[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Było to rozwiązanie w duchu indywidualizmu i pluralizmu, przyjmował on nieograniczoną ilość substancji.Jednak twierdził, że wszystkie są jednego rodzaju.Przyjmował, że każde zjawisko jest indywidualne, a zjawiska stanowią szeregi ciągłe, ten stan rzeczy sformułował jako prawo ciągłości.Prawo to i w ogóle przekonanie o mnogości, indywidualności, a zarazem ciągłości natury poza psychologią i matematyką miało doniosłe znaczenie dla metafizyki Leibniza.Głosił iż substancji jest wiele, są one jakościowo odrębne, ten pogląd przeciwstawia się mechanistycznej filozofii Kartezjusza.Indywidualne substancje z których składa się byt Leibniz nazywał monadami, monady były nierozdzielnymi składnikami świata.Uważał że substancje nie działają jedna na drugą, każda jest zamkniętym kosmosem.Substancje są obdarzone siłami w ten sposób doszedł do dynamistycznej koncepcji substancji.W przeciwieństwie do swych poprzedników uważał przemienność za zasadniczą własność substancji, tu leżało zasadnicze odstępstwo Leibniza od Kartezjusza.Błąd kartezjanizmu widział w geometrycznej koncepcji materii, nie uwzględniających czynników dynamicznych.w jego przekonaniu nie mechanizm, ale dynamizm był teorią odpowiadającą zjawiskom.Substancje są nierozciągłe i niematerialne , mają zdolność postrzegania.Dusza ludzka posiada stosunkowo wysoki poziom świadomości , postrzega dokładnie i postrzeżenia te pamięta , poza tym posiada samowiedzę.Zjawiskiem substancji są ciała.Nie należą do natury substancji przestrzeń i czas - każda jest jednością , przestrzeń i czas są formami mnogości.Podobnie jak Spinoza miał przekonanie, że natura realnego bytu jest ta sama, co stosunków logicznych.Leibniz spór na temat celowości rozciągnął na jej korzyść, stwierdzając, iż substancja działa celowo.Stanowią one również hierarchię i tworzą harmoniczny zespół.Leibniz uważał, że żyjemy na najlepszym z możliwych światów.Jego optymistyczna filozofia głosiła, że to co stworzył Bóg jest jakby optymalną wypadkową wszelkich możliwości.Powziął myśl matematycznego traktowania logiki.Sformułował zasadę racji dostatecznej, mówiącą , że wszystkie prawdy są racjonalnie powiązane.W swym determinizmie mówił, iż nie może być wolności, jeśli wszystko co się substancji przytrafia jest z góry zawarte w jej pojęciu.Był to determinizm nie mniej radykalny niż Spinozy.Współcześni nazywali Leibniza ostatnim człowiekiem, który wiedział wszystko, ale już Wolter skrytykował i wyszydził tezę o najlepszym ze światów.O Spinozie mówi się, iż tak matematycznej postaci filozofia nie miała nigdy.Jego filozofia była jednym z nawrotów średniowiecza , kartezjanie połączyli naukę nowożytną i tradycja średniowiecznej teologii chrześcijańskiej, Spinoza połączył ją z tradycją teologii żydowskiej.Do kartezjanizmu w szerszym znaczeniu należą wszystkie wybitniejsze systemy siedemnastowieczne, bo wszystkie nawiązywały do jego zagadnień, zwłaszcza w stosunku duszy i ciała, i posługiwały się jego pojęciami.We wszystkich nich jak u Kartezjusza metoda była pierwszym zagadnieniem, matematyka wzorem, a rozwiązanie wszelkich zagadnień metafizycznych celem.Granica między jego zwolennikami a przeciwnikami jest płynna , bo zwolennicy modyfikowali jego naukę , a przeciwnicy obficie z niej korzystali.Jednak nie da się zaprzeczyć, iż dokonując swego myślowego przewrotu, zaczynając od wątpienia, zbudował system filozoficzny , który mimo upływu czasu nadal jest aktualny i podziwiany [ Pobierz całość w formacie PDF ]