[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Polityka, zda się, i historiaDoczesnymi ich strony, tymi, któreDo powszednich obowiązują służb i prac,Nie odwraca się zewsząd  nie wszystkim gwoli.Czasem tylko %7łyd, jak starożytny obelisk,Ten sam, co za Faraonów, przy drodze stoiI odpomina wieki  niekiedy bywa,%7łe utrafiony pługa ostrzem pancerzWyrzuci kmieć na miedzę, a pacholętaPobrzmiewają weń  bywa, niekiedy,%7łe w zamkowej tej lub owej sali(Gdzie owoce się suszą) ściemniały portretObsunie się wraz z gwoz
dziem zjedzonym rdzą.Tyle dziejów! historia, jako fenomen,Przypadkami się ledwo odpomina.U bramy dziś gdy rozmawiałem z Różą,Gdy Salomon wuj z gośćmi w przedsieniu stał,Gwar niezwykły powstał, służebni ludzieNadbiegali  mąż jakiś rosły i czarny,Wyłamawszy się z tłumu, podskoczył ku nam,Do naszych stóp się rzucił konwulsyjnie,Mówiąc:  Księdzu, panie, każ  księdzu twojemu,Który owdzie nadchodzi i gniewny jest By dozwolił na pogrzeb.ja idę z książątCygańskiego narodu, i brat mój umarłW drodze długiej  my nie mamy ziemie,Ni gdzie pogrześć?.wiatr roznosi popiółKoczowiska..Ulękła się Róża,Spazm nerwowy wsparł ją o ramię moje,Ją, której udatne palce tylokrotnieObmywały rany okaleczałego ludu:Miłosierną będąca, ile piękna! Atoli nerwy nie są duchem i sercem nie są,Odpychliwe bywają równie jak wstępne,Szczegół nieraz potoczny podejmą tak,101%7łe się ogółem stawa, ogół natomiastFraszką czyniąc.  Zbliżył się ksiądz sędziwy,I Szambelan z gośćmi przystąpił z wolna.Kółko nasze, jak harmonijny światek,Na osi swej zdążało trybem statecznym,Gdy cygański mąż czarny, jak aerolit,Nie naruszył porządku w rzeczy istocie.Jako ziemia cmentarzy święta jestI ogrodzenie onych kanoniczne Zacny mówił ksiądz  nie był to misjonarz,Wzorem był parafii dużej i możnej.Ze swej strony Salomon wuj dobrotliwieSkinął ku urzędnikom Kasztelanni, Ziemi!  rzekłszy  tak wiele na pograniczuSerionickiego dać umiałbym państwa,%7łe całe można by pogrześć rzesze!A rzekłszy to i w rozmowy wziąwszy ogólność,Szliśmy z wolna ku schodom szerokich przedsień.Wieczornego powiewu łagodne tchnieniePrzegarniało włos Róży i blade wstążki.* Pani!  rzekłem  podjadę konno, wraz powrócę,Ofiarowanej gdy dojrzę gościnności,Opowiem obchód.  tu wniesiono herbatę,Której arom azjacki rozszerza nerwyPoza miejscowość całej części świata.Przy otworzonym zamyślona fortepianieStojąc, z palcem jednym na klawiszu,Róża rzecze:  Kanonik z wujem zapewneW szachy zagra. Ktoś inny do nas się zbliżył.Cowieczornym trybem arcypogodnymZagaiła się całość serionickiego kółka,Całość błoga i zacna  102IIIJak maluczko jest ludzi, rzekłbym: nie ma prawie,P r a g n ą c y c h s i ę o b j a w i ć  przechodzą  przechodzą.Czy się nie odpychają tańcząc? lub w zabawiePoufnej czy się oni nie mylą i zwodzą ?Ni spółcześni, ni bliscy, ni istotnie znani,Ręce imając, kłoniąc się spólnym uściskiem,Pomiędzy nimi głębia wre i oceani,Gdy na jej pianach oni, zbliżeni nazwiskiem.Z
wiat wiÄ™c mówi:  To swoi, to kółko domowe,To nasi.  Szczerzej niebo Å‚Ä…czy lazuroweLudów tysiÄ…c, co rżnÄ… siÄ™ przez wieki  bo szczerzéjZ każdego aby jeden w spólne niebo wierzy!Oni zaÅ› taÅ„czÄ…, Å‚onem zbliżeni do Å‚ona,PoÅ‚amie nieÅ›wiadomi siebie i osobni;Dość, że jedna nad nimi lampa zapalona,%7Å‚e moda jedna wszystkich zarówno podobni. To, n a s i!.*  MapÄ™ życia gdyby kto z wysoka,Jak mapÄ™ globu, kreÅ›liÅ‚: góry i pustyniePrzeniosÅ‚yby siÄ™ w krótkie jedno mgnienie oka,A ocean przepadÅ‚by, gdzie ledwo Å‚za pÅ‚ynie.103IVLas byÅ‚ z dala, gdzie mnie wiódÅ‚ konny, przede mnÄ…PochodniÄ™ niosÄ…c, jez
dziec-Róży i CyganNa klaczy pstrej, tudzież gruby ekonomPrzy siodle mym bliski swoim strzemieniem. Pojękiwały sosny, wzdychał dąb,Ilekroć wiatr szedł puszczy korytem.Tak, gdy.(jako wzoruje boski HomerLub naucza porównań Virgilius czuły) Tak, gdy o nocy letniej, a jednak chmurnej,Zżyma się morze na zbyt ustaloną pogodę,Piasek od brzegów śliniąc widny, gdy dalej jest ciemne,Zmięszane z firmamentem i huczące.Tak puszczy brzeg po stronach nam się zdawał,Cwałującym w szesnaście kopyt.Przecięliśmy gościniec, który las dzieliI przez który mkną niekiedy sarny,Cygan ujął się grzywy, wydłużył stopęNa zad klaczy i świsnął  niebawem ognie[TU R
KOPIS SI
URYWA.]104II105PIEZ
C
SPOA
ECZNA106WIGILIA(LEGENDA DLA PRZYJACIÓA
)Tedy go opuścił diabeł  a oto Anio-łowie przystąpili i służyli mu.Z
.M a t e u s z, roz.IV 11Za odległe gdzieś rzeczyD z i ś  włosienie kaleczy,A północne ledwo biły dzwony [ Pobierz całość w formacie PDF ]