[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pewnieten przeklęty ordynans wszystko wypaplał.Mo\
e nawet sam Mader? Bo\
e, nie dopuść - myślała - by się Fritz o tym dowiedział.- A jeśli nawet odwiedzałam, to co z tego? - spytałabuńczucznie.Głupio byłoby teraz zaprzeczać, skoro prowadzącyśledztwo znał, jak widać, wszystkie fakty.Ale to jeszcze nie powód, byupadać na duchu.Przecie\
nie ma nic wspólnego z morderstwemRicharda Madera.Musiało to być na pewno morderstwo, gdy\
inaczejnie robiono by tyle szumu wokół tej sprawy.Jeśli przekona ich, \
e niema z tym absolutnie nic wspólnego, to ją puszczą wolno.Zastanawiałasię parę sekund, jak dalece ma być z nimi szczera.- Tak, odwiedzałam go - odrzekła wreszcie -w dniach, które pan wymienił.Za ka\
dym razem, kiedywychodziłam, był zdrów i cały.Przedwczoraj nawet go nie widziałam.Pan to właśnie stwierdził, prawda? - Czekała na reakcję z jego strony,ale bez skutku.- Jaki\
więc sens miało sprowadzać mnie tutaj iwypytywać o fakty, które nie mają \
adnego zwiÄ…zku z tÄ… sprawÄ….- To my ju\
o tym zadecydujemy, pani Gabriel - odrzekłszorstko generał Wencel.- Co nam pani powie o kapitanie Mollu?Poprzedniego wieczora kapitan Karl Moll, te\
świe\
o wcielonydo Sztabu Generalnego, powiadomił władze o otrzymaniu przesyłki odCharlesa Francisa.Nie zniszczył jej, tylko wraz z reklamowymprospektem i kapsułkami dostarczył do kwatery zwierzchnika.- A co się z nim stało? - spytała.Nie mogła umiejscowić tegonazwiska.- W kwietniu i maju bie\
ącego 1909 roku widywano paniączęsto wchodzącą i wychodzącą z jego mieszkania przy Singerstrasse.Teraz ju\
go sobie przypomniała.To jeden z tych banalnychmę\
czyzn, których twarzy nawet się nie pamięta, choć sypiała z takimiju\
po wyjściu za Gabriela.Nigdy jej na kapitanie Mollu specjalnie niezale\
ało, tote\
natychmiast o nim zapomniała, gdy tylko ich romans sięskończył.Kiedy nagle padło jego nazwisko, przestraszyła się, niemogąc doszukać się w tym \
adnego zwiÄ…zku.- Czy on te\
nie \
yje? - zapytała, nie pojmując nawet, co jąskłoniło, by zadać takie pytanie.Musiało jednak pasować do ustalonegoprzez tych pięciu odpychających mę\
czyzn łańcucha zało\
eń, poniewa\
nagle porzucili sztuczną obojętność i wymienili między sobą znaczącespojrzenia.- Nie, ocalał.Podobnie jak ksią\
ę Hohenstein - odparł Wencel.Jeszcze jedno nieoczekiwane nazwisko. Co oni chcą ze mnązrobić? - zastanawiała się Anna.Najpierw Moll, a teraz ksią\
Ä™.Czy\
byzamierzali rozkopywać jej przeszłość niczym staro\
ytne miastozagrzebane pod wielowiekową warstwą piasku i wyciągać na światłodzienne ka\
dą obtłuczoną amforę, potrzaskaną mozaikę czyzapomniane bóstwo i opatrywać to wszystko numerami?Siedziała wyprostowana z uniesioną do góry brodą, jak dziecko,kiedy je spotka niezasłu\
ona kara.W głowie miała chaos, mocnościskała dłonie, by opanować ich dr\
enie.W pokoju panowała cisza.Generał Wencel oczekiwał wyraz
nie odpowiedzi, której Anna nie kwa-piła się udzielić.Prokurator Kunze przerwał milczenie.- Kiedy widziała pani po raz ostatni kapitana von Gerstena?Trzecie nazwisko.Tym razem była całkowicie zbita z tropu.- Nie sądzę, abym znała kapitana von Gerstena.- Był jednym z uczniów ojca pani w Akademii Wojennej, zrocznika 1905.Znów wymienili ze sobą spojrzenia.- Ale księcia Hohensteina pani zna?- Przedstawiono mi go kiedyś - przytaknęła szybko.- Miała z nim pani romans, tak jak z kapitanem Maderem,Mollem i von Gerstenem?- Z Gerstenem, nie! Przecie\
mówiłam, \
e go wcale nie znam!- Ale przyznaje się pani do pozostałych? - wtrącił generałWencel. Nie ma co tak triumfować - pomyślała.Przyznanie się dotrzech kochanków nie było \
adnym przejęzyczeniem się z jej strony.Zrobiła to z rozmysłem.Nadal nie wiedziała, co ma na celu toprzesłuchanie, ale jedno było pewne, \
e spenetrowali jej \
ycie prywatnei w jakiś sposób odkryli romanse, które miała nadzieję zataić przedmę\
em.Nie mogą jej ukarać za to, \
e sypiała z mę\
czyznami, bo wtakim razie musieliby wtrącić do więzienia ponad połowę mieszkanekWiednia.Mogą natomiast poinformować Fritza Gabriela, a to byłby ju\
koniec wszystkiego.Musi z nimi wejść w układ, kupić ich milczeniemówiąc im wszystko, o czym chcieliby wiedzieć.- Tak, przyznaję się do pozostałych.- Westchnęła głęboko.-Doprawdy, nie wiem, czego panowie ode mnie chcecie.Proszępowiedzieć, o co chodzi, a nu\
mogłabym pomóc.Jest mi dosyćtrudno.- Czy pani mą\
jest bardzo zazdrosny? - przerwał jej generałWencel.- Nie sądzę.- Serce zaczęło jej bić mocno.- Skąd\
e! Dlaczegopan o to pyta?Generał zignorował jej pytanie.- Chce pani przez to powiedzieć, \
e nie ma jej za złe tych.- tuWencel chrząknął i ciągnął dalej: - miłostek z dawnymi kolegami zAkademii Wojennej, którzy słu\
yli z nim w tym samym pułku? Tomusi być imbecylem albo nie mieć ani krzty honoru!Anna poczuła się dotknięta do \
ywego.- Proszę nie mieszać w to mego mę\
a! - zawołała.- Towspaniały człowiek! O surowych moralnych zasadach [ Pobierz całość w formacie PDF ]