zostanie wyburzona.- Już ją kiedyś widziałam - powiedziała Lynn.Wiele mijanych przez nich okien miało powybijaneszyby.W zacienionych pokojach przebywali uchodz
cyniemogÄ…cy znalez
ć pracy, mimo iż Hongkong zdawał sięobiecywać tak wiele.Raz mignęła jej prawie naga kobietaskulona na obdartym fotelu, patrząca przez okno i palącapapierosa.Potem auto wybrało tor, który odchodził w prawo iwznosił się wyżej.Na moment Lynn zakręciło się w głowie nawidok olśniewającej, błękitnej wody pomiędzy mamucimi46budynkami z połyskującego inteligentnego szkła.Zrobili pętlęza trzecią wieżą i zanurkowali na duży, ogrodzony teren.Wysiedli w imponującym, eleganckim lobby z gładkich,jasnych, marmurowych bloków; jedna ściana była fontanną zeschodkami, przykuwającą oko wizualnym paradoksem, ale imającą kojący efekt za sprawą dz
więku i mgły.Lynn zobaczyła,że podchodzi do niej boy hotelowy w poszukiwaniu bagażu, alepotrząsnęła głową.- Przepraszam - powiedziała do kobiety.- Niewymieniłam jeszcze pieniędzy.Kobieta uśmiechnęła się.Zadowolona, że dostanieamerykańską gotówkę, pomyślała Lynn.Taksówka popłynęła w kierunku membrany, gdzieniemal niewidoczny tor wychodził z lobby, i przejechała przeznią.Pokój był komfortowy, ze świeżymi pękami strelicjikrólewskich i wielką wanną.Ekrany sieci były wszędzie, nawetw łazience.Sprawdziła okno.Dobrze.Nie wychodziło naatrium, ani nie było zrobione z inteligentnego szkła, którewszystko odsłaniało.Mieli najdroższy wariant: zewnętrzne oknoz widokiem na port.Bez tego popadłaby w zbytnią nerwowość.- No, chodz
- powiedziała do Akamu.W lobby wybrała ruchomy chodnik z mapy.Podziesięciu minutach wynurzyli się z pokładów światastworzonego ludzką ręką na słonecznej ulicy.Lynn wzięła głęboki oddech i odprężyła się na chwilę.Za plecami mieli wieże z inteligentnego szkła.Przed nimi,między krętymi uliczkami, prześwitywała przystań znaczonazanikającymi białymi liniami helikopterów odrzutowych, którelatały do Chin i z powrotem.W powietrzu czuć było zapacholiwy i czosnku, który mieszał się z odorem pleśni punktówskupu złomu i chemicznym zapachem ubrań prosto z fabryk,których sterty leżały na stołach na wąskiej ulicy.Targowała się ostro i kupiła Akamu tanie, nie47wyróżniające się niczym koszule i spodnie.- Jedwab - powiedziała, przesuwając w palcach gładki,chłodny materiał i podała mu szarą koszulę we wzorki znałożonych na siebie trójkątów.- Podoba ci się?- Jest w porządku - odparł, rozglądając się po ulicy,jakby czegoś szukał.Nagle przestraszyła się, że jej ucieknie.Miała ochotę złapać go za rękę, ale pomyślała, że to by gozezłościło.- Jak się czujesz? - zapytała.- Umieram z głodu - oznajmił.Wybrali jedzenie z ulicznych kuchenek.Zamówiłaaromatyczne szaszłyki i ryż.Kazała je zapakować.Zapytała goo godzinę.Patrzył przez chwilę na zegarek, zmarszczył brwi ipowiedział:- No, tak.Satelita go zresetował.Druga trzydzieści.- Hm - odparła, próbując zignorować wywołane stresemsensacje żołądkowe.- Mam trochę pracy.Zabieram cię zpowrotem do pokoju.Miała wrażenie, że zaraz będzie się z nią spierał, aletylko zwiesił ramiona.Teraz wydawał się zmęczony,wystraszony i bardzo młody.Wracał z nią do pokoju, niemówiąc ani słowa, i tylko patrzył na ludzi na ruchomymchodniku, trzymając pod ręką zawiniątko z nowymi ubraniami.Usiadł przy stole pod oknem i natychmiast rozpakowałjedzenie.Pochłonął je mniej więcej w minutę.- Możesz zjeść moje - powiedziała Lynn.- I zamówićcoś jeszcze u obsługi hotelowej.Muszę wyjść, a ty musiszzostać.Nie wydawał się zaskoczony, co najwyżej trochęrozczarowany.- Czy będę mógł skorzystać z sieci?Na stoliku przy łóżku znajdował się mały, lekki, płaskiekran.Drugi był na biurku obok.- Wolałabym, żebyś tego nie robił - odparła i przyrzekła48sobie, że kiedy wróci do lobby, każe zdeaktywować połączenie.- Może na handheldzie?Wzruszył ramionami.- To chyba lepsze niż nic, skoro mam tu siedzieć całydzień.Lynn zastanawiała się przez chwilę, jak długo Akamubędzie w szoku po tym, jak omal nie wyleciał w powietrze.Wydawał się zbyt uległy.Może już był na skraju wytrzymałości?- Jutro możemy wyjść i zrobić porządne zakupy -powiedziała.- Mają tutaj świetne rzeczy.Ja też będępotrzebowała trochę sprzętu.To będzie fajne, prawda? Na raziepoproszę portiera, żeby coś ci podesłał.Co byś chciał? Możejakieś gry?- Sprowadz
mi tylko SP Trzy i.chyba jeszcze SP Pięć.- Och, oczywiście - powiedziała i zawołała portiera.-Pokój osiem dziewięćdziesiąt pięć.Czy mógłby pan przysłaćhandhelda.- Fiata - zaprotestował.O wiele lżejszy od przestarzałegohandhelda, fiat był giętkim komputerem z bardzo cienkąklawiaturą i ekranem, który można było składać albo zwijać.- Fiata - poprawiła się.- Hm, Kaiban cztery kropka trzy.- Najlepszy model.Zauważyła cień uśmiechu na jego twarzy ipoczuła zadowolenie.- Oczywiście z całym wyposażeniem.IStandardowe Pakiety Trzy i Pięć.- To były zaawansowanepakiety nie dla początkujących [ Pobierz całość w formacie PDF ]