[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Marszałek nie jest wprawdzie Adonisem, no  ale.Gdy-by nasze obowiązki były do spełnienia łatwe, nie istniałaby zasługa.Zresztą, mój Boże, któż nam broni mieć na dnie duszy jakiś ideał, októrym myśl osładza najcięższe chwile ? Na koniec, mogę cię zapew-nić, że położenie pięknej kobiety, mającej starego męża, nie należy donajgorszych.Wszyscy interesują się nią, mówią o niej, składają hołdyjej poświęceniu, a znowu stary mąż jest mniej wymagający od męża wśrednim wieku. Ach, ciociu. Tylko bez egzaltacji, Belciu! Nie masz lat szesnastu i na życiemusisz patrzeć serio.Nie można przecie dla jakiejś idiosynkrazji po-święcić bytu ojca, a choćby Flory i waszej służby.Wreszcie pomyśl, ilety, przy twym szlachetnym serduszku, mogłabyś zrobić dobrego rozpo-rządzając znacznym majątkiem. Ależ, ciociu, marszałek jest obrzydliwy.Jemu nie żony trzeba, aleniańki, która by mu ocierała usta. Nie upieram się przy marszałku, więc baron. Baron jeszcze starszy, farbuje się, różuje i ma jakieś plamy na rę-kach.Hrabina podniosła się z kanapy. Nie nalegam, moja droga, nie jestem swatką, to należy do paniMeliton.Zwracam tylko uwagę, że nad ojcem wisi katastrofa.NASK IFP UGZe zbiorów  Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG51 Mamy przecie kamienicę. Którą sprzedają najdalej po św.Janie, tak że nawet twoja sumaspadnie. Jak to  dom, który kosztował sto tysięcy, sprzedadzą za sześć-dziesiąt ?. Bo on niewart więcej, bo ojciec za dużo wydał.Wiem to od bu-downiczego, który oglądał go z polecenia Krzeszowskiej. Więc w ostateczności mamy serwis.srebra. wybuchnęła pan-na Izabela załamując ręce.Hrabina ucałowała ją kilkakrotnie. Drogie, kochane dziecko  mówiła łkając  że też właśnie ja mu-szę tak ranić ci serce!.Słuchaj więc.Ojciec ma jeszcze długi we-kslowe, jakieś parę tysięcy rubli.Otóż te długi.uważasz.te długiktoś skupił.kilka dni temu, w końcu marca.Domyślamy się, że tozrobiła Krzeszowska. Cóż za nikczemność!  szepnęła panna Izabela. Ale mniejsza onią.Na pokrycie paru tysięcy rubli wystarczy mój serwis i srebra. Są one warte bez porównania więcej, ale  kto dziś kupi rzeczytak kosztowne ? W każdym razie spróbuję  mówiła rozgorączkowana panna Iza-bela.  Poproszę panią Meliton, ona mi to ułatwi. Zastanów się jednak, czy nie szkoda tak pięknych pamiątek.Panna Izabela roześmiała się. Ach, ciociu.Więc mam wahać się pomiędzy sprzedaniem siebiei serwisu ?.Bo na to, ażeby zabierano nam meble, nigdy nie pozwo-lę.Ach, ta Krzeszowska.to wykupywanie weksli.co za ohyda! No, może to jeszcze nie ona. Więc chyba znalazł się jakiś nowy nieprzyjaciel, gorszy od niej. Może to ciotka Honorata  uspokajała ją hrabina  czy ja wiem ?Może chce dopomóc Tomaszowi, ale zawieszając nad nim groz
bÄ™.Lecz bÄ…dz
zdrowa, moje kochane dziecię, adieu.Na tym skończyła się rozmowa w języku polskim, gęsto ozdobio-nym francuszczyzną, co robiło go podobnym do ludzkiej twarzy okry-tej wysypką.NASK IFP UGZe zbiorów  Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG52ROZDZIAA
SZÓSTY:W JAKI SPOSÓB NOWI LUDZIE UKAZUJ
SI
NAD STARYMI HORYZONTAMIPoczątek kwietnia, jeden z tych miesięcy, które służą za przejściemiędzy zimą i wiosną.Z
nieg już zniknął, ale nie ukazała się jeszczezieloność; drzewa są czarne, trawniki szare i niebo szare: wygląda jakmarmur poprzecinany srebrnymi i złotawymi nitkami.Jest około piątej po południu.Panna Izabela siedzi w swoim gabi-necie i czyta najnowszą powieść Zoli: Une page d'amour.Czyta bezuwagi, co chwilę podnosi oczy, spogląda w okno i półświadomie for-mułuje sąd, że gałązki drzew są czarne, a niebo szare.Znowu czyta,spogląda po gabinecie i półświadomie myśli, że jej meble kryte błękit-ną materią i jej niebieski szlafroczek mają jakiś szary odcień i że festo-ny białej firanki są podobne do wielkich sopli śniegu.Potem zapomina,o czym myślała w tej chwili, i pyta się w duchu:  O czym ja myśla-łam?.Ach, prawda, o kweście wielkotygodniowej. I nagle czujeochotę przejechania się karetą, a jednocześnie czuje żal do nieba, żejest takie szare, że złotawe żyłki na nim są tak wąskie.Dręczy ją jakiścichy niepokój, jakieś oczekiwanie, ale nie jest pewna, na co czeka: czyna to, ażeby chmury się rozdarły, czy na to, ażeby wszedł lokaj i wrę-czył jej list zapraszający na wielkotygodniową kwestę? Już taki krótkiczas, a jej nie proszą.Znowu czyta powieść, ten rozdział, kiedy podczas gwiaz
dzistej no-cy p.Rambaud naprawiał zepsutą lalkę małej Joasi, Helena tonęła wełzach bezprzedmiotowego żalu, a opat Jouve radził, ażeby wyszła zamąż.Panna Izabela odczuwa ten żal i kto wie, czy gdyby w tej chwiliukazały się na niebie gwiazdy, zamiast chmur, czy nie rozpłakałaby siętak jak Helena.Wszak to już ledwo parę dni do kwesty, a jej jeszczenie proszą.%7łe zaproszą, o tym wie, ale dlaczego zwłóczą?. Te kobiety, które zdają się tak gorąco szukać Boga, bywają nie-kiedy nieszczęśliwymi istotami, których serce wzburzyła namiętność.Idą do kościoła, ażeby tam wielbić mężczyznę  mówi opat Jouve [ Pobierz całość w formacie PDF ]