Edwardson Ake Erik Winter 6 Kamienny żagiel

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To nie powinien być on.To nie on powinien dożyć starości.Jezu.O Jezu!Wciąż stał i czekał, aż zajdzie słońce.Zaszło, kiedy znów pojawiło sięto dziecko na rowerze.Chłopiec.Mieszkał w domu przy schodach.Zawsze wisiały tam ubrania.Na sznurze.Widywał młodą kobietę,wychodziła rozwiesić albo zdjąć pranie.Miała czarne włosy, jakchłopiec, i przezroczystą, bladą twarz.To przez morze.To ono na-znaczało tutejszych, zmieniało ich wygląd.Na północy, w wysunię-tym najdalej Thuso i Wick.tam ludzie byli przygarbieni niczym111rosnące na górskich stokach karłowate brzozy - czarni, bladzi, poła-mani, na wylot przeszyci wiatrem.Odwrócił się w stronę pokoju w tej samej chwili, w której słońcezniknęło, przenosząc się nad inne kontynenty.Pokój był ciemny.Wsam raz, dokładnie tak, jak sobie życzył.Podszedł do fotela, jedynegow pokoju, usiadł i wypił kolejny łyk whisky.Czekała na niego wszklance.Jeden z tańszych gatunków.Rozejrzał się, wciąż miał alkohol w ustach.Potem przełknął.Nie.Nie zostawię tego.To już ostatni raz.Ja i to miejsce to jedno.Obecna zgroza nie tyle jest tak straszna,Ile okropne twory wyobrazni,Mordercze widmaPrzeciągnął dłonią po prawym ramieniu.Palec ślizgał się po gładkiejskórze, od wielu lat zmartwiałej.Jego skóra w większości była po-zbawiona życia.Była tylko miękką powierzchnią, choć jednocześnie -kiedy przycisnął mocniej - wydawała się twarda.Twarda jak kamień.Wyciągnął rękę po broń.Przycisnął ją do siebie.To właśnie ona była dowodem na to, że tkwiąca w nim przemoc sięnie zmieniła, nie osłabła.Okna pubu The Three Kings uginały się pod naporem wiatru.Zacząłwiać od północnego zachodu.Siedział przy barze i czuł, że jest prze-ciąg.Chyba nawet odezwał się do kobiety stojącej bez ruchu za ladą,ale nie odpowiedziała, nie usłyszała.Czasami słyszała.Wtedy odwracał się do niej, żeby jej coś po-wiedzieć.Wiedział, że będzie mu jeszcze potrzebna.112Ktoś wszedł.Kobieta się poruszyła.Usłyszał głos.Ktoś usiadłobok niego.- Poproszę whisky.- Mieszana czy słodowa?- Niech pani da co.- Obcy się zaciął.-.co tam pani uważa.- Nie wiem, nie przepadam za whisky.- To poproszę.Highland Park - powiedział mężczyzna, ruchemgłowy wskazując na półki z butelkami.Kobieta odwróciła się, sięgnęła po brzuchatą butelkę.Nalała al-koholu do szklanki i postawiła ją przed mężczyzną.Odezwała się wswoim dialekcie.Dla niektórych brzmiał jak niemiły dla uchaszwargot.- To z Orkadów.Wiedział pan? - zapytała.- Nie.- Myślałam, że pan wie.Mężczyzna się napił.Kobieta znów zamarła.Mężczyzna odsunąłszklankę od ust, a potem uniósł ją o kilka centymetrów i odwrócił sięw jego stronę.Chyba wyglądał przez okno.Na dworze nic się niedziało.Mężczyzna przeniósł spojrzenie na niego.Zauważył to kątemoka.Więc ktoś go widział.Odwrócił głowę w stronę mężczyzny i skinął bez słowa.Miał mniej lat niż on, ale nie był już młody.W jego spojrzeniuwidać było dziwny błysk.Na twarzy miał zmarszczki.Dłoń, w którejtrzymał szklankę, drżała.Odstawił whisky i szybko otarł usta.Kobieta zza baru gdzieś poszła.Muszę przestać tu przychodzić, pomyślał.Dlaczego tu bywam?Przecież wiem.- Pan tutejszy? - zapytał mężczyzna.14.WINTER ZD%7łYA NA PROM o dziesiątej dwadzieścia.ZSaltholmen.Mercedesa zostawił przy wschodniej przystani.Stał tamteraz na widoku, niewłaściwie zaparkowany, z policyjną plakietką zaprzednią szybą.Kiedyś ktoś się włamał do jego merca i ukradł plakietkę.Długoprowadził dochodzenie.Kiedy ruszyli, kupił sobie herbatę.Słońce samotnie królowało naniebie.Skały połyskiwały mieszanką szarości i srebra.Zatoka usianabyła skalami.Wszędzie piętrzyły się kamienie, układały się w wyspy,które ciągnęły się aż do granicy otwartego morza.Powierzchnia wody była gładka.Zawinęli na Asper� �stra.Wy-siadła tam kobieta z dzieckiem w wózku.Na pokład załadowanojakieś towary w stalowych skrzyniach.Wyglądało na to, że są wdrodze na drugą półkulę, do jakiegoś tropikalnego kraju.Skały były gołe, nie dawały żadnego schronienia.Przestrzeńmiędzy nimi a wodą porastały trzciny.Morska łąka.I droga prowa-dząca do domu, którego z pomostu nie widać.Nie był tutaj, odkąd znalazł tamto palenisko na szczycie góry, a wnim najbardziej odrażający dowód, jaki kiedykolwiek było, a pewnie ibędzie mu dane zobaczyć.To była taśma wideo.Był świadkiem tego wszystkiego od samego początku.To wspomnienie nie chciało zniknąć.Zazwyczaj to, co się pa-mięta, żółknie i kruszeje, jak gazeta, zdjęcie, plakat.Blaknie.Ale nieto wspomnienie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne